Τιμή στον ηρωικό αγώνα των εργατών της "ελληνικής χαλυβουργίας", του Χρήστου Ρέππα

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΗΡΩΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ»
Με απίστευτο κυνισμό , δουλική προσήλωση στα συμφέροντα του κεφαλαίου και ξεκάθαρη φασιστική λογική η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου -Κουβέλη προσπάθησε χθες (20/72012) να τσακίσει τον ηρωικό αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», τον σημαντικότερο αγώνα που έδωσε κομμάτι της εργατικής τάξης σε όλη την μέχρι τώρα μνημονιακή περίοδο. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο έδωσαν έναν αγώνα υποδειγματικό από τις 31 Οκτωβρίου και ύστερα , έναν σκληρό ταξικό αγώνα που κρατάει εννέα μήνες τώρα. Έναν αγώνα στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα και την προοπτική της εργατικής τάξης , για το μέλλον των παιδιών μας. Έδωσαν μια σκληρή μάχη ενάντια στις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις και τις απολύσεις , προσπαθώντας να αποτρέψουν την εργασιακή εξόντωση όσων δουλεύουν στο κάτεργο του Μάνεση. Ο αγώνας αυτός υπήρξε παρατεταμένος και αποφασιστικός. Στηρίχτηκε απ’ όλους όσους μέσα στον κόσμο της εργασίας κατάλαβαν τη σημασία του και την αξία του. Παράλληλα θάφτηκε επικοινωνιακά , συκοφαντήθηκε και χτυπήθηκε ανελέητα απ’ όλα τα δημοσιογραφικά και πολιτικά παράσιτα που εκφράζουν την τάξη του Μάνεση.
Απέναντι σ’ έναν αγώνα τόσο μεγάλης διάρκειας και αποφασιστικότητας , που απέδειξε ότι δίνει μάχη προοπτικής, κανένας δεν μπορεί να μείνει ουδέτερος. Σ’ όλους αυτούς του 9 μήνες τα Μέσα Καθεστωτικής Αποβλάκωσης σιώπησαν συνειδητά και μεθοδευμένα , προσπαθώντας να μην προβάλλουν σε άλλα κομμάτια της εργατικής τάξης που στέναζαν κάτω από τη βαρβαρότητα της μνημονικής επέλασης, το «κακό» γι’ αυτούς παράδειγμα του ανυποχώρητου και παρατεταμένου απεργιακού αγώνα. Όλο αυτό το διάστημα η απεργία ήταν σα να μην υπήρχε για τους επικοινωνιακούς ντελιβεράδες της Τρόικα. Σιωπή, μέσα στην οποία πίστευαν ότι θα τσακιστεί το αγωνιστικό φρόνημα των απεργών. Αν κάτι ακούγονταν σποραδικά , αυτό γίνονταν μόνο και μόνο για να συκοφαντηθεί ο αγώνας των Χαλυβουργών. Την ίδια τακτική ακολούθησαν και τα κόμματα της αστικής τάξης , ελπίζοντας ότι οι απεργοί θα εξαντληθούν από την πολύμηνη απεργία και θα γυρίσουν με την ουρά κάτω από τα σκέλια στη δουλειά , αποδεχόμενοι και τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών που είχε κάνει ο Μάνεσης.
Η αδιαλλαξία και η προκλητικότητα του Μάνεση δεν εκδηλώθηκαν σε πολιτικό κενό. Ήξερε ότι είχε με το μέρος του όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις που τυράννησαν μέχρι τώρα και φυσικά τον κρατικό μηχανισμό. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η αστική δικαιοσύνη με την απόφαση που πήρε ενάντια στην απεργία στις πιο κρίσιμες στιγμές της: την κήρυξε παράνομη και καταχρηστική , εγκαταλείποντας τη μάσκα της ανεξαρτησίας και αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά σε ποιόν κόσμο ανήκει και ποιόν πραγματικά εξυπηρετεί με τις αποφάσεις της. Ότι είναι ένας