Θυμήθηκαν τον Λένιν…

Αρθρογράφος: Δημήτρης Μάνος

Σε μπλοκ και ιστοσελίδες με υποτιθέμενο «αντινεοταξικό» προσανατολισμό (βλέπε ακροδεξιού φασιστικού χαρακτήρα) κυκλοφορεί το παρακάτω κείμενο το οποίο επίσης δημοσιεύει και αναπαράγει η γνωστή εφημερίδα Κεφάλαιο στη στήλη αρθρογράφου της γνωστού για τις αντισοσιαλιστικές του θέσεις και υπερθεματιστή του καπιταλισμού.
Στην ιστορία των χρεοκοπιών , μετράμε περίπου 40 χώρες. Και οι 40 μετά τη στάση πληρωμών αποκόπησαν από το διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι

εις βάρος των λαών τους..
Μα! λέει ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, εμείς θα αρνηθούμε κάθε πληρωμή στο διεθνές κεφάλαιο, γιατί θα έχουμε Λαϊκή Συμμαχία.
Και αν έχουμε Λαϊκή Συμμαχία , νομιμοποιούμαστε να μην πληρώσουμε χρέη που έχουμε πάρει σαν δάνειο από την αποταμίευση άλλων λαών;
Βεβαίως, το έπραξε ο Λένιν.
Και εδώ αρχίζει το γέλιο. Θέλω να ξεπεράσω το γεγονός ότι ακόμα και η «Λαϊκή Επανάσταση» του Λένιν στηρίχτηκε, για όσους δεν το ξέρουν, σε κεφάλαια του διεθνών τοκογλύφων και του τελευταίου Αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάιζερ. (υπολογίζεται γύρω στα 26 εκ μάρκα) Spiegel:
THE GERMANS AND THE REVOLUTION, LENIN AND THE EMPEROR , From Wiegrefe, Klaus; Altenhöner, Florian; Boenisch, Ggeorg, Buschke, Heiko; Pylyov, Vladimir; Zeller, Anika
Αλήθεια είναι ότι ο Λένιν αρνήθηκε να πληρώσει κάθε σύναψη δανείου επί Τσαρικής εποχής. Αλλά τι έγινε μετά; πως χρηματοδότησε τη χώρα του ο Λένιν μετά την άρνηση πληρωμών;
Η αύξηση του πληθωρισμού ήταν τέτοια που κατέφαγε σχεδόν όλες τις μικροκαταθέσεις των πολιτών και εκμηδένισε την αγοραστική τους αξία. (Niall Ferguson, Η εξέλιξη του χρήματος εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
Αυτά δεν μας τα ’πατε κ. Κουτσούμπα!
Όπως δεν μας είπατε ότι αυτή η άρνηση πληρωμών ήταν μια από τις αιτίες του μεγάλου λιμού 1920-21 με εκατομμύρια νεκρούς. Όπως δεν μας είπατε ότι ο Λενιν το 1922(Συνέδριο Γένουας) ξαναπήγε στο τραπέζι των Διεθνών τοκογλύφων ,ταπεινωμένος αυτή τη φορά, αναγνωρίζοντας τα τσαρικά χρέη και ζητώντας εν νέου βοήθεια , αφού η Δύση πρώτα του αποζημίωνε τις καταστροφές από τον εμφύλιο του 1918-1920.
Η Δύση φυσικά και του αρνήθηκε. (το ακούτε κ. Τσίπρα;)
Τι έκανε μετά;
Πήγε στους αιώνιους εχθρούς του , τους Αμερικανούς και εκχώρησε Ρωσική γη για να εξασφαλίσει πόρους για τον εξηλεκτρισμό της χώρας του Μετά πήγε στους Ιταλούς για σύναψη δανείου, μιας και οι Ιταλοί δανειοδοτούσαν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους παλαιότερες αρνήσεις πληρωμών. Και βεβαίως απευθύνθηκε στους φίλους του από παλιά Γερμανούς, οι οποίοι κατασκεύαζαν όλη την πολεμική τους βιομηχανία στη Ρωσία, αφού τους είχε απαγορευτεί να την κατασκευάζουν στο έδαφος τους μετά την λήξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Το 1935 η γερμανική Dresntner Bank επιχορηγεί με 200.000.000 μάρκα την ΕΣΣΔ με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν για την αγορά γερμανικών προϊόντων.(το Άλμπουμ της σύγχρονης Ιστορίας, Οι μεγάλες δεκαετίες, τόμος δ’) .
Η μεγάλη όμως μπίζνα έγινε με την Σουηδία που την χρησιμοποίησε σαν το μεγαλύτερο πλυντήριο εξαγωγής χρυσού. . (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ.) Η ΕΣΣΔ είναι η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου σε εξόρυξη χρυσού. Στο βιβλίο μου «Ήταν ο κομμουνισμός, Ηλίθιε!» καταγράφω και τις συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων αμίσθων εργατών που εξόριζαν χρυσό για να κάνει μπίζνες η Σοβιετική πλουτοκρατία, κύριε Κουτσούμπα !!!)
Έτσι στο ερώτημα πως χρηματοδότησε ο Λένιν τη χώρα του μετά την άρνηση πληρωμών, έχουμε τις εξής πηγές:
1. Διεθνές κεφάλαιο
2. Διεθνείς εμπορικές συμφωνίες με τις «καταραμένες» καπιταλιστικές χώρες
3. Εμπόριο χρυσού
4. Πετρέλαιο- φυσικό αέριο
5. Καταναγκαστική εργασία, και να μην το ξεχάσουμε
6. Εμπόριο όπλων (σε οποιαδήποτε συμπλοκή ανά τον κόσμο η μια πλευρά χρησιμοποιούσε σοβιετικά πολεμικά συστήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι κύριοι προμηθευτές του Ισπανικού Εμφυλίου ήταν οι αιώνιοι συνεργάτες Γερμανοί και Σοβιετικοί.
Στην εποχή Γκορμπατσόφ άρχισε να αποκαλύπτεται όλη η μυθολογία περί δανειοδότησης της χώρας. Ο ίδιος πλήρωσε τσαρικό δάνειο το 1986 , ύψους 46 εκ. λίρες στους Βρετανούς.
Το 1991 ο ίδιος ζήτησε να γίνει διαγραφή των σοβιετικών δανείων και η απάντηση ήρθε καταπέλτης από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, « αν δεν πληρώσετε τα τσαρικά δάνεια δεν σας κουρεύουμε το χρέος» The dangers of sovereign debt default)
Κόκκαλο ο Γκορμπατσόφ, κ. Κουτσούμπα και κ. Τσίπρα που κοροϊδεύεται το κακόμοιρο ελληνικό λαό.
Γνωρίζετε άραγε ότι ο Μπρέζνιεφ το 1982 εξέδωσε ομόλογα ύψους 25 τρις ρούβλια και αναγκάζετε έως σήμερα να τα αποπληρώνει ο Πούτιν από τα έσοδα πώλησης του πετρελαίουΞέρετε κύριοι και αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς πόσο ήταν το χρέος που άφησε η Σοβιετική Ένωση το 1989 για το λαό της μετά την κατάρρευση της, στις καταραμένες διεθνείς χρηματαγορές του καπιταλιστικού συστήματος; 68 δις δολάρια.
Το ξέρετε ότι το 1997 ο Πούτιν ξεχρέωσε στη Γαλλία τσαρικό δάνειο ύψους 400 εκ. δολαρίων, μετά από 80 χρόνια;( πηγή: Osakovskiy της Bank of America)
Φυσικά και το ξέρετε ότι η Ρωσία το 1998 χρεοκόπησε. Ξέρετε όμως μετά από πόσο καιρό βγήκε στις αγορές ; μετά από 12 χρόνια. (Για όσους το παίζουν τσαμπουκάδες περί σκισίματος μνημονίων και άρνησης πληρωμών)
Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στις άλλες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.
Οι πιστώσεις των καπιταλιστών στην ΚΟΜΕΚΟΝ (Οικονομικό Συμβούλιο Αμοιβαίας Βοήθειας, οργανισμός που ίδρυσαν η πρώην ΕΣΣΔ και οι σύμμαχοί της ) ανέρχονταν σε 50 δις δολάρια. Χρέος!
(http://seisaxthia.wordpress.com Τα χρέη των Ανατολικών κρατών στο Δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα το 1971 ήταν 6 δις δολάρια, το 1980 66δις και το 1988 96 δις. Με μεγαλυτερο αυτό της Ουγγαρίας με 25 δις δολάρια το 1980. .(Mark Mazower, Σκοτεινή Ήπειρος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
Συμπέρασμα : Δεν αρκεί κύριοι της Αριστεράς να αρνηθείτε τα χρέη (που δεν θα μπορέσετε να το κάνετε), αλλά να βρείτε νέους τρόπους χρηματοδότησης της χώρας. Χρυσό δεν έχουμε , όπλα δεν έχουμε , τα πετρέλαια αν υπάρχουν(;) αργούν ακόμη, οι αγορές δεν μας δανείζουν , τι θα κάνετε λοιπόν; Μήπως θα εξαντλήσετε τη προσπάθεια σας στην πιστότερη εφαρμογή των συμφωνηθέντων; Λέω μήπως!
Δε σας κρύβω όμως ότι με τρομάζει η ιδέα να σκέπτεστε την «καταναγκαστική» εργασία, υπό μορφή μισθών εξαθλίωσης σε περιβάλλον συλλογικής κατάρρευσης. Δεν σας έχω όμως για τόσο χαζούς. Αντιθέτως , για πολύ πονηρούς
Αντώνης Κρούστης
Τι νόημα έχει να ασχολείται κανείς με αυτό τον αντικομμουνιστικό οχετό που είναι συνέχεια της ιστορίας του… σφραγισμένου τρένου που με την βοήθεια γερμανών και αμερικάνων τραπεζιτών έφερε τον Λένιν στο επίκεντρο της ρώσικης επανάστασης, σήμερα; Από μία άποψη κανένα μιας και πρόκειται για τις ίδιες «πηγές» που χρόνια τώρα συντηρούν αυτή την… αποκαλυπτική επιχειρηματολογία.
Η σημασία της ενασχόλησης μας βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο και στο πως αυτή χρησιμοποιείται στο πολιτικό παιχνίδι εν όψει πιθανής αναλήψεις της κυβερνητικής ευθύνης από την «αριστερά» έτσι όπως συλλήβδην την ορίζουν οι φανατικοί πολέμιοι της.
Γίνεται επίκληση του Λένιν και –όπως ερμηνεύεται- της υπαναχώρησης του στο θέμα των δανείων όχι τόσο για να καταδειχτεί εκ των υστέρων η ρεαλιστική προσαρμογή της μπολσεβίκικης ηγεσίας αλλά και για να… «αποκαλυφτεί» ότι παρόμοια προσαρμογή μιας αριστερής κυβέρνησης θα οδηγήσει σε ακόμα σκληρότερα μέτρα για τον λαό. Όπως αυτά που πήρε τάχα η σοβιετική εξουσία.
Είναι αλήθεια ότι όσον αφορά τα ιστορικά γεγονότα και σε καθαρά ιστορικό επίπεδο για την «ύστερη» στάση των μπολσεβίκων απέναντι στα τσαρικά δάνεια υπάρχει αρκετό υλικό για να αντιπαρατάξει κανείς σε αυτή την αντικομμουνιστική υστερία και μπορεί να το βρει επίσης στα διάφορα μπλοκ και τις ιστοσελίδες της ποικιλώνυμης αριστεράς μας. Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται όταν η στάση του Λένιν αντιστοιχίζεται με τις σημερινές θέσεις των πολιτικών χώρων της αριστεράς για το χρέος κλπ/. Γίνεται δηλαδή ότι και με την περίπτωση της περίφημης Δημοκρατίας της Βαιμάρης και την άνοδο του φασισμού την περίοδο του μεσοπολέμου. Λάθος χρόνος, λάθος τόπος…
Ας επαναλάβουμε κάποια κατά την άποψη μας αυτονόητα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία.
1 Επαναστατική διαδικασία, με ανατροπή της αστικής εξουσίας, συντριβή του παλιού κρατικού μηχανισμού και εμπόλεμη κατάσταση όπου η ρώσικη εργατική τάξη με το όπλο στο χέρι και για πέντε περίπου χρόνια μετά την τυπική κατάληξη της εξουσίας πολεμά για να εδραιώσει την επανάσταση.
2. Η πίεση δεν είναι μόνο οικονομικού χαρακτήρα αλλά και άμεση στρατιωτική και… μικτή ( πχ υπό την προστασία των ιμπεριαλιστών που έχουν εκστρατεύσει στην Ρωσία και με την κάλυψη του αντεπαναστατικού κέντρου που δημιουργείται στο Κίεβο φυγαδεύονται τα νομισματικά και συναλλαγματικά αποθέμματα των τραπεζών και χρηματοδοτούν την «λευκή» αντεπανάσταση).
3.Η νέα σοβιετική εξουσία δεν αναγνωρίζει απλά τα τσαρικά χρέη και κηρύσσει μονομερή στάση πληρωμών αλλά επίσης διαγράφει και τα χρέη άλλων χωρών προς στην τσαρική Ρωσία όπως της Ελλάδας (που για να της το ανταποδώσει η αγγλόδουλη κυβέρνηση εκστρατεύει στην Ουκρανία).
4 Όλη αυτή η πίεση έχει ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει λιμός μεγάλης έκτασης τον χειμώνα του 1921 και η σοβιετική εξουσία να κινδυνεύσει άμεσα εσωτερικά αφού δεν έχει κεφάλαια και μέσα για να αναπτύξει την βιομηχανία και να ανταλλάξει τα προϊόντα της με την παραγωγή σιτηρών στα χωριά (που επίσης έχει πληγεί από τις συνεχή μετατόπιση των μετώπων). Σε αυτή την κρίσιμη φάση και ενώ τα επαναστατικά ξεσπάσματα στην Ευρώπη δείχνουν να ηττώνται και να αιματοκυλιούνται η σοβιετική κυβέρνηση αποφασίζει να ζητήσει νέα δάνεια και όχι να πληρώσει τα παλιά τσαρικά χρέη. Λέει ο Λένιν στο γράμμα του στο Πανρωσικό Συνέδριο των συνδικάτων το 1922 «Η λεγόμενη βαριά βιομηχανία είναι η κύρια βάση του σοσιαλισμού. Στις καπιταλιστικές χώρες το βασικό αυτό κεφάλαιο ανανεώνεται συνήθως με δάνεια. Δεν θέλουν να μας δώσουν δάνειο, αν δεν αποκαταστήσουμε την ιδιοκτησία των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων, μα αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε και δεν πρόκειται να το κάνουμε. Μένει ένας απίστευτα δύσκολος και μακρύς δρόμος: να συγκεντρώσουμε λίγο
λίγο οικονομίες, να αυξήσουμε τους φόρους, για να επανορθώσουμε βαθμιαία τις καταστραμμένες σιδηροδρομικές γραμμές, τις μηχανές, τα κτίρια, κτλ..» Είχε προηγηθεί η τοποθέτηση στου Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ ένα χρόνο νωρίτερα εν μέσω της κρίσης που προκαλούσε ο λιμός όπου επανακαθορίζονταν η στάση της σοβιετικής κυβέρνησης απέναντι στο ζήτημα των χρεών: «Ξέρετε πολύ καλά σύντροφοι πόσο μεγάλη συμφορά ήταν για μας η πείνα του1921…..Κατορθώσαμε να συγκεντρώσουμε με έρανο κάπου 600 χιλιάδες χρυσά ρούβλια. Αυτό το ποσό είναι πολύ ασήμαντο και δείχνει με τι ιδιοτέλεια αντιμετώπισε την πείνα μας η αστική τάξη της Ευρώπης. Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν οι ειδήσεις για την πείνα διάφορα έγκυροι κυβερνητικοί παράγοντες έκαναν πομπώδεις και πανηγυρικές δηλώσεις, ότι θα ήταν πολύ σημαντικό να επωφεληθεί κανείς από την πείνα για να ανακινήσει το ζήτημα των παλιών χρεών. Δεν ξέρω, αν ο διάβολος είναι πιο φοβερός, ή ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός. Ξέρω πως στην πράξη, παρά το λιμό, τα πράγματα έφτασαν στο σημείο να δοκιμάσουν να εισπράξουν τα παλιά χρέη με εξαιρετικά βαρείς όρους. Δεν αρνούμαστε να πληρώσουμε και δηλώνουμε επίσημα πως είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε πρακτικά το ζήτημα. Μα ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να μας περάσουν με την ευκαιρία αυτή τη θηλιά στο λαιμό χωρίς τους απαραίτητους υπολογισμούς, χωρίς να συζητηθεί το ζήτημα πρακτικά όλοι το καταλαβαίνετε αυτό, και από την άποψη αυτή δεν μπορεί να υπάρχουν αμφιβολίες.». Ο όρος βέβαια που έθεσε η σοβιετική αντιπροσωπεία στο συνέδριο της Γένοβας ήταν να γίνει αναγνώριση των χρεών της τσαρικής περιόδου αλλά με την υποχρέωση οι ιμπεριαλιστές να αποζημιώσουν την σοβιετική κυβέρνηση για τις καταστροφές που επέφεραν με την επέμβαση τους μετά το 17. Αυτό το στοιχείο είναι υποχρεωμένο να το αναφέρει ακόμα και ο αντικομμουνιστής αρθρογράφος που διακινεί το κείμενο!
Κατευθύνεται αρχικά στην Ιταλία η οποία δεν θέτει όρους για τη χρηματοδότηση την αποπληρωμή των προηγούμενων χρεών της τσαρικής Ρωσίας προτείνοντας μια επιτροπή που θα αναλάβει τις διαπραγματεύσεις. Όσο για τη Σουηδία ο Λένιν εισηγείται μερική αναγνώριση του χρέους. Παράλληλα εγκαινιάζοντας ουσιαστικά και την ΝΕΠ χρησιμοποιεί την πολιτική των εκχωρήσεων είτε άμεσα δηλαδή με ανταλλαγή πρώτων υλών και πρωτογενούς παραγωγής στη θέση δανείων(πχ εκμετάλλευση δασών στην περίπτωση της Σουηδίας) είτε όπως θα λέγαμε σήμερα με την παραχώρηση ζωνών επιχειρηματικής δράσης στο ξένο κεφάλαιο προκειμένου να ενισχύσει την παραγωγή. (αλλά και για να φέρει σε επαφή τον παραγωγικό μηχανισμό με τις νέες –για την εποχή- τεχνολογίες). Παρόμοιου χαρακτήρα ήταν και οι προτεινόμενες συμφωνίες με τις ΗΠΑ για την παροχή δανείων με τη δέσμευση να αγοράσει η σοβιετική κυβέρνηση σπόρους και σιτηρά από τις ΗΠΑ που όμως δεν θα έπρεπε να γίνουν αποδεκτές –κατά τον Λένιν- αν συνάπτονταν μόνο για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των λιμοκτονούντων ΚΑΙ χωρίς να εξασφαλίζουν επαρκείς πόρους για την εαρινή σπορά . Ο Λένιν σε όλες τους τις τοποθετήσεις εφιστά την προσοχή στον σχολαστικό έλεγχο και εποπτεία όλων αυτών των δραστηριοτήτων, στη μη παραβίαση του εργασιακού πλαισίου της σοβιετικής νομοθεσίας και αξιολογώντας τες αργότερα στα τελευταία του κείμενα δεν τις θεωρεί «και τόσο αποδοτικές» τελικά. Παρόμοιες είναι και οι συμφωνίες στο Rapallo το 1922 ανάμεσα στην Ρωσία και την Γερμανία μέσω των οποίων οι Γερμανοί το 1925 απέκτησαν μια αεροπορική βάση στο Lipetsk, νότια της Μόσχας. Παράλληλα δε, ο κατασκευαστής αεροπλάνων Junkers ανήγειρε εργοστάσιο κατασκευής αεροπλάνων στο Fili της Ρωσίας. Η αεροπορική βάση του Lipetsk λειτούργησε έως το 1933 χρονιά που όλοι ξέρουμε τι πολιτική αλλαγή έγινε στην Γερμανία.

Παρατηρήσεις.
1 Δείγμα του τι είδους αντιδραστική επίθεση θα δεχτεί στο σύνολο της η αριστερά με βάση την διπλή πίεση για αποδυνάμωση-συμμόρφωση του Σύριζα είναι κείμενα σαν τα παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο πως συστρατεύεται όλο το φάσμα της δεξιάς από την ακροδεξιά μέχρι την ακραία κοσμοπολίτικη νεοφιλελεύθερη εκδοχή και τα κείμενα διακινούνται σαν βρομόνερα στα συγκοινωνούντα δοχεία του χώρου. Μπερδεύονται διαφορετικές ιστορικές περίοδοι όπως η περίοδος Μπρέζνιεφ ή πολύ περισσότερο οι περίοδοι Γκορμπατσόφ και η σημερινή με τον Πούτιν καθώς η αποπληρωμή των τσαρικών δανείων ήταν για όλους αυτούς το εισιτήριο εισόδου στο δυτικό «κλαμπ». Πρέπει να απαντάται από μέρους της πραγματικής αριστερής προσέγγισης ο κατάφωρος και χυδαίος αντικομμουνισμός και να υπερασπίζεται η ιστορική αλήθεια, να αντικρούονται οι ανιστόρητοι παραλληλισμοί. Πάνω απ όλα γιατί καλλιεργεί το κλίμα του ζόφου και το φόβου της αποδοχής του μνημονιακού και όχι μόνο, μονόδρομου. Την υποταγή στην μοναδική εκδοχή της επίθεσης και της εξαθλίωσης…
Χρειάζεται όμως να γίνει και μία άλλη υπενθύμιση.
2. Το βασικό αναντίρρητο στοιχείο που έδινε δύναμη και υπόσταση στους ελιγμούς και τους αναγκαίους συμβιβασμούς της σοβιετικής κυβέρνησης ώστε να τους εκτελεί με βάση τους «απαραίτητους υπολογισμούς» κατά Λένιν, δηλαδή τους όρους της, ήταν ακριβώς το γεγονός ότι αποτελούσε μια άλλη εξουσία. Ότι αντιπροσώπευε την νικηφόρα κατάληψη του κράτους από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Γι αυτή την μάχη μιλούσαν και προετοίμαζαν τον σοβιετικό λαό οι μπολσεβίκοι, μην αποκρύπτοντας τις τεράστιες δυσκολίες και θυσίες έχοντας όμως εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες καταρχήν της εργατικής τάξης που αρχίζει να οικοδομεί τις προϋποθέσεις του σοσιαλιστικού εγχειρήματος.
Είναι αλήθεια ότι η…. κυβερνητική αριστερά δεν έχει στο μυαλό την στάση των μπολσεβίκων και του Λένιν. Ούτε καν αναφέρεται τελευταία στα –προσφιλή της- λατινοαμερικάνικα παραδείγματα. Γιατί ακόμα και εκεί υπάρχουν κομμάτια εθνικών αστικών τάξεων που με την υποστήριξη κομματιών του στρατού αξιοποιούν την ιδιότυπη συμμαχία –όσο ακόμα υφίσταται- με τα λαϊκά κινήματα στα οποία έχουν ηγεμονικά επιβληθεί για τους δικούς τους σκοπούς. Τέτοια κατάσταση δεν υφίσταται στη χώρα μας. Εξ άλλου εδώ και καιρό έχει απομακρυνθεί από την ορολογία των… μονομερών ενεργειών.
Τι νόημα όμως έχει η αναφορά στη στάση του Λένιν απέναντι στα τσαρικά δάνεια από τα υπόλοιπα κομμάτια της λεγόμενης ριζοσπαστικής η αντισυστημικής αριστεράς σε όλα σχεδόν τα μπλοκ;
Δηλαδή να υποθέσουμε πως –τηρουμένων των αναλογιών-ότι ήταν ο αριστερός Μενσεβίκος Ανβίλοφ που καλούσε τον Λένιν να διαπραγματευτεί τα τσαρικά δάνεια είναι σήμερα ο ρεφορμιστικός Σύριζα; Ζούμε σήμερα μια τέτοια διαδικασία; Ή μήπως οι εκλογές με την κατάλληλη πίεση και την πτώση της κυβέρνησης μπορούν δρομολογήσουν τέτοιες διαδικασίες ανατροπής; Μα υποτίθεται η αντικαπιταλιστική (σκέτα) αριστερά δεν έχει εκλογικές αυταπάτες…
Εμείς πάντως εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως κάθε σύνδεση και συσχέτιση με πρόσωπα και καταστάσεις της μπολσεβίκικης επανάστασης στα ζητήματα του χρέους και της στάσης πληρωμών, είτε από αντιδραστική είτε από «προοδευτική» σκοπιά είναι προϊόν της φαντασίας…
Δημήτρης Μάνος νηπιαγωγός μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) /(Μ-Λ)ΚΚΕ

Ετικέτες: Δημήτρης ΜάνοςΜ-Λ ΚΚΕΚΚΕ(μ-λ)