Τέλος εποχής

Tweet Αρθρογράφος: Τζένη Σιούτη

Λίγες μέρες πριν την έναρξη του νέου σχολικού έτους και .. το χτύπημα του κουδουνιού αντί να φέρει χαρά στους εκπαιδευτικούς και ξεβόλεμα στους μαθητές, φαντάζει απειλητικό, προοιωνίζοντας μια πολύ δύσκολη χρονιά για ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, μαθητές, καθηγητές, γονείς! Άπειρα κενά, αοριστίες και εγκυκλίους που εκδίδονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, προσπαθώντας να μαντάρουν το πολύπαθο πουλόβερ της παιδείας μας, το οποίο εξακολουθεί να ξηλώνεται με ευθύνη της κυβέρνησης. Και πώς να εξηγηθεί η φοβερή

αυτή αντίφαση; Από τη μια να καταστρώνονται σαρωτικά σχέδια αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης και από την άλλη να στηρίζεται ο κύριος υπουργός στο φιλότιμο και την πανεπιστημοσύνη των εκπαιδευτικών, οι οποίοι μπορούν να διδάξουν τα πάντα, αυτοί που είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ανίκανοι, αυτό το τελευταίο το αποδεικνύει η ποσόστωση κατά την αξιολόγηση που προβλέπει ότι σίγουρα το 15% των υπό αξιολόγηση εκπαιδευτικών θα πρέπει να κριθεί ως τέτοιο. Και όλα αυτά για να μην γίνουν προσλήψεις! Κούτσα – κούτσα να βγάλουμε κι αυτή τη χρονιά, κούτσα – κούτσα όμως να αφανίσουμε τη δημόσια παιδεία! Τραγωδία!

Στα σχολεία επικρατεί ένα αίσθημα απόγνωσης και δέους! Καθηγητές τρέχουν πέρα-δώθε λαχανιασμένοι μήπως και εξασφαλίσουν μια ώρα παραπάνω, προκειμένου να μη χάσουν τις οργανικές τους θέσεις! Αυτές τις μέρες έχουμε την τιμητική μας εμείς οι ξενόγλωσσοι, κυρίως της δεύτερης ξένης γλώσσας, δηλαδή των Γαλλικών και των Γερμανικών καθώς είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι πάμε στο εγγύς μέλλον με μία μόνο γλώσσα, τα Αγγλικά, στο Γυμνάσιο που σχεδιάζουν. Καταργούν στην ουσία τα παράλληλα τμήματα που ήταν σημαντική κατάκτηση και στη θέση τους βάζουν τη συνδιδασκαλία. Δημιουργούνται έτσι τεράστια τμήματα, στοιβάζοντας κυριολεκτικά τους μαθητές, τις περισσότερες φορές μάλιστα μεγαλύτερα από τα σταθερά τμήματα που υπάρχουν στο σχολείο. Γίνεται έτσι να μάθουν οι μαθητές ξένη γλώσσα; Αν αυτό δεν είναι τράμπα ολκής στους φροντιστηριούχους, τότε τί είναι; Αναρωτιέται κανείς μέσα από τη συρρίκνωση του μαθήματος, τί θα γίνουν οι καθηγητές που πλεονάζουν; Υπάρχουν συνάδελφοι με 26-27 έτη υπηρεσίας που χάνουν οριστικά και αμετάκλητα την οργανική τους θέση, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχουν μηδενικές ώρες και σχολεία στην περιφέρειά τους με λειτουργικά κενά της ειδικότητάς τους δεν βλέπεις ούτε με το μακαρόνι. Τί θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Το γεγονός ότι συμπιέζουν το μάθημα της δεύτερης ξένης γλώσσας στο έσχατο σημείο πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Γιατί σήμερα αποφασίζει την κατάργηση των παράλληλων τμημάτων και μάλιστα αναδρομικά και στις άλλες τάξεις, εκτός δηλαδή από την Α΄ Γυμνασίου; Μα ήταν γνωστό τοις πάσι ότι υπήρχαν ήδη εκατοντάδες συνάδελφοι ΠΕ05 και ΠΕ07 στον αέρα, στη διάθεση των ΠΥΣΔΕ. Γιατί λοιπόν να βγάλει και άλλους τόσους, τη στιγμή που είχαν οργανικές και διδακτικές ώρες στα σχολεία τους, χωρίς περαιτέρω κόστος για την υπηρεσία, συμπιέζοντας τα τμήματα με τη μέθοδο της συνδιδασκαλίας; Ο αριθμός των συναδέλφων που θα προκύψει από αυτό το μαγείρεμα θα είναι εκρηκτικός! Ο ισχυρισμός, δια στόματος υπουργού είναι ότι θα μας αξιοποιήσει όλους, ως εναλλακτικό δυναμικό, για να διδάξουμε, αντί των φιλολόγων, το μάθημα της Ιστορίας, ως δεύτερη ανάθεση! Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα! Καταρχήν ξεκινάμε από το πρώτιστο, ότι δηλαδή κάθε ειδικότητα θα έπρεπε να διδάσκει τα μαθήματα τα οποία έχει σπουδάσει! Επιστημονικά και παιδαγωγικά αυτό είναι το ορθό. Πολυτέλεια θα πει κανείς σε περίοδο κρίσης, όμως δεν είναι έτσι! “Καθένας στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες”, λέει η λαϊκή σοφία. Σαφώς κι ένας ξενόγλωσσος μπορεί να διδάξει Ιστορία, σαφέστερο όμως ότι ένας φιλόλογος θα την διδάξει πληρέστερα. Δεύτερο εξίσου σημαντικό, δεν μπορεί να αναθέτουν σε έναν ολόκληρο κλάδο να ξελασπώσει την πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης, η οποία δεν προχωρεί στην πρόσληψη φιλολόγων και άλλων ειδικοτήτων που λείπουν από τα δημόσια σχολεία. Τρίτον, η αριθμητική δεν βγαίνει, ο αριθμός των ξενόγλωσσων συναδέλφων που θα προκύψει θα είναι τεράστιος. Μήπως όμως έτσι ανοίγει την μεγάλη δεξαμενή των ξενόγλωσσων, για να πιάσει το νούμερο των επιθυμητών από την τρόικα απολύσεων; Αν όχι τώρα, γιατί έχουμε μπροστά μας εκλογές, σίγουρα μετά από αυτές. Μας βάζει τώρα σε μια διαδικασία να διδάξουμε άλλα μαθήματα, συμπιέζοντας μέχρι εσχάτων τις ώρες του επιστημονικού μας αντικειμένου και του χρόνου, που θα πλεονάζουμε και δεν θα μας χρειάζεται, μας βάζει σε κινητικότητα και… ορίστε η ωραία δεξαμενή των νέων θυμάτων! Σχολείο της αγοράς έχει υποσχεθεί, με συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, με τρεις-τέσσερις ειδικότητες που θα διδάσκουν τα βασικά και… ιδού τα σχολεία των φτωχών! Η διοίκηση είναι άτεγκτη, δεν μετράει ανθρώπους αλλά αριθμούς, δεν είμαστε λοιπόν εμείς αυτοί που θα πέσουμε στα νύχια της “κινητικότητας”, που ευαγγελίζεται ο Μητσοτάκης τζούνιορ; Τυχαίο μήπως το γεγονός ότι το υπουργείο παιδείας προχώρησε στην άρση της εποπτείας του κράτους από τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων; Ένα είναι το σίγουρο! Αυτοί σχεδιάζουν συστηματικά και ψύχραιμα, εδώ και χρόνια την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ εμείς τρέχουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε!

Ζούμε το θέατρο του παραλόγου, βλέπω συναδέλφους να ανακουφίζονται όταν δεν αφορά αυτούς μια επιβαρυντική εγκύκλιος. Ουφ τη γλυτώσαμε κι αυτή τη φορά! Δεν είναι όμως έτσι! Δεν υπάρχει, σε αυτόν τον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα, καμία πιθανότητα κάποιοι να τη γλυτώσουν και να μείνουν αλώβητοι. Περισσότερο από τρία χρόνια τώρα βλέπουμε να γίνονται πράγματα που ούτε που μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Μήπως πρέπει να καλλιεργήσουμε λίγο παραπάνω τη φαντασία μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε περισσότερο καχύποπτοι με τους σχεδιασμούς τους; Ποντάρουν στο φόβο, μπορούμε όμως, μας αξίζει να ζούμε φοβισμένοι; Και τί ζωή είναι αυτή που θα ζήσουμε φοβισμένοι και σκυφτοί; Χρόνια τώρα καλλιεργούσαν και αποθέωναν το ατομικό έναντι του συλλογικού και ιδού η κοινωνία που έφτιαξαν! Βαρέθηκα πια να βλέπω φοβισμένους ανθρώπους, βαρέθηκα να βλέπω άτολμους ή αδιάφορους ανθρώπους, ανθρώπους που πάντα θα αναθέτουν, θα ελπίζουν σε κάποιο σωτήρα, θα σχολιάζουν, θα γκρινιάζουν, θα “κρίνουν” τα πάντα, αλλά δεν θα δρουν. Τέλος με την μοιρολατρία! Εμείς είμαστε δάσκαλοι δεν μας ταιριάζει αυτός ο ρόλος, πρέπει να αντιδράσουμε περισώζοντας την αξιοπρέπειά μας και δίνοντας ένα “μάθημα” ζωής στους μαθητές μας και στην κοινωνία.

Ο γκρεμός στον οποίο μας έχουν ρίξει, στον πάτο του έχει την ολοκληρωτική φτώχεια. Τα μνημόνια μπορεί κάποια στιγμή να τελειώσουν τυπικά, θα μας έχουν όμως δεμένους χειροπόδαρα για δεκαετίες επιβαρύνοντας εμάς, τα παιδιά μας και πιθανά και τα παιδιά των παιδιών μας. Θα συνεχίσουμε να κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της εξαθλίωσης; Όχι βέβαια! Θα τους “αξιολογήσουμε” και θα τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν! Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να μπούμε με ορμή στο προσκήνιο, να πάρουμε τις τύχες μας και τις ζωές μας στα χέρια μας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και λαχτάρα απελευθέρωσης. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο σημείο μηδέν για να αντιδράσουμε! Το σχολείο που ξέραμε δεν υπάρχει, ζούμε ένα τέλος εποχής! Το βιώνουμε με όλες του τις ωδίνες, ας μην ξεχνάμε όμως, ότι η δύναμη είναι των πολλών και ότι μπορούμε να κάνουμε “τις μέρες της αυθαιρεσίας τους μετρημένες”!

Ετικέτες: Τζένη Σιούτη Tweet

View the discussion thread.