Συμβολή στη συζήτηση για τα μέτωπα σήμερα, της Ολγας Τσιλιμπάρη

Η ιστορία της Αριστεράς του 20ου αιώνα συμπεριλαμβάνει τη συζήτηση για τα μέτωπα, αλλά και την προσπάθεια πραγμάτωσής τους υπό συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Από τη γραμμή του ενιαίου εργατικού μετώπου και αργότερα του λαϊκού μετώπου στα πλαίσια της Γ΄Διεθνούς και τα λαϊκά μέτωπα στη Γαλλία και την Ισπανία του Μεσοπολέμου μέχρι το ΕΑΜ στην Ελλάδα της Κατοχής, συσσωρεύτηκε μια μεγάλη πείρα, με τις

θετικές και τις αρνητικές της όψεις. Πιο πρόσφατα, στη χώρα μας υπήρξε η εμπειρία των Παρεμβάσεων, ως αστερισμού πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων, οι Ενιαίες Ανεξάρτητες Αριστερές Κινήσεις ( ΕΑΑΚ) στο φοιτητικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, στο επίπεδο τουλάχιστον των εξαγγελιών, και στο πολιτικό επίπεδο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η αξιοποίηση των εμπειριών που προέκυψαν από αγωνιστικά μετωπικά εγχειρήματα του παρελθόντος επιτυγχάνεται, όταν δεν αναλωνόμαστε σε δευτερεύουσες για το σήμερα όψεις τους, αλλά παραμένουμε προσηλωμένοι στις απαιτήσεις του παρόντος. Οι παρούσες συνθήκες στη χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη περιλαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας, την πλημμυρίδα και την άμπωτη των εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων αντιδράσεων, τη ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας προς τα αριστερά αλλά και προς τα δεξιά.

Οι υπάρχουσες πολιτικές συλλογικότητες της Αριστεράς –και της επαναστατικής- φαίνεται ότι αδυνατούν να παρέμβουν αποτελεσματικά στο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό η καθεμιά μόνη της και με τη μορφή που έχουν σήμερα. Όσοι ενδιαφέρονται να συμβάλουν στη δημιουργία συνθηκών για μια νέα ορμητική εμφάνιση των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο της Ιστορίας οφείλουν να υπερνικήσουν τους δισταγμούς τους και τις > του παρελθόντος.

Είναι επείγουσα η ανάγκη συγκρότησης πρώτα σε συνδικαλιστικό και κοινωνικό επίπεδο ( σωματεία, γειτονιές, τοπικά κινήματα) μετωπικών συλλογικοτήτων με αριστερό- λαϊκό πρόσημο και μαχητικό χαρακτήρα- και η ανάγκη διεύρυνσης ή αναζωογόνησης τέτοιων συλλογικοτήτων που ήδη υπάρχουν Αυτή η από τα κάτω κίνηση, αναλαμβανόμενη από αγωνιστές της βάσης, που ήδη έχουν συμπορευτεί τα τελευταία χρόνια στους αγώνες και τους ενώνουν οι ίδιες λαχτάρες και οι ίδιοι προβληματισμοί, μπορεί να σπάσει τα φράγματα της ακινησίας, των πολιτικών φοβιών, των περιχαρακώσεων, των ιστορικών αδυναμιών, της απόσυρσης, της άτεγκτης ιδεολογικής καθαρότητας .Μπορεί να ενθαρρύνει, αλλά και να υποχρεώσει μεγάλες και μικρές πολιτικές συλλογικότητες της Αριστεράς, δυσκίνητες ή άκαμπτες μέχρι σήμερα, να συνεισφέρουν στην αναγκαία μετωπική συμπόρευση.

Είναι προφανές ότι εδώ δε συζητάμε για εκδοχές παναριστεράς ή για προσχώρηση κινημάτων, αγωνιστών και ολόκληρων πολιτικών χώρων στη λογική της συνδιαχείρισης και της συνδιαλλαγής με τον κοινωνικό αντίπαλο. Αντίθετα, σε συνθήκες ύφεσης του λαϊκού κινήματος και με την προοπτική μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ , ο οποίος κατρακυλάει ιλιγγιωδώς σε ολοένα δεξιότερες θέσεις, η συγκρότηση μιας μετωπικής αριστερής λαϊκής συμμαχίας είναι πρώτιστο καθήκον.

Στο επίπεδο του πολιτικού προγράμματος, αυτό το μέτωπο οφείλει να επεξεργαστεί και να καταθέσει συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, περιγράφοντας με σαφήνεια και ειλικρίνεια τα απαραίτητα για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού βήματα σύγκρουσης με την εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία.Σε οργανωτικό επίπεδο, μπορεί να περιλαμβάνει στους κόλπους του πολιτικές αλλά και κοινωνικές συλλογικότητες ( κόμματα, οργανώσεις, ομάδες πρωτοβουλίας…).Από πλευράς εσωτερικής λειτουργίας, θα σέβεται και θα προάγει την έκφραση των διαφορετικών απόψεων, που θα διεκδικούν την ιδεολογική ηγεμονία, και θα επιδιώκει την προωθητική σύνθεση, με στόχο την ενιαία απεύθυνση στο λαό και την ενιαία δράση.Επιπλέον, θα αναπτύσσει στενές σχέσεις αλληλεπίδρασης με το εργατικό κίνημα συμβάλλοντας στην αναγέννησή του, που – εκτός των άλλων - αποτελεί και την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής.

Αυτές οι εκτιμήσεις οδήγησαν αγωνιστές από διαφορετικούς αριστερούς χώρους ( ανένταχτους,ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ – η σειρά είναι αλφαβητική) και που μέχρι πρόσφατα ανήκαν σε διαφορετικές αριστερές παρατάξεις, ενεργώντας είτε ως συλλογικότητες είτε ως μεμονωμένα άτομα, να δημιουργήσουν την Ενιαία Αγωνιστική Κίνηση, ένα νέο συνδικαλιστικό σχηματισμό στην ΕΛΜΕ της Κέρκυρας. Θέλησαν να συμβάλουν έμπρακτα στη μετωπική συγκρότηση, να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν, να αποδείξουν στην πράξη ότι μια μετωπική συλλογικότητα μπορεί να αναδείξει τις καλύτερες πλευρές των συμμετεχόντων σ΄αυτήν, να μεταφέρουν τη συζήτηση από τους άγονους καβγάδες για τις σφραγίδες και τα λάβαρα στην αναγκαιότητα για βαθιά πολιτική αναζήτηση και αληθινό εργατικό πολιτισμό. Εκ των πραγμάτων τέτοιου είδους εγχειρήματα είναι ανοιχτά σε ευρεία συμμετοχή, συντροφική συζήτηση και κριτική, καθώς το μεγαλύτερο στοίχημα γι΄ αυτά είναι να πείσουν.

Κέρκυρα, 11-12-14

΄Ολγα Τσιλιμπάρη

Μέλος της ΕΛΜΕ Κέρκυρας,της Ενιαίας Αγωνιστικής Κίνησης και της

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κέρκυρας

Tags: ΚέρκυραΕΛΜΕ ΚέρκυραςΟλγα Τσιλιμπάρη