Πόσο αξιοκρατική είναι η αξιολόγηση τελικά;

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς και την αγανάκτησή μου για το θέμα της αξιολόγησης. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου κατά πόσο μπορεί να είναι αντικειμενική και μετρήσιμη μια τέτοιου είδους αξιολόγηση όταν όλοι οι εκπαιδευτικοί που αξιολογούμαστε δεν εργαζόμαστε στο ίδιο εξοπλισμένα και προσβάσιμα σχολεία. Να σημειωθεί δε ότι κάποιοι από εμάς εδώ και χρόνια υπηρετούν σε σχολεία της

παραμεθορίου και διαμένουν κοντά σ’ αυτά. Αυτό μπορεί να μην υπήρξε επιλογή αλλά ακόμη και αν ήταν επιλογή του εκπ/κού να διδάξει σ’ ένα απομακρυσμένο σχολείο αυτό έγινε για τη συλλογή μορίων-σύμφωνα με το σύστημα μοριοδότησης που ισχύει για τις μεταθέσεις ή για λόγους συνείδησης και προσφοράς. Είναι εξαιρετικά δύσκολο λοιπόν λόγω οικονομικών και καιρικών συνθηκών ένας εκπ/κός που υπηρετεί στην παραμεθόριο να μπορεί να παρακολουθεί σεμινάρια γιατί όλα αυτά διοργανώνονται σε αστικά κέντρα ή να συνεχίσει την επιμόρφωσή του όταν έχουν κοπεί οι εκπ/κές άδειες και ο μισθός δεν επιτρέπει παρά οριακά την εξασφάλιση των προς το ζην. Επίσης, δεν είναι δυνατόν μια μικρή σχολική μονάδα με μικρό δυναμικό να συγκριθεί με ένα σχολείο της πόλης που εν δυνάμει μπορεί να οργανώσει περισσότερες δράσεις -και άρα αξιολογήσιμες; - λόγω προσβασιμότητας. Θολό σημείο παραμένει και η εξαίρεση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ-παρόλο που αποτελεί αντικειμενικό και μετρήσιμο κριτήριο και ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για το διορισμό χιλιάδων εκπ/κών στο Δημόσιο. Γιατί άραγε; Πολύ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους η αξιολόγηση ε; Ακόμη τα εκπ/κά προγράμματα που μέχρι τώρα έχουν προαιρετικό χαρακτήρα και ο κάθε εκπ/κός αναλόγως των συνθηκών του σχολείου και του δυναμικού της τάξης κρίνει αν θα αναλάβει να εκπονήσει κάποιο από αυτά, ξαφνικά έγιναν μετρήσιμα μεγέθη; Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτά που πρεσβεύει το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου που δίνει τη δυνατότητα στον εκπ/κό να κρίνει και να αποφασίσει; Θα πάψουμε να λειτουργούμε ως ¨παιδαγωγοί¨; Επιπρόσθετα, οι Σχ. Σύμβουλοι και οι Δ/ντές Εκπ/σης φαίνεται πως έχουν ¨ξεχάσει¨ τις πραγματικές συνθήκες εργασίας στην τάξη - όταν εκείνοι βρίσκονταν εντός της αίθουσας διδασκαλίας - και ενώ θα έπρεπε να πρωτοστατούν στο να μην εφαρμοστεί αυτού του είδους η αξιολόγηση που θα κατανείμει εκπ/κους και σχολεία στο βαθμό του ελλιπούς, επαρκούς, καλού, εξαιρετικού, σπεύδουν να την υλοποιήσουν χωρίς να έχουν συνειδησιακή κρίση. Γιατί; Και μην ξεχνάμε ότι ο βαθμός παραμένει «μυστικό» μεταξύ βαθμολογητή και αξιολογούμενου! Ύποπτο… «Καλός» εκπ/κός είναι εκείνος που δίνει μέρος της ψυχής του σ’ αυτή τη δουλειά καθημερινά και αυτό θα έπρεπε να το θυμούνται! Η ουσία της δουλειάς του εκπ/κού δεν είναι το «φαίνεσθαι» αλλά το παιδαγωγικό έργο που επιτελείται εντός της αίθουσας. Το να έχει κανείς εκπ/κός μεταπτυχιακά και άλλου είδους «περγαμηνές» δεν τον καθιστούν καλύτερο έναντι των υπολοίπων που δεν είχαν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν λόγω αντικειμενικών οικονομικών ή άλλων δυσκολιών γιατί η πραγματική αξιολόγηση είναι στην καθημερινή επικοινωνία με παιδιά, γονείς, συναδέλφους. Είναι μεγάλη υπόθεση να κοιτάς στα μάτια τα παιδιά, να σου λένε ότι «είσαι η καλύτερη κυρία του κόσμου» και τελικά να αισθάνεσαι περήφανη που είσαι εκπ/κός γιατί έκανες ό,τι καλύτερο γι’ αυτά ακόμη και σε συνθήκες που είναι δύσκολο να το επιτελέσεις. Απλώς θλίβομαι… και αν ποτέ αποκτήσω παιδιά δεν θα ήθελα να έχουν δασκάλους που θα τους διδάξουν υποτελή συμπεριφορά αλλά πώς να μάθουν να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια! Εάν θέλουμε να επιστρέψουμε στα χρόνια του επιθεωρητή – που οι παλιότεροι συνάδελφοί μας έδωσαν αγώνα για την κατάργησή του – τότε θα είμαστε όλοι συνυπόλογοι στο μέλλον εάν τελικά συναινέσουμε.

Η ευθύνη μας βαραίνει όλους και γνωρίζω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχουμε σωστή κρίση σε συνθήκες πίεσης και εκβιασμού – χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου.

Νηπιαγωγός Ν. Πέλλας

Tags: αξιολόγησηαυτοαξιολόγηση