Περί ηθικής στα χρόνια της κρίσης, της Σοφίας Χατζοπούλου

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Άνδρος, 24 Σεπτεμβρίου 2012

Περί ηθικής στα χρόνια της κρίσης

Προϊόν εντυπωσιασμού και λίβελου ήταν το άρθρο του κ. Ι. Ληξουριώτη στην Καθημερινή της Κυριακής 19 Αυγούστου, στο οποίο αναφερόμενος στην απεργία που κήρυξε η ΔΟΕ για την 12η Σεπτεμβρίου, κατηγορεί τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς, πως «δεν έχουν καμία ηθική αναστολή να χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες τρυφερά μαθητούδια προκειμένου να εκβιάσουν την πολιτεία και να αποφύγουν την τρισκατάρατη αξιολόγηση..» Πέρα από την εκτεταμένη πολεμική σημειολογία του κειμένου (αγριεμένα πρόσωπα, ανθρώπινες ασπίδες κτλ.) που στόχο έχει την παρουσίαση των εκπαιδευτικών ως αδίστακτων εκβιαστών, ο κ. Ληξουριώτης επιλέγει να προσεγγίσει το θέμα μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της μεροληψίας.

Κατηγορεί τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς ότι δεν ενδιαφέρονται για το «τι σημαίνει για ένα μαθητούδι να γυρίζει άπραγο στο σπίτι του την εναρκτήρια ημέρα του μαθησιακού του βίου». Να υπενθυμίσουμε στον κ. Ληξουριώτη ότι εδώ και πολλά χρόνια οι μαθητές μας αντιμετωπίζουν αυτήν ακριβώς την κατάσταση, εξαιτίας της πλήρους αδιαφορίας της πολιτείας για τον τομέα της παιδείας. Την πρώτη μέρα του σχολείου οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη ή και την παντελή απουσία βιβλίων, την έλλειψη δασκάλων και καθηγητών ειδικοτήτων, ακόμη και την ανάγκη αγοράς φωτοτυπικού χαρτιού για τη στήριξη των υποχρηματοδοτούμενων σχολείων μας. Αυτή είναι η «ηθική» ενός κράτους που έχει καταχραστεί εδώ και χρόνια τις εισφορές και την εμπιστοσύνη των πολιτών του, κι έχει καταστρατηγήσει απόλυτα κάθε έννοια «κοινωνικού συμβολαίου».

Στην συνέχεια θα ήθελα να αναφερθώ στην κατηγορία του κ. Ληξουριώτη, ότι δηλαδή οι εκπαιδευτικοί το μόνο που θέλουν είναι να αποφύγουν την αξιολόγηση. Όπως είναι φανερό δεν έχει διαβάσει τις ανακοινώσεις του κλάδου μας, στις οποίες είναι σαφές ότι κανείς εκπαιδευτικός δεν είναι κατά της αξιολόγησης. Όμως το θέμα της αξιολόγησης είναι πολύ ευαίσθητο, ιδιαίτερα στα πλαίσια ενός διεφθαρμένου, πελατειακού πολιτικού συστήματος, όπου έχει χαθεί κάθε ίχνος εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη. Οι εκπαιδευτικοί θέτουν βασικά ερωτήματα για την αξιολόγηση τα οποία είναι: ποιός αξιολογεί, τι αξιολογείται, με ποιό τρόπο και για ποιό σκοπό. Επίσης ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η αξιολόγηση του αξιολογητή. Σε όλα αυτά τα ερωτήματα οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής δεν έχουν δώσει ακόμα σαφείς απαντήσεις, ενώ τείνουν να αναπαράγουν ιδέες και πρακτικές αξιολόγησης από το εξωτερικό, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη αποτύχει στις χώρες εφαρμογής τους, οδηγώντας στον άκρατο ανταγωνισμό, στην υποβάθμιση ολόκληρων σχολικών μονάδων, στην σχολική αποτυχία και στον κοινωνικό αποκλεισμό ( παράδειγμα Μεγ. Βρετανίας). Επίσης στη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε με την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, την αποδόμηση τω