Παραμορφωτικά ματογυάλια

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Σ’ έναν πίνακα του ζωγράφου Πωλ Κλέε (Αngelus Novus), απεικονίζεται ο άγγελος της ιστορίας να πετά δαιμονιωδώς προς το μέλλον, κοιτώντας όμως προς τα πίσω. Οι εξελίξεις στην ΕΕ και ειδικότερα οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία δείχνουν ακριβώς τούτο, το οποίο καταγράφηκε σαν η συμπυκνωμένη εικόνα των διεθνών γεγονότων, απ’ όσους δε φορούν παραμορφωτικά ματογυάλια. Εμείς λέμε: «Ο διεθνής ορίζοντας σκοτεινιάζει,

η Ευρώπη τρίζει και το κίνημα έχει πολλά ψωμιά να φάει». Σ’ ό,τι αφορά στη Γαλλία, μια εύκολη ανάγνωση που εκφράζει τους μύχιους πόθους ορισμένων αναλυτών, μιλάει για ήττα του φασισμού της Λεπέν.

Όταν όμως στον α΄ γύρο ο ένας στους τέσσερις Γάλλους ψηφίζει «Εθνικό Μέτωπο» και στο β΄ γύρο αναμένεται πάνω από ένας στους τρεις να το ξαναπροκρίνει, τότε τα πράγματα δεν είναι διόλου ευχάριστα. Τα αστικά διλήμματα είναι ακόμα παρόντα, βαθειά και κυρίαρχα και στη Γαλλία η γραμμή των διλημμάτων μετατοπίστηκε ανάμεσα στο φασισμό και στην αγορά. Σπουδαία κόντρα. Είναι φανερό, πως η αντίθεση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανασφάλεια, εκφράζεται με δεξιά κι ακροδεξιά υλικά και οι απαντήσεις της αριστεράς είτε είναι ανίσχυρες, είτε βρίσκουν μη ευήκοα ώτα. Ο φασισμός σ’όλη την Ευρώπη, με κοστούμι και γραβάτες, λανσάρει την ασφάλεια, την ηρεμία απέναντι σ’ ένα ταραγμένο τοπίο, την επαναφορά στο καλό χθες, το διωγμό των ξένων ως πηγή των κακών, στοχεύει στην καρδιά και τον νου των μικροαστών που τρέχουν απελπισμένα στη δίνη της κρίσης για να σωθούν. Ο φασισμός, παρ’ ότι είναι βουτηγμένος ως το κεφάλι στην κολυμπήθρα της αγοράς, εμφανίζεται αντισυστημικός και πατριωτικός.

Παντού σηκώνει κάλπικα τις εθνικές σημαίες (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ουγγαρία, Σουηδία, Αυστρία) και μ’ αυτό τον τρόπο σαρκάζει εκείνα τα πολιτικά ρεύματα της αριστεράς που θεώρησαν πως η πατρίδα ταυτίζεται με την άρχουσα τάξη, παραδίδοντας ιστορικές έννοιες στους φασίστες και «τ’ άγια τοις κυσίν» (στους σκύλους). Η αντιπαράθεση των αστών με τα δικά τους παιδιά (φασίστες) και η γρήγορη ανασύνταξή τους πίσω από το τραπεζοστέλεχος Μακρόν στη Γαλλία, παραλύει όλο το πολιτικό κίνημα και τα συνδικάτα, υπονομεύει τις διεκδικήσεις, χαμηλώνει τον ορίζοντα στα όρια του μικρότερου κακού και εγκλωβίζει όλες τις δίκαιες αντιστάσεις σ’ ένα ανώδυνο τοπίο.

Με αφορμή τις εκλογές σε Γαλλία-Τουρκία, μπορούμε ν’ αναστοχαστούμε, να δοκιμάσουμε τα πολιτικά υλικά μας στο καμίνι των σύγχρονων εξελίξεων και κυρίως να «πεισμώσουμε». Διότι οι πολιτικές ιδέες είναι σαν τον σπόρο. Για να ’χει αξία και ν’ αυγατίσει πρέπει να τον ρίξεις τον κατάλληλο χρόνο, στον κατάλληλο τόπο, αλλιώτικα θα ’χεις απλώς μία ψευδαίσθηση. Ο φασισμός, οργανικό και λειτουργικό παιδί του αστικού συστήματος, προφανώς δεν είναι η κύρια απειλή -προς το παρόν- μπροστά στους γεννήτορές του, δηλαδή τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Το ποσοστό αποδοχής, ανοχής ή στήριξής του από τις λαϊκές μάζες στις χώρες της Ευρώπης δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο και οι δεκαετίες του μεσοπολέμου, που είδαν το φασισμό να θεριεύει στον 20ο αιώνα, μάλλον σαρκάζουν τον ευρωπαϊκό χάρτη. Όπως και να ’χει το ζήτημα, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές διδάσκονται από την ιστορία και παίρνουν απαντοχή. Ο φασισμός νικήθηκε από μια χώρα κι από μια πολιτική που είχε ονοματεπώνυμο! Το μαύρο τέρας συντρίφτηκε από τις κομμουνιστικές ξιφολόγχες!

Ετικέτες: Θανάσης Τσιριγώτης