Ωρες ευθύνης για όλους

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Δημήτρης Παπαθεοδώρου

Ώρες ευθύνης για όλους

 

«Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Να μην τις παίρνει ο άνεμος.»

Μ. Αναγνωστάκης 

Συνάδελφοι

   Πάνε  2,5 χρόνια τώρα που βρισκόμαστε σε κρίση. Στην αρχή την ονόμασαν ελληνική κι όταν λέγανε ότι γι αυτήν φταίνε οι τεμπέληδες και φοροφυγάδες έλληνες πολλοί ξένοι αλλά και έλληνες τους  πιστέψανε. Το κάνανε βλέπετε σαν τους τριάκοντα τυράννους. Στην αρχή βγάλανε κάτι μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου που δεν πλήρωναν φόρους και κάποια επιδόματα στον ΟΣΕ που ξεπερνούσαν τη λογική.

   Πάνε 2,5 χρόνια που ένας ανεκδιήγητος άνθρωπος, που κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός παρά την αποδεδειγμένη ανικανότητά του και την εμφανή έλλειψη στοιχειώδους ευφυΐας, έβαλε τη λέξη  μνημόνιο στη ζωή μας. Και μαζί τις υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση για την οποία εμείς είμαστε υπεύθυνοι, αφού «μαζί τα φάγαμε», και  για καλύτερες μέρες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το 2012 θα βγαίναμε στις αγορές. Και έτσι πήραν τα «άδικα αλλά αναγκαία μέτρα».

   «Να μου πάρουν κι εμένα ένα 50αρικο αλλά δεν αντέχει η Ελλάδα μισθούς 3000, μού είπε ένας συνάδελφος υπερασπιζόμενος  την πολιτική του …Γιωργάκη τον Απρίλη του 2010. « Τα μέτρα είναι άδικα αλλά αναγκαία» επαναλάμβανε η φωνή της σύνεσης και της λογικής που κατ’  αποκλειστικότητα διέθεταν και φαίνεται να διαθέτουν ακόμη   γνωστοί και μη εξαιρετέοι συνάδελφοι.

  Μετά μάθαμε για το δόγμα του σοκ και την εφαρμογή του στη Χιλή, στην Πολωνία, στη Θατσερική Αγγλία και κάποιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν. Μέτα ήρθε και η Πορτογαλία, η Ισπανία , η Ιταλία. Τώρα μιλάμε για διάλυση της ζώνης του ευρώ και περιμένουμε τις εκλογές στις ΗΠΑ  με δέος. Κάποιοι φώναξαν:  «Είναι ο καπιταλισμός» Και κάποιοι σκέφτηκαν: «ναι αλλά είμαστε Ευρώπη». Ευρώπη όμως είναι και η Εσθονία

 

     Εν τω μεταξύ η ζωή μας μειώνεται . Ναι, όχι οι μισθοί και οι συντάξεις, η ζωή μας χάνεται. Γιατί βέβαια δεν έμειναν στο 50αρικο.Με κάθε τρόπο προσπαθούν να πάρουν πίσω ότι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι μεταπολεμικά. 100.000 υπολογίζονται μέχρι τώρα τα σπίτια που θα βγουν σε πλειστηριασμό με ένα νεύμα των αφεντικών του κεφαλαίου όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Να τα πάρουν.  Όλα. Και όταν λέμε όλα εννοούμε ΟΛΑ: περίθαλψη, δημόσιο σχολείο, εργασιακές συνθήκες, ασφάλιση, συντάξεις. Και μαζί, σχέσεις, βιβλία, θέατρο, σινεμά, φροντιστήρια των παιδιών, τραπέζι με φίλους, λουλούδια στις επετείους. Τη ζωή μας μέχρι χτες.   Μέχρι τελευταίας  ρανίδας.

Γιατί; Μα για να σωθεί η καημένη η πατρίς .

 Σας φαίνεται υπερβολικό; Δεν το πιστεύω. Όχι πια. Κι εμένα μου φαινόταν υπε