Οι Γερμανοί ξανάρχονται ως φίλοι, ενώ ο θεός αγαπάει το χαβιάρι

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

Οι Γερμανοί ξανάρχονται ως φίλοι, ενώ ο θεός αγαπάει το χαβιάρι

 

Οφείλουμε όλοι να βουρκώσουμε από συγκίνηση μπροστά σε τέτοια έκφραση ειλικρινούς αγάπης, φιλίας και... μεταμέλειας. Η καγκελάριος Μέρκελ δεν είναι τελικά εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού και γερμανικού... «ανθελληνισμού», όπως την παρουσίαζε η «περήφανη ελληνική δημοσιογραφία». Ούτε συζήτηση βέβαια αν είναι

εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, στυλοβάτης της πολιτικής διαρκούς λιτότητας και φανατικός «σκαπανέας» του ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του γερμανικού κεφαλαίου. Τελικά, η Μέρκελ είναι φίλη της Ελλάδας και του ελληνικού λαού για τον οποίο, όπως δηλώνει, «ματώνει» («αιμορραγεί» νυχθημερόν για το συμφέρον της Ελλάδας). Τα κίνητρα για αυτά τα αισθήματα «αδερφικής αγάπης και έρωτα» παραμένουν μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστα, παρά τις πολλές «αναλύσεις» και τα ρεπορτάζ. Οι ασπασμοί σε ζωντανή μετάδοση αρκούν, οι «ρομαντικές» βολτίτσες του ζεύγους Μέρκελ-Σαμαρά αποστομώνουν τις κακές γλώσσες, η υπερπαραγωγή «φιλίας και αλληλεγγύης» μιλάει από μόνη της: η Μέρκελ, το γερμανικό κράτος και... οι Γερμανοί γενικότερα «είναι φίλοι μας». Έτσι θέλουν να πιστεύουμε τα τηλεοπτικά ρομάντζα. Το μέγεθος της κοροϊδίας, πέρα από οργή, προκαλεί και γέλια.

Πάντως, στο πλαίσιο της «ερωτικής εξομολόγησης» που έκανε η κ. Μέρκελ μας θύμισε την καταγωγή της. Προέρχεται από την Ανατολική Γερμανία και ξέρει τις δυσκολίες των «διαρθρωτικών αλλαγών». Προφανώς αναφέρεται στην τεράστια εμπειρία που απέκτησε συνεργώντας στο γιγαντιαίο πλιάτσικο κατά την ένωση της Γερμανίας. Στην αποκρατικοποίηση του... κράτους της ΛΔΓ και την παράδοση της ανατολικογερμανικής δημόσιας περιουσίας στους γερμανούς κεφαλαιοκράτες. Συγκριτικά με αυτό ίσως θεωρεί την Ελλάδα «εύκολη μπουκιά» (θα δούμε). Ορίστε ένα κίνητρο για αυτήν την «επίθεση φιλίας».
Προφανώς η επίσκεψη Μέρκελ σχετίζεται και με τη στήριξη της παραπαίουσας κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και των βάρβαρων μέτρων. Μια κυβέρνηση που, αν και «έτοιμη για όλα», σκοντάφτει διαρκώς στα αλλεπάλληλα «βραχυκυκλώματα» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στις ασυμφωνίες εντός τρόικας. Το αποτέλεσμα είναι το «μπαλάκι της συμφωνίας» να εκσφενδονίζεται πότε από το ΔΝΤ-ΗΠΑ, να χτυπά στην ΕΚΤ-Γερμανίας, να «πιάνεται» από την ΕΕ-Γαλλίας και να βρίσκει στόχο την Ελλάδα. Ενώ η δεμένη με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ελληνική πλουτοκρατία ισορροπεί ελπίζοντας να αποφύγει μια ακόμη υποβάθμιση.

Σε κάθε περίπτωση η Μέρκελ και συνολικά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ιεραρχούν τις «προτιμήσεις» τους: πρωτίστως επιδιώκουν να εξασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα εντός της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ αλλά και παγκόσμια. Εκτός τόπου και χρόνου κάθε εκτίμηση (νεοτροτσκιστική; υπέρ της παγκοσμιοποίησης; άρνηση του ιμπεριαλισμού;) ότι η Μέρκελ ήρθε ως «σύμμαχος της ελληνικής πλουτοκρατίας» (για να ενισχύσει, δηλαδή, την κερδοφορία και