Οι διεθνείς εξελίξεις και η ανάγκη ανάπτυξης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης

Οι διεθνείς εξελίξεις, έτσι όπως αυτές διαδραματίζονται με έναν οξυμμένο τρόπο, ιδιαίτερα στο τόξο Ουκρανία, Νοτιοανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, και οι επιπτώσεις που έχουν σε μια σειρά χώρες καθώς και στο βάθεμα της εξάρτησης σε Ελλάδα και Κύπρο, θέτουν στην πλευρά του κινήματος και βασικά στις δυνάμεις με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, επιτακτικά τα καθήκοντα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, δεμένης με όλα τα μέτωπα πάλης που εκδηλώνονται.

Η ανάγκη αυτή παρότι για εμάς θεωρείται αυτονόητη, όπως προκύπτει από τις βασικές μας εκτιμήσεις, εντούτοις σε διάφορες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, τα πράγματα δυστυχώς είναι πολύ διαφορετικά και αρνητικά, με αποτέλεσμα να έχει υποβαθμιστεί, έως και εξαφανιστεί το ζήτημα αυτό, τόσο στις κεντρικές τους επιλογές, όσο και στο επίπεδο του μαζικού κινήματος. Κοινή αιτία αυτού του φαινομένου είναι η λαθεμένη ανάλυση των αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου, αφού δεν αποδέχονται τον καθοριστικό ρόλο ισχυρών δυνάμεων με επεκτατικό-επιθετικό χαρακτήρα, που εδώ και πάνω από έναν αιώνα τις χαρακτηρίζουμε ως ιμπεριαλιστικές.
Αυτό τους οδηγεί είτε στον συμφιλιωτισμό με τον ιμπεριαλισμό αποδεχόμενοι την εξάρτηση (ΣΥΡΙΖΑ), είτε στην υποβάθμισή του με επακόλουθο την εξαφάνιση κάθε αντιιμπεριαλιστικής αναφοράς στα προγράμματα και τα καθήκοντά τους και ιδιαίτερα στο ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας, την οποία θεωρούν ότι έχει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λ.π.), είτε ακόμη στη θέση του ΚΚΕ ότι όλες οι χώρες του κόσμου συναποτελούν μία ιμπεριαλιστική πυραμίδα, μέρος της οποίας είναι και η Ελλάδα.
Οι θέσεις αυτές, αν αφορούσαν μόνο τη θεωρία, τότε θα ήσαν αντικείμενο μιας ακαδημαϊκής συζήτησης και αντιπαράθεσης. Αποτελούν όμως το υπόβαθρο πολιτικών γραμμών που έχουν πρακτικές επιπτώσεις στο κίνημα, καθώς ενώ κλιμακώνεται επικίνδυνα η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οξύνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και βαθαίνει η εξάρτηση στην χώρα μας, όπως και σε μια σειρά χώρες που κατακτιώνται και δένονται στο ιμπεριαλιστικό άρμα, όλα αυτά θεωρούνται από αυτούς ζητήματα παρωχημένης πολιτικής σκέψης και ανάλυσης και αν ασχολούνται το κάνουν κάτω από την πίεση των γεγονότων ή «από υποχρέωση». Έτσι σε έναν λαό που για ιστορικούς λόγους έχει επανειλημμένα εκφράσει αντιαμερικανικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα (μαζικά πανελλαδικά συλλαλητήρια για Ιράκ και Γιουγκοσλαβία ) και σήμερα υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες του βαθέματος της εξάρτησης, δρουν παραλυτικά και αποπροσανατολιστικά.
Όταν στην πολιτική τους συγκρότηση και αντίληψη λείπει το στρατηγικό καθήκον της ανατροπής της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και περιορίζονται μόνον σε έναν αντικαπιταλιστικό αγώνα, τότε οι στρατηγικοί στόχοι παραμορφώνονται, φαίνονται πολύ πιο εύκολοι και ανοίγει ο δρόμος να περάσουν στην τακτική τους ρεφορμιστικές θέσεις και μεταβατικά προγράμματα, που όπως έχει δείξει η ζωή αλλοιώνουν τα όποια ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά πολιτικών δυνάμεων και τις οδηγούν είτε στην αφομοίωση από τον ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία είτε στην αριστεροφανή προσαρμογή σε έναν κούφιο αντικαπιταλισμό που έχει υιοθετήσει το ΚΚΕ.
Δεν μπορεί να αγνοούνται ή να υποβαθμίζονται σε εκτιμήσεις για τη διεθνή κατάσταση, μια σειρά ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και χώρες με επιθετικό από τη φύση τους χαρακτήρα, που έχουν μια επεκτατική στρατηγική και τακτική δράση και ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του μπλοκ επιρροής της, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του, με βασικό εργαλείο το ΝΑΤΟ, κλιμάκωσαν την επιθετικότητά τους, έδεσαν στο «άρμα» τους τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης με στόχο να στριμώξουν και να περικυκλώσουν βασικά τη Ρωσία αλλά και την Κίνα. Ταυτόχρονα «έδεσαν χειροπόδαρα» τις οικονομίες πολλών χωρών με ληστρική οικονομική «αφαίμαξη» και εκμετάλλευση με εργαλεία μηχανισμούς όπως είναι το Δ.Ν.Τ., η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Ευρωπαϊκή Ενωση, κ.λ.π.
Στην επιχείρηση εξάπλωσης και επέκτασης των σφαιρών επιρροής, οι ΗΠΑ συναντούν ανταγωνίστριες ιμπεριαλιστικές αλλά και αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις, που νοιάζονται για την εξασφάλιση, αλλά και την επέκταση των δικών τους γεωστρατηγικών και περιφερειακών ρόλων και συμφερόντων, τροφοδοτώντας έτσι τις ενδοϊμπεριαλιστικές αλλά και περιφερειακές αντιθέσεις. Στις διεθνείς γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις και ανοιχτές συγκρούσεις ο περιορισμός του χαρακτηρισμού τους μόνο ως ενδοϊμπεριαλιστικές, όταν τα πράγματα δεν είναι έτσι, έχει ως αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση των λαϊκών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων από αυτές, στη δημιουργία κενού και λαθεμένης πολιτικής γραμμής και καθηκόντων. Γνωρίζοντας ότι κάθε ιμπεριαλισμός από τη φύση του είναι επιθετικός, έχει πρακτική σημασία για τη σωστή εκτίμηση κάθε αντιπαράθεσης ή ανοιχτής σύγκρουσης, το γεγονός ότι σε αυτήν κάποιος είναι σε θέση ισχύος και «έχει το πάνω χέρι». Αυτό οδηγεί στην κατάλληλη ιεράρχιση των καθηκόντων στις λαϊκές δυνάμεις για να αντιπαλέψουν κάθε ιμπεριαλιστική επίθεση που δέχονται, λύνοντας την αντίθεση αυτή προς όφελός τους.
Υπάρχουν βέβαια χώρες και λαοί που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται ακόμη στην προσπάθεια των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους να τις θέσουν υπό τον έλεγχό τους και να τις υποδουλώσουν. Αυτές οι χώρες και οι λαοί, με πρόσχημα την τρομοκρατία, την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κ.λ.π., στοχοποιήθηκαν ως «άξονας του κακού», δαιμονοποιήθηκαν οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες τους, χτυπήθηκαν και χτυπιούνται αλύπητα με ανελέητους κατακτητικούς πολέμους, διάλυση και διαμελισμό τους, οικονομικούς αποκλεισμούς και διεθνή απομόνωση.
Οι νέοι κατακτητικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, υπηρετώντας τη στρατηγική που αναφέραμε, ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1990 στην καρδιά της Ευρώπης, με τη διάλυση και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας με πρόσχημα την καταπίεση των μειονοτήτων και τη σύλληψη και εξόντωση του Μιλόσεβιτς. Πραγματικός στόχος: ο εξοβελισμός της τελευταίας επιρροής του ρώσικου ιμπεριαλισμού από τα Βαλκάνια και η ολοκληρωτική επικυριαρχία των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους.
Έκτοτε ακολούθησαν: Η εισβολή και κατάληψη του Αφγανιστάν, αξιοποιώντας το χτύπημα των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, στοχοποιώντας την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν που είναι δικά τους δημιουργήματα. Πραγματικός στόχος: Ο έλεγχος μιας χώρας της Κεντρικής Ασίας με γεωστρατηγική σημασία στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας και στα πλευρά της Κίνας.
Η εισβολή και κατάληψη του Ιράκ, με πρόσχημα τα ανύπαρκτα - όπως αποδείχθηκε- όπλα μαζικής καταστροφής, η δημόσια εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν, η εγκαθίδρυση στη Βαγδάτη μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων - στην οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συμμετείχε και το ρεβιζιονιστικό ΚΚ Ιράκ με το οποίο για αρκετά χρόνια εξακολουθούσε να διατηρεί κομματικές σχέσεις το ΚΚΕ – σπέρνοντας τον θάνατο σε χιλιάδες και βυθίζοντας μέχρι σήμερα τη χώρα στο χάος. Πραγματικός στόχος: Ο έλεγχος μιας χώρας της Μέσης Ανατολής, με τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και γεωστρατηγική σημασία στα πλευρά δύο επόμενων στόχων, της Συρίας και του Ιράν, όπου υπάρχει ρωσική επιρροή.
Η «ανθρωπιστική» εισβολή και κατάληψη της Λιβύης, η δημόσια κατακρεούργηση του Καντάφι, η εγκατάσταση στην Τρίπολη μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων, η καταλήστευση των πετρελαίων και η σημερινή διαλυμένη και βυθισμένη στον αλληλοσπαραγμό και το χάος χώρα. Πραγματικός στόχος: Ο πλήρης οικονομικός και γεωπολιτικός έλεγχος με το ξωπέταγμα των μεγάλων ρωσικών και κινέζικων συμφερόντων.
Η εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων στην Αίγυπτο όπως αυτές εκδηλώθηκαν με τις κινητοποιήσεις που οδήγησαν στην πτώση του Μουμπάρακ και την άνοδο με εκλογές στην κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων με πρόεδρο τον Μούρσι, εξέλιξη που δεν ικανοποίησε τις ΗΠΑ και τον ανέτρεψαν με στρατιωτικό πραξικόπημα, ελέγχοντας έτσι, μια χώρα με ρόλο στη Μέση Ανατολή, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις σε σχέση με το λαϊκό κίνημα.
Για να φτάσουμε σήμερα στα καυτά μέτωπα που ξεκινάνε από τη Ουκρανία και φτάνουν στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Σε όλα αυτά τα μέτωπα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του έχουν προχωρήσει σε μια επίθεση για να επεκτείνουν την επιρροή τους, θέτοντας χώρες και λαούς υπό τον απόλυτο έλεγχό τους, εκτοπίζοντας τον βασικό τους ανταγωνιστή που είναι η Ρωσία. Παράλληλα βέβαια προχωράει σε κινήσεις πλευροκοπήματος της Κίνας στην Κινεζική Θάλασσα και τον Ειρηνικό με εμπροσθοφυλακή την Ιαπωνία.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΚΟΝ, οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης αλλά και ορισμένες της Κεντρικής Ασίας πέρασαν στην επιρροή των Αμερικανών και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, κάποιες εντάχθηκαν στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ, του οποίου τα σύνορα πλησίασαν επικίνδυνα την Ρωσία. Σε δεύτερο στάδιο έγινε προσπάθεια μέσω των γνωστών «πορτοκαλί κ.λ.π. επαναστάσεων» να ελέγξουν μια σειρά χώρες που ανήκαν στη Σοβιετική Ενωση και ήσαν ακόμη υπό ρωσική επιρροή με φιλικές προς τη Μόσχα κυβερνήσεις (Ουκρανία, Γεωργία, Κιργιζία), στόχο τον οποίο δεν πέτυχαν.
Έτσι έφτασαν σε μία απροκάλυπτη επέμβαση στην Ουκρανία, στήριξαν οργάνωσαν και καθοδήγησαν ακόμη και ναζιστικές δυνάμεις, προχώρησαν σε ένα ανοιχτό πραξικόπημα ανατρέποντας τον Γιανούκοβιτς, και εγκατέστησαν στο Κίεβο μια κυβέρνηση ανδρεικέλων φασιστών. Έχοντας ως κεντρικό στόχο την εξάλειψη κάθε ρωσικής επιρροής στη χώρα στράφηκαν ενάντια στους ρωσόφωνους και ρωσικούς πληθυσμούς της ανατολικής Ουκρανίας με μέτρα ολοκληρωτικής τους υποταγής.
Οι λαϊκές δυνάμεις αυτών των περιοχών - ξυπνώντας μέσα τους αντιφασιστικές μνήμες - πέρασαν στην ένοπλη αντίσταση, οδήγησαν σε αποτυχία την αιματηρή επιχείρηση του καθοδηγούμενου ουκρανικού στρατού και δυσκολεύουν μέχρι στιγμής την ολοκλήρωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, εξελίξεις που εξυπηρετούν τη Μόσχα στα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια Το Ουκρανικό ζήτημα παραμένει
ανοικτό, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός θεωρεί «κόκκινη γραμμή» το πέρασμα της Ουκρανίας στη Δυτική επιρροή και την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ κυριολεκτικά στην «αυλή» του, γεγονός που προσδίδει στο Ουκρανικό χαρακτήρα μετωπικής σύγκρουσης με επικίνδυνες και απρόσμενες εξελίξεις. Εμείς υποστηρίζουμε τον αγώνα των λαϊκών δυνάμεων της ανατολικής Ουκρανίας ενάντια στην επίθεση που δέχονται από τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε τη θετική αρχικά στάση δυνάμεων στη χώρα μας για τα γεγονότα στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου.
Ανάλογου στρατηγικού περιεχομένου είναι και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Εδώ οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μετά την κατάληψη της Λιβύης και το πραξικόπημα στην Αίγυπτο, στράφηκαν ενάντια στη Συρία και την κυβέρνηση Άσαντ, για να ανοίξουν τον δρόμο προς τον μεγάλο τους στόχο που είναι το Ιράν. Και στις δύο αυτές χώρες υπάρχει ρωσική επιρροή, αντιαμερικανικές κυβερνήσεις και εγκατεστημένα οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Υπάρχει και ένα αιχμηρό «αγκάθι» που είναι το Παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτό επισκιάζει τους συσχετισμούς στη Μέση Ανατολή και στον Αραβικό κόσμο γενικότερα, ιδίως στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, καθώς καμία αντιδραστική ή ξεπουλημένη ηγεσία και προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει τον πραγματικό εχθρό του Παλαιστινιακού λαού που είναι ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ. Οι προοδευτικές αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις και το αγωνιστικό φρόνημα του παλαιστινιακού κινήματος, δεν μπορούν να χαλιναγωγηθούν από παλινωδίες και συμβιβαστικές τάσεις της ηγεσίας του και αυτό αντικρούει τις διάφορες μανούβρες ΗΠΑ και Ισραήλ.
Σε αυτό το δεδομένο λοιπόν γεωπολιτικό πεδίο επιλέχθηκε η Συρία και συγκεκριμένα η κυβέρνηση Άσαντ, αφού η ανατροπή της και η πρόσδεση της χώρας αυτής στο αμερικανικό ιμπεριαλιστικό άρμα, εξουδετερώνει τη ρωσική πολιτική επιρροή και στρατιωτική παρουσία, ολοκληρώνει σχεδόν την αμερικανική επικυριαρχία και έτσι τροποποιεί δραματικά τους συσχετισμούς στη Μ. Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Έτσι στήθηκε η «επιχείρηση Συρία».
Τα προπαγανδιστικά επιτελεία είχαν προετοιμάσει το έδαφος στοχοποιώντας τη Συρία, δαιμονοποιώντας τον Άσαντ και χαρακτηρίζοντας τη σύμμαχό τους Χεζμπολάχ του Λιβάνου ως τρομοκρατική οργάνωση. Αξιοποίησαν το κλίμα από το ξέσπασμα των λαϊκών κινητοποιήσεων σε μια σειρά Αραβικές χώρες, το οποίο επηρέασε και τη Συρία, εκμεταλλεύτηκαν υπαρκτές εσωτερικές θρησκευτικές, εθνοτικές αλλά και ταξικές αντιθέσεις και μια συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια από την αντιλαϊκή και αυταρχική εσωτερική πολιτική της κυβέρνησης Άσαντ και του τμήματος της ντόπιας άρχουσας τάξης που εκφράζει.
Επιστράτευσαν διάφορους εξόριστους που τους συντηρούσαν για χρόνια οι μυστικές υπηρεσίες σε δυτικές πρωτεύουσες, έβαλαν μπροστά βασικά την Τουρκία και το Κατάρ και μετά από πολλά παζάρια και ταξίματα έστησαν και εξόπλισαν έναν ετερόκλητο και αλληλοσπαρασόμενο - όπως αποδείχθηκε - μισθοφορικό στρατό, τον λεγόμενο « Ελεύθερο Συριακό Στρατό», και άρχισαν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με τον συριακό στρατό, εκτιμώντας ότι θα πετύχουν μια σχετικά γρήγορη ανατροπή του Άσαντ. Η αποτελεσματική αντίσταση του συριακού στρατού ανάγκασε τον Ομπάμα να εξαγγείλει το φθινόπωρο του 2013 στρατιωτική επέμβαση στα πρότυπα της Λιβύης, η οποία ματαιώθηκε από το στρατηγικού χαρακτήρα βέτο της Ρωσίας και της Κίνας, που μετά τον εξοβελισμό τους από τη Λιβύη άλλαξαν στάση, βλέποντας τους κινδύνους που διαγράφονται για αυτούς μετά την ενδεχόμενη πτώση της Συρίας.
Σήμερα η εμφάνιση και ισχυροποίηση των τζιχαντιστών του ISSIS τους οποίους οι ίδιοι οι Αμερικανοί μέσω Τουρκίας και Κατάρ συγκρότησαν και εξόπλισαν για να πολεμήσουν τον Άσαντ, ο ηγέτης των οποίων μέχρι πέρυσι συμμετείχε σε συσκέψεις και καθοδηγούνταν από τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, έδωσαν το πρόσχημα για στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των προθύμων συμμάχων τους σε Ιράκ και Συρία, «θολώνοντας τα νερά» και τονίζοντας με κάθε ευκαιρία πως τελικός τους στόχος είναι η ανατροπή του Άσαντ. Στη νέα αυτή επιχείρηση προσεταιρίζονται τους Κούρδους του Ιράκ, της Συρίας, αλλά και της Τουρκίας, αρκετές δυνάμεις από τους οποίους εκδηλώνουν έναν συμφιλιωτισμό, καθιστώντας τους Αμερικανούς ρυθμιστές στο Κουρδικό ζήτημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο επιθετικός αυτός πόλεμος των ιμπεριαλιστών αναμένεται να κλιμακωθεί και να έχει διάρκεια εμπλέκοντας και την Τουρκία, η οποία το διαπραγματεύεται, θέτοντας όρους επιζητώντας περιφερειακό ρόλο ιδιαίτερα στη μετά Άσαντ εποχή.
Άμεση σχέση με τα προηγούμενα έχουν και οι εξελίξεις στην Κύπρο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου «παίζει» πλέον γερά ένας σχετικά νέος παράγοντας, που είναι οι υποθαλάσσιοι ενεργειακοί πόροι φυσικού αερίου στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (Α.Ο.Ζ.), Κύπρου, Τουρκίας, Ελλάδας, Αιγύπτου, Λιβύης, Ισραήλ, Λιβάνου και Συρίας. Και μόνον το άκουσμα των ονομάτων αυτών των εμπλεκομένων χωρών «μυρίζει μπαρούτι». Κάθε μία από αυτές τις χώρες, ξεχωριστά ή σε σχηματιζόμενους συνδυασμούς, επιδιώκει να εξασφαλίσει την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων σε αυτές τις θαλάσσιες ζώνες, με τριβές, αναθερμάνσεις διαφορών και αναδιατάξεις περιφερειακών συμμαχιών, πάντα βέβαια υπό την υψηλή εποπτεία των ιμπεριαλιστών πατρόνων που είναι τα πραγματικά αφεντικά της περιοχής. Άλλωστε τα μεγάλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά ενεργειακά μονοπώλια μέσω και του Ισραήλ έχουν ήδη εγκατασταθεί στην περιοχή. Η ανταγωνιστική ρωσική επιρροή περιορίστηκε δραστικά στην Κύπρο μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ., ενώ στη συριακή σύγκρουση κρίνεται η ρωσική στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και η πρόσβαση των ρωσικών ενεργειακών «κολοσσών» στις επίδικες περιοχές.
Βέβαια οι κυρίαρχες τάξεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία προσπαθούν να κερδίσουν ό,τι περισσότερο μπορούν για λογαριασμό τους κάνοντας και τα δικά τους «παιχνίδια».
Η Τουρκία έχοντας παγιώσει μια κατάσταση στην Κύπρο με τη στρατιωτική εισβολή και κατοχή και τους εποικισμούς, επιζητεί μερίδιο και ρόλο στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, στέλνει ερευνητικό πλοίο συνοδευόμενο από πολεμικά μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ, παραβιάζοντας κυριαρχικά δικαιώματα. Στόχος της είναι η συνδιαχείριση και επομένως η συγκυριαρχία σε αυτές τις περιοχές, φόρμουλα που και παλαιότερα έχει θέσει για το Αιγαίο. Το ζήτημα αυτό προφανώς θα επιβαρύνει την επίλυση του Κυπριακού.
Ως αντιπερισπασμό σε αυτές τις κινήσεις η Αθήνα και η Λευκωσία προχωράνε σε τριμερείς συμμαχίες με Ισραήλ και Αίγυπτο, εκχωρούν στην ουσία πλουτοπαραγωγικούς πόρους, εξασφαλίζοντας έτσι τον αμερικανικό έλεγχο και κυρίως βαθαίνοντας την εξάρτηση μετά και τον απόλυτο έλεγχο Ελλάδας και Κύπρου από το Δ.Ν.Τ., και τις τραγικές επιπτώσεις για την Κύπρο και τον λαό της από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επειδή λοιπόν διαπιστώνουμε ότι οι διεθνείς εξελίξεις, όπως τις αναφέραμε, σχετίζονται και αφορούν άμεσα τη χώρα μας και τον λαό μας, βαθαίνουν το πλέγμα της εξάρτησης και εντείνουν την εκμετάλλευση κύρια της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων, συνιστούν πολιτικά ζητήματα αιχμής για την ταξική πάλη και την παρέμβαση των κομμουνιστών και όλων των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κόντρα σε λαθεμένες αντιλήψεις που θα συναντήσουν. Είναι ανάγκη με τις πρωτοβουλίες μας και τις παρεμβάσεις μας να θέσουμε το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στο κίνημα, συνδέοντάς το με το γενικότερο πλαίσιο και τα ειδικά και γενικά αιτήματα και αιχμές των αγώνων. Η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, ως μάχιμη δύναμη μπορεί και πρέπει να το κάνει αυτό.
Υποστηρίζουμε την αντίσταση που προβάλλουν οι λαοί και οι χώρες που σήμερα δέχονται την ιμπεριαλιστική επίθεση και οδηγούνται στον θάνατο, την εξαθλίωση και την προσφυγιά. Είναι ανάγκη να στείλουμε μήνυμα αδελφοσύνης και αλληλεγγύης στην πάλη των λαών της περιοχής μας, καλώντας τους σε ένα μέτωπο αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, 13-14/12/2014