Να ακούσουμε βαθύτερα τη φωνή του αύριο

Tweet Αρθρογράφος: Θανάσης τσιριγώτης

Έχει γραφεί, ειπωθεί και αναλυθεί χιλιάδες φορές για το ρόλο των μαζών στην ταξική πάλη και στην ιστορικοπολιτική διαδικασία. Από τα μέσα του 19ου αιώνα ο μαρξισμός επιστημονικά απέδειξε τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης σαν βασικό υποκείμενο της επαναστατικής κοινωνικής ανατροπής. Η Γ' Διεθνής που ακολούθησε αντικαθιστώντας την προδοσία των σοσιαλδημοκρατών στο ζήτημα του πολέμου με το μαχητικό μπολσεβικισμό “συμπλήρωσε” δίπλα στον εργατικό κινητήρα και σύμμαχα στρώματα όπως τους αγρότες, αλλά και

τους κατεστραμμένους μικροαστούς της πόλης. Σε κάθε περίπτωση οι μαρξιστές επέμεναν ότι στο “κλάσμα” της κοινωνίας ο παρονομαστής είναι ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και πως χρειάζεται να λυθεί ο κόμπος των αντιθέσεων για να πάρει μπροστά ο ιστορικός τροχός.

Από αυτή την ιστορικο-υλιστική σκοπιά άσκησαν σφοδρή και επιμελημένη κριτική στους αστούς δημοσιολόγους που πρόκριναν το ρόλο του ξεχωριστού ανθρώπου, της μοναδικής προσωπικότητας, του αξεπέραστου υποκειμένου, του εγωισμού τελικά, στη διαμόρφωση των γεγονότων.

Η επίσημη ιστορία μας, γέννημα-θρέμμα της γεγονοτολογίας και της προσωπικότητας, παιδί του γερμανικού ιστορισμού του 19ου αιώνα, είναι χτισμένη πάνω σ' αυτήν τη μέθοδο. Αντίθετα και ενάντια με τον μαρξισμό και τον υλισμό επιχειρεί να κρύβει τις μάζες και την πάλη των τάξεων.
Ωστόσο ουδέποτε οι μαρξιστές επιστήμονες και οι κομμουνιστές προσπέρασαν τη σημασία, το ρόλο και το “βαρύκεντρο” της πρωτοπορίας. Σε κάθε ιστορική φάση, ιδιαίτερα από όταν η κοινωνία οργανώθηκε με εσωτερικούς κανόνες και ξεπέρασε την πρώιμη φυσική και μεταβατική από τα ζώα στον άνθρωπο φάση, δημιουργήθηκαν ομάδες και ξεχωριστοί άνθρωποι που οσμίζονταν την “αυγή”, την πρόοδο, την εξέλιξη.
Σε όλους τους τομείς του επιστητού, από τις επιστήμες ως την οργάνωση της παραγωγής, άνθρωποι και ομάδες με την πνευματική ή χειρωνακτική “ματσέτα” άνοιγαν δρόμους. Συγκρούονταν με το παλιό και φθαρμένο, αφουγκράζονταν το αύριο, διάβαζαν, μετέδιδαν τη γνώση, ήσαν σύμμαχοι του πραγματικά νέου, ρηξικέλευθοι (αλλά όχι ψευτομοντερνιστές), έδωσαν και τη ζωή τους σ' αυτόν το σκοπό.
Στους αιώνες του καπιταλισμού, πρωτοπόροι οδηγήθηκαν στο απόσπασμα ή την αγχόνη, κομμουνιστές στη φυλακή, επιστήμονες λοιδορήθηκαν από τους αγράμματους, γυναίκες στιγματίστηκαν γιατί ζητούσαν ίσα δικαιώματα, μαύροι πυρπολήθηκαν γιατί αρνήθηκαν να ναι παιδιά “ενός κατώτερου θεού”.
Η απόφαση αν θα στηρίξεις το παλιό ή αν θα συμμαχήσεις με το καινούργιο και το δίκιο είναι ατομική. Όπως ακριβώς ο ζωγράφος κοιτάει το ίδιο τοπίο ή γεγονός αλλά το παρουσιάζει μοναδικά και ιδιαίτερα. Η απόφαση να στρατευτείς, ναι, να στρατευτείς με τους επαναστάτες κομμουνιστές είναι τελικά ατομική αλλά σίγουρα ακολουθάει την περπατησιά του αύριο, ανοίγει δρόμους, σμίγει με το δίκιο των πολλών. Είναι μετάφραση της ανάγκης, δηλαδή αναγκαιότητα.
Αν οι κομμουνιστές οργανώνονται στο κόμμα τους, αν στρατεύονται σε μια κοινή υπόθεση, αν εργάζονται σαν κόκκινα μυρμήγκια νυχθημερόν και πυρετωδώς, αν κάνουν την πολιτική σωματική πέτσα είναι γιατί ακούνε βαθύτερα και καλύτερα τη φωνή του αύριο. Τη φωνή της πρωτοπόρας οργάνωσης και δράσης.
Ένα βήμα μπροστά από το τέλμα, ένα βήμα μέσα στις μάζες.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ετικέτες: Θανάσης Τσιριγώτης Tweet

View the discussion thread.