Με κείμενο για τη Χρυσή Αυγή επανεμφανίστηκε ο Ν. Μαζιώτης

Tweet

Αιφνιδιαστική επανεμφάνιση του αντάρτη πόλης Νίκου Μαζιώτη και της συντρόφου του Πόλας Ρούπα με ανάρτηση στον διαδικτυακό τόπο Indymedia για το ζήτημα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Στο κείμενό τους οι δύο αντιεξουσιαστές μιλούν για την «πρώτη δολοφονία των φασιστών

μετά την χούντα των συνταγματαρχών» και κατακρίνουν την «κυβέρνηση Σαμαρά» επειδή πριν από τη δολοφονία Φύσσα δεν είχε προχωρήσει σε καμία ενέργεια εναντίον του ακροδεξιού μορφώματος αποβλέποντας σε μία συνεργασία μαζί της «με τη χρήση μίας "πατριωτικής"-φασιστικής ρητορικής». Πρόκειται για το έκτο κείμενο που οι δύο αντιεξουσιαστές αναρτούν στο Διαδίκτυο από την εποχή της εξαφάνισής τους πριν από ενάμιση χρόνο. ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑΓΙΑ ΤΗΝ ∆ΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτη είναι η πρώτη πολιτική δολοφονία των φασιστών µετά τη χούντα των συνταγµαταρχών. Η δολοφονία αυτή σηµατοδοτεί την επισφράγιση ενός εµφυλίου που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και που µέχρι σήµερα είχε τον χαρακτήρα της ανεµπόδιστης εγκληµατικής δράσης των χρυσαυγιτών στους δρόµους των πόλεων µε επιθέσεις εναντίον µεταναστών και πολιτικών τους αντιπάλων, µε δολοφονίες µεταναστών όπως του Μπαµπακάρ Ντιάε και Σαχζάντ Λουκµάν και µε άλλες που δεν έχουν επίσηµα αποδοθεί στη Χρυσή Αυγή, µε εξαφανίσεις µεταναστών, µε τραµπουκισµούς, απειλές, τροµοκρατία στους δρόµους, τα σχολεία, τις λαϊκές αγορές, τα νοσοκοµεία, τους παιδικούς σταθµούς… Οι χρυσαυγίτες παρέλαυναν στους δρόµους λαϊκών συνοικιών τραγουδώντας φασιστικά εµβατήρια ανενόχλητοι, ξυπνώντας µνήµες από την περίοδο της κατοχής από τους ναζί. ∆ήλωναν δηµοσίως την προοπτική των δολοφονιών αριστερών, κοµµουνιστών, αναρχικών, τις οποίες διαµήνυαν δια στόµατος και του αρχηγού τους, χωρίς καµία απάντηση, χωρίς κόστος. Ο χρυσαυγίτης Ρουπακιάς που εκτέλεσε τον Φύσσα απλώς υλοποίησε τις γνωστές εδώ και καιρό …προγραµµατικές δηλώσεις της οργάνωσης. Το γεγονός ότι ο χρυσαυγίτης συνελήφθη επ’ αυτοφόρω και οµολόγησε και όχι αυτή καθ’ αυτή η δολοφονία, καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις. Κάτω από καθεστώς ισχυρής πολιτικής και κοινωνικής πίεσης και κάτω από καθεστώς πίεσης από ξένα πολιτικά κέντρα, η Ν∆ από τη θέση του φίλου πολιτικά κόµµατος των νεοναζί που πριµοδοτούσε την οργάνωση, κάλυπτε την τροµοκρατική της δράση και τα εγκλήµατά της µε την προοπτική της µελλοντικής συνεργασίας µαζί της, µεταπήδησε µέσα σε λίγες µέρες στον «αµείλικτο διώκτη της» ανοίγοντας το δρόµο για τη σύλληψη και την φυλάκιση του αρχηγού της οργάνωσης, δυο µέχρι στιγµής βουλευτών και κάποιων στελεχών της. Καταγγελίες για επιθέσεις, για δολοφονίες για τραµπουκισµούς, για εκβιασµούς από τους νεοναζί καθηµερινά σε όλη την Ελλάδα θάβονταν από την κυβέρνηση και τα κατασταλτικά όργανα τα οποία συµµετείχαν ενεργά σε αυτά τα εγκλήµατα. Στην ουσία τον δρόµο για την τιµωρία της Χρυσής Αυγής, η Ν∆ και συγκεκριµένα ο Σαµαράς δεν την πήρε γιατί είναι µια νεοναζιστική εγκληµατική οργάνωση, αφού αυτό το γνώριζε και διόλου δεν τον απέτρεπε να επεξεργάζεται µια κυβερνητική συνεργασία µαζί της (πότε εξάλλου υπήρξε φασιστική οργάνωση που να µην ήταν εγκληµατική και δολοφονική), αλλά γιατί καταχράστηκε την εύνοια και την υποστήριξη που της παρείχε το καθεστώς σε οικονοµικό, πολιτικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο και µάλιστα µε τρόπο που το εξέθεσε σε τέτοιο βαθµό, ώστε η Χρυσή Αυγή από ένας εν δυνάµει παράγοντας πολιτικής και κοινωνικής σταθεροποίησης του συστήµατος σε περίοδο έντονης πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας, όπως θα ήθελε το δεξιό τµήµα της πολιτικής ελίτ και τµήµα του ελληνικού κεφαλαίου, να µετατραπεί σε παράγοντα περαιτέρω πολιτικής αποσταθεροποίησής του καθεστώτος. Και αυτό είχε βαρύ τίµηµα καθώς και οι πιστωτές της χώρας δήλωναν µε εκβιαστικό τρόπο σε κάθε ευκαιρία, πως πρωτεύον ζήτηµα αυτή την περίοδο είναι η διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας. Η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίζεται ως εγκληµατική οργάνωση και τµήµα της ηγεσίαςτης συλλαµβάνεται. Η «ανεξάρτητη» όµως καθεστωτική δικαιοσύνη, αφήνειελεύθερους τρεις από τους χρυσαυγίτες βουλευτές, απειλώντας να µετατρέψει σε φιάσκο την όλη επιχείρηση, µε τον κίνδυνο της πλήρους γελοιοποίησης της κυβέρνησης. Οι πολιτικές πιέσεις από εσωτερικό και εξωτερικό όπως ήταν φυσικό, ήταν τέτοιες που η δικαστική εξουσία εξαναγκάζεται τελικά να προφυλακίσει τον αρχιφασίστα Μιχαλολιάκο και άλλους δυο βουλευτές. Αποτέλεσµα αυτής της κίνησης είναι µια Χρυσή Αυγή χωρίς κεφαλή, αλλά µε αλώβητο το µεγαλύτερο µέρος της ηγεσίας της, αλλά και του µηχανισµού της. Η Ν∆ τώρα σηκώνει τα λάβαρα του «αντιφασισµού» επιχειρώντας έτσι να εκµεταλλευτεί την πολιτική ευκαιρία που της δίνει το έντονο αντιφασιστικό ρεύµα που δηµιουργήθηκε µετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όχι µόνο για να επανασυσπειρώσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους της αλλά και για να ανακόψει την ενδεχόµενη ισχυροποίηση άλλων πολιτικών τάσεων, καθεστωτικών ή µη που θα παρουσίαζαν τάσεις ενίσχυσης µέσα στο αντιφασιστικό ρεύµα. Αυτή την κίνηση -οµολογουµένως τέτοια µακιαβελικού τύπου στροφή από µεριάς του Σαµαρά είναι πρωτοφανής στη σύγχρονη ιστορία του καθεστώτος στη χώρα- η κυβέρνηση θα την αξιοποιήσει στο έπακρο για να ισχυροποιηθεί ως πολιτικός παράγοντας που εγγυάται την καθεστωτική σταθερότητα, εφαρµόζοντας το δόγµα «νόµος και τάξη» για λογαριασµό της ελίτ και των δανειστών, εντείνοντας την πολιτική οικονοµικής καταστροφής µεγάλων τµηµάτων της κοινωνίας, επιβάλλοντας την κοινωνική υποταγή µέσα από το εκβιαστικό δίλληµα «µνηµόνιο ή χάος» και διώκοντας αµείλικτα κάθε απόπειρα αντίδρασης στα σχέδιά της. Όµως, ο σπόρος του εµφυλίου που έσπειρε το σύστηµα µε την κρίση του και καλλιέργησε το κράτος και η δεξιά πτέρυγα του καθεστώτος µε την ανοχή όλων των καθεστωτικών πολιτικών τάσεων, δεν τελειώνει µε τη δίωξη ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Θα συνεχιστεί και θα ενταθεί καθώς η κρίση θα βαθαίνει, η κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή θα αυξάνεται, τα φασιστικά στοιχεία θα βρίσκονται στους δρόµους για να την αξιοποιούν και το καθεστώς µε πρωτοπόρο την κυβέρνηση θα επιβάλει η ίδια ένα καθεστώς φασιστικοποίησης της κοινωνικής βάσης καθώς θα επιδιώξει να αντικαταστήσει τα τάγµατα εφόδου της Χρυσής Αυγής µε τα τάγµατα εφόδου του κράτους, να εφαρµόσει πολιτικές πολεµικές ενάντια σε κάθε µορφή δράσης που στρέφεται ενάντια στις επιλογές της, που στρέφεται ενάντια στους θεσµούς και τις πολιτικές της σύγχρονης κυριαρχίας, ιδίως όταν αυτή υπερβαίνει τα όρια της διαµαρτυρίας. Αυτός ο εµφύλιος θα συνεχιστεί και θα ενταθεί καθώς οι κυβερνήσεις θα συνεχίζουν να καλλιεργούν µε µεγαλύτερη από πριν ένταση την κύρια κοινωνική τάση που απαιτεί κάθε εµφύλιος για να αναπτυχθεί και που έθρεψε και τους νεοναζί: τη µεταφορά της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής που γεννά η κρίση προς τα χαµηλά κοινωνικά στρώµατα ώστε ο φτωχός να στρέφεται ενάντια στον πιο φτωχό, ο αδύνατος ενάντια στον πιο αδύνατο, µε το σύστηµα να µένει στο απυρόβλητο. Αυτή υπήρξε εξ’ άλλου και η βασική καθεστωτική πολιτική τάση που εκπορεύτηκε από όλες τις κυβερνήσεις και εκµεταλλεύτηκε η Χρυσή Αυγή: Για την ανεργία ευθύνονται οι µετανάστες στους οποίους επιτίθεται η αντιπροσωπευτική δηµοκρατία συλλαµβάνοντας, βασανίζοντας, φυλακίζοντας, δολοφονώντας, απελαύνοντας και η Χρυσή Αυγή τροµοκρατώντας, ξυλοκοπώντας, δολοφονώντας, συχνά κατόπιν παραγγελιών επί πληρωµή από ντόπιους επιχειρηµατίες. Για την πολιτική και κοινωνική αποσταθεροποίηση ευθύνονται οι αναρχικοί, οι κοµµουνιστές, οι αριστεροί, τους οποίους η αντιπροσωπευτική δηµοκρατία καταγγέλλει, ξυλοκοπάει στις διαδηλώσεις, βασανίζει, συλλαµβάνει, φυλακίζει και ηΧρυσή Αυγή επιτίθεται µε ρόπαλα και µαχαίρια στους δρόµους, απειλεί µε τη µαζικήεξόντωσή τους, δολοφονεί. Για την ανεργία ευθύνεται ο συνδικαλισµός που εµποδίζει την εργασία να γίνει «πιο ανταγωνιστική» αποτρέποντας τις επενδύσεις όπως καταγγέλλουν οι κυβερνώντες, και η Χρυσή Αυγή αναλαµβάνει για τον ίδιο λόγο να εκκαθαρίσει τις εργατικές περιοχές από το συνδικαλισµό µε την βία και την τροµοκρατία. Τα θεµέλια για το νέο εµφύλιο τα έβαλαν όλες οι κυβερνήσεις και συνέβαλαν όλα τα κοινοβουλευτικά κόµµατα χωρίς εξαίρεση στηρίζοντας ένα σύστηµα που το ίδιο γεννά τον φασισµό και τον θρέφει µε τις κρίσεις του. Ένα σύστηµα που χρειάζεται τα ναζιστικά µορφώµατα κάθε εποχή που η πολιτική και κοινωνική του ισορροπία χάνεται, που η σταθερότητά του απειλείται. Τον φασισµό τον χρειάζεται το σύστηµα του καπιταλισµού για τη βίαιη διατήρηση της κοινωνικής υποταγής τις περιόδους που οι κρίσεις σαπίζουν τα θεµέλιά του και η κοινοβουλευτική δηµοκρατία χρεοκοπεί καθώς χρεώνεται πολιτικά την κρίση και επιχειρεί να διασώσει την καθεστωτική σταθερότητα. Τον φασισµό τον γεννά το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστηµα για να αντιµετωπίσει την πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία του. Ο φασισµός συγκεντρώνει και αναδεικνύει τα πιο άθλια ένστικτα του ανθρώπου, τα πιο ποταπά κοινωνικά χαρακτηριστικά σε περιόδους έντονης φτώχειας και κοινωνικών κρίσεων. Ποτίζει µε το µίσος τις κοινωνίες, ένα µίσος που στρέφεται ενάντια στους πιο αδύναµους. Φέρνει στην επιφάνεια τα πιο απεχθή ανθρώπινα στοιχεία σε κοινωνίες παρηκµασµένες, τσακίζοντας την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη των προλετάριων. ∆ιαλύει κάθε κοινωνικό δεσµό και επιβάλει το κράτος ως το µόνο συνδετικό κρίκο µεταξύ των ανθρώπων. Είναι ο απόλυτος εκφραστής της βίαιης εξουσίας του κράτους και του καπιταλισµού όταν υπονοµεύεται η συναίνεση στο σύστηµα. Τον φασισµό στην σύγχρονη Ελλάδα τον γέννησε και τον εξέθρεψε το ίδιο το κεφάλαιο και στον πολιτικό του φορέα, τη Χρυσή Αυγή, είδε τη νέα και άφθαρτη πολιτική εφεδρεία που θα το στήριζε όταν θα χρεοκοπούσαν τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόµµατα. Το ίδιο το σύστηµα που την ανέδειξε, το ίδιο και την καρατόµησε από τη στιγµή που ήταν αδύνατο πλέον να συγκαλύψει το ναζιστικό και βαθιά εγκληµατικό της χαρακτήρα και η κοινωνική απαίτηση για αντιµετώπιση του φασισµού έγινε απειλητική για το ίδιο το καθεστώς. Γιατί ήταν τόσο απροκάλυπτη τόσο καιρό η συγκάλυψη, η στήριξη ακόµα και η βοήθεια προς τους νεοναζί από την οικονοµική και πολιτική εξουσία, που µετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και όλα όσα αυτή έφερε στην επιφάνεια, κατέστησε αναπόφευκτη την ανάγκη για την καρατόµηση της Χρυσής Αυγής, αφού υπονοµευόταν η κυβερνητική σταθερότητα και εξουσία. Αν δεν έδινε την εντολή ο Σαµαράς να χτυπηθεί η Χρυσή Αυγή, θα κατέληγε και ο ίδιος στον κάδο των αχρήστων του συστήµατος. Η Χρυσή Αυγή ενώ πριν το ξέσπασµα της κρίσης αποτελούσε µια περιθωριακή ολιγοµελή οµάδα, µετά την κρίση και ενώ αυτή βαθαίνει συνεχώς και πλήττει όλο και ευρύτερα στρώµατα του πληθυσµού φέρνοντας στην Ελλάδα τη µεγαλύτερη ύφεση στην παγκόσµια ιστορία µετά από αυτή της δεκαετίας του ’30, φέρνοντας όλο καιµεγαλύτερες απώλειες εισοδήµατος, καταστρέφοντας µεγάλα τµήµατα τουπληθυσµού και προκαλώντας τη µεγαλύτερη κοινωνική κρίση στον τόπο σε καιρό ειρήνης, τα ποσοστά του φασιστικού κόµµατος ανέβηκαν. Η ακριβής χρονική περίοδος που απέκτησε µεγάλα ποσοστά ψήφων συµπίπτει µε την µεγάλη κάµψη των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στο µνηµόνιο, την πολιτική της τρόικας και την κυβέρνηση. Η δύναµη που απέκτησε, πέρα από τη στήριξη τµήµατος των µικροµεσαίων στρωµάτων και των µικροϊδιοκτητών, τα οποία βλέπουν ως κύρια απειλή τους φτωχούς µετανάστες, αποδίδουν τις ευθύνες της κρίσης αποκλειστικά στους πολιτικούς, πιστεύουν στις ψεύτικες δηµαγωγίες των νεοναζί ενάντια στο µνηµόνιο και τους τοκογλύφους δανειστές και έχουν πιστέψει τη νεοναζιστική προπαγάνδα ότι η Χρυσή Αυγή είναι ο µόνος πολιτικός παράγοντας που «µπορεί να τιµωρήσει του υπαίτιους της κρίσης», οφείλεται στην στήριξη που της παρέχει τµήµα του ελληνικού κεφαλαίου. Μεσαίοι αλλά και µεγάλοι επιχειρηµατίες, όπως και εφοπλιστές στήριξαν οικονοµικά τους χρυσαυγίτες που ως αντάλλαγµα θα πρόσφεραν -και ως ένα βαθµό το έκαναν πράξη- την προστασία των αφεντικών από την πάσης φύσεως πολιτική και κοινωνική απειλή, η οποία και µπορεί να υπονοµεύσει τα ήδη πληττόµενα από την κρίση συµφέροντα και κέρδη τους. Και αυτή η οικονοµική στήριξη που είναι η µόνη που εξηγεί τις δαπανηρές υποδοµές που διατηρούσε, τις δράσεις της και τα «φιλανθρωπικά» συσσίτια µέσω των οποίων αποσπούσε τη στήριξη των πιο εξαθλιωµένων οικονοµικά αλλά, κυρίως, ηθικά κοµµατιών της κοινωνίας -πέρα από τις µαστροπείες, το εµπόριο όπλων, την προστασία ως µπράβοι σε επιχειρήσεις-, διαφάνηκε µέσα από τη στάση που κράτησαν παράγοντες του ελληνικού κεφαλαίου στηρίζοντας εµµέσως πλην σαφώς την οργάνωση µέσα από τηλεοπτικά µέσα που ελέγχουν ή αξιοποιώντας τους τραµπούκους της ως οµάδα κρούσης ενάντια σε οργανωµένους εργάτες και συνδικάτα, όπως έκαναν οι εφοπλιστές. Ότι η νεοναζιστική οργάνωση παρείχε υπηρεσίες προς τους εφοπλιστές οµολόγησαν εξ’ άλλου εµµέσως πλην σαφώς βουλευτές της λίγο πριν την επίθεση στο Πέραµα εναντίον µελών του ΠΑΜΕ, δηµοσιοποιώντας τη διάθεση των νεοναζί να εκκαθαρίσουν τα σωµατεία προκειµένου να µπορεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο να δρα ανενόχλητο. Παράλληλα µέσα από τις διώξεις, τη βία και την τροµοκρατία που ασκούσαν στους µετανάστες για να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να καλυφθούν οι θέσεις εργασίας από Έλληνες µε τα ίδια µεροκάµατα πείνας που έπαιρναν οι µετανάστες, στήριζε και παγίωνε το καθεστώς εργασιακής δουλείας και στυγνής εκµετάλλευσης. Σε πρακτικό επίπεδο και µέσω της δράσης της προωθούσε απροκάλυπτα την βασική οικονοµική πολιτική της τρόικας και κυρίως της γερµανικής εκδοχής της, που θέλει την εσωτερική υποτίµηση µέσω της µείωσης των αποδοχών των εργαζοµένων, την απαξίωση της εργασίας µέσω της παγίωσης των υπαρχουσών συνθηκών άγριας εκµετάλλευσης, την εσωτερική υποβάθµιση µέσω της ισοπέδωσης ολόκληρων τµηµάτων του πληθυσµού να αποτελούν τα βασικά στοιχεία για την αντιµετώπιση των ελλειµµάτων, τη µείωση του εξωτερικού δανεισµού για τις επιχειρήσεις, την άντληση κερδών, την οικονοµική ανάκαµψη. Το γεγονός ότι τµήµα του µεγάλου κεφαλαίου στήριξε τη Χρυσή Αυγή διατυµπάνιζαν µέσα από τη στάση τους πολλά ΜΜΕ δίνοντας το βήµα να εκφράζουν τις φασιστικές τους θέσεις, µετατρέποντας τα δολοφονικά τάγµατα εφόδου σε «ελκυστικούς ακτιβιστές», νοµιµοποιώντας καιπροπαγανδίζοντας τον ρόλο τους ως εγγυητές της καθεστωτικής σταθερότητας. Γι’ αυτό τους προόριζε το κεφάλαιο και το διαµήνυε µέσω των πιο ακραία φιλοµνηµονιακών (και απροκάλυπτων υποστηρικτών της γερµανικής οικονοµικής πολιτικής στη χώρα) δηµοσιογραφικών του παπαγάλων, µέσα από δηλώσεις όπως: «µια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή θα µπορούσε να υποστηρίξει µια συντηρητική συµµαχία , αφού ο εθνικισµός δεν είναι ντροπή». Μόνο που η Χρυσή Αυγή δεν έδειξε την απαιτούµενη σοβαρότητα και υπέστη τις συνέπειες. Ή µάλλον, έκανε κατάχρηση της δύναµης που απέκτησε, των προνοµίων και της κάλυψης που της παρείχε το σύστηµα. Και όπως ήταν φυσικό, µετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα όλοι οι δηµοσιογράφοι «ανακάλυψαν ξαφνικά» τι πραγµατικά σηµαίνει Χρυσή Αυγή και όλοι έκαναν µε περισσή υποκρισία τους έκπληκτους µπροστά στην εγκληµατική, τη δολοφονική φύση της νεοναζιστικής οργάνωσης. Πέρα λοιπόν, από τα «χαρτζιλίκια» που τους παρείχαν µικροέµποροι για τις υπηρεσίες τους στην «δραστική αντιµετώπιση» των φτωχών µεταναστών που φτάνει ως την φυσική εξόντωσή τους, η ναζιστική αυτή συµµορία για να δυναµώσει στηρίχτηκε κυρίως στο ίδιο το κεφάλαιο, για το οποίο έδρασε ως πληρωµένος τραµπούκος και τροµοκράτης. Αυτό έχει δείξει και η ιστορία του φασισµού. Όλα τα φασιστικά κόµµατα στηρίχτηκαν από το µεγάλο κεφάλαιο των χωρών που αναπτύχθηκαν σε περιόδους που η συστηµική κρίση διέκοπτε βίαια τη διαδικασία συσσώρευσης. Η αναγκαιότητα για πλήρη επιβολή της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης για την δραστική και άµεση εφαρµογή των επιταγών των κεφαλαιοκρατών, και όσον αφορά την εποχή του µεσοπολέµου, η αναγκαιότητα για την πάταξη του κοµµουνιστικού κινδύνου, κατέστησε υποχρεωτική για τις εθνικές άρχουσες οικονοµικά τάξεις τη στήριξη του φασισµού. Ιστορικά ο φασισµός στα πρώτα στάδιά του υιοθετεί µια φιλολαϊκή ρητορική, στρέφεται ενάντια στην κοινοβουλευτική δηµοκρατία και καταγγέλλει την τάξη των πλουσίων, αποσπώντας τη στήριξη µέρους των κοινωνικών στρωµάτων που πλήττονται περισσότερο από τις οικονοµικές κρίσεις. Αυτά µέχρι να κατακτήσουν την εξουσία και να επιβάλουν την πλήρη φασιστικοποίηση του κράτους και της κοινωνίας, αφού µετά αποκαλύπτεται ο ιστορικός τους ρόλος που είναι η επιβολή µέσω της ωµής βίας, των µαζικών εκκαθαρίσεων και των εκτελέσεων, των απαιτήσεων των κεφαλαιοκρατών για την επανεκκίνηση της διαδικασίας συσσώρευσης ενσωµατώνοντας βίαια στο κόµµα τους κάθε εξουσία και κοινωνική δραστηριότητα, καταλύοντας το σύστηµα της αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας και εφαρµόζοντας ένα µοντέλο κρατικού παρεµβατισµού στην οικονοµία µε τις απαραίτητες ρυθµίσεις και δράσεις για τη στήριξη του κεφαλαίου και µε την παράλληλη διασφάλιση της εργασιακής τροµοκρατίας για την αποδοχή από τους εργαζόµενους των πιο σκληρών όρων εκµετάλλευσης. Η επίκληση της «εθνικής ανάτασης και αξιοπρέπειας» δεν αφορά σε τίποτα άλλο πέρα από την δηµιουργία ενός ισχυρού φασιστικού κράτους που θα υπηρετεί τα συµφέροντα µιας ισχυρής άρχουσας οικονοµικά τάξης, ακόµα και αν αυτό απαιτεί µαζικές δολοφονίες και πολέµους. Και αν σε άλλες περιπτώσεις ο φασισµός στηρίχθηκε και υπηρέτησε το εθνικό κεφάλαιο των αντίστοιχων χωρών (Γερµανία, Ιταλία) σε περιόδους έντονης ιµπεριαλιστικής διαµάχης και ενώ η διαδικασία της παγκοσµιοποίησης αναστελλόταν λόγω του αυξηµένου ανταγωνισµού στο εσωτερικό της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης, στην Ελλάδα όπου ποτέ δεν δηµιουργήθηκε εθνική αστική τάξη, ο φασισµός ανέκαθεν υπηρετούσε ξένες πολιτικές και οικονοµικές δυνάµεις, αποτελούσε ένα εργαλείο για την προάσπιση των συµφερόντων κάποιας µεγάλης δύναµης µε βασική αποστολή την επιβολή τηςκαθεστωτικής σταθερότητας µέσω της φασιστικοποίησης της κοινωνίας και τηςεξάλειψης του εσωτερικού εχθρού. Αν υποθέσουµε λοιπόν, ότι η Χρυσή Αυγή κατάφερνε κάποια στιγµή να πάρει την εξουσία και να δηµιουργήσει το πολυπόθητο για αυτή φασιστικό κράτος, αυτό δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από έναν υπηρέτη τµήµατος της υπερεθνικής ελίτ µε σχέσεις συµφέροντος στην Ελλάδα και θα έπαιζε το ρόλο της «σιδερένιας γροθιάς» του κεφαλαίου ενάντια στους προλετάριους. Αυτή που φέρει µεγάλη ευθύνη για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής είναι η Νέα ∆ηµοκρατία. Η δεξιά πτέρυγα του πολιτικού συστήµατος έχει στραφεί σε µεγάλο βαθµό προς την ακροδεξιά πολιτική πρακτική βλέποντας τις ενισχυτικές τάσεις των νεοφασιστών που οφείλονταν τόσο στην από τα κάτω στήριξή τους όσο και στην από την οικονοµική ολιγαρχία πριµοδότησή τους. Μεγάλο τµήµα των δεξιών ψηφοφόρων στράφηκαν στη Χρυσή Αυγή ξεθάβοντας τα φασιστικά τους χαρακτηριστικά που είχαν κρύψει καθ’ όλη την περίοδο της «συστηµικής σταθερότητας» και της «οικονοµικής ευµάρειας». Την επικύρωση του εµφυλίου την έδωσαν µε την ψήφο τους οι χιλιάδες ψηφοφόροι που ψήφισαν τους νεοναζί, δίνοντάς τους τη νοµιµοποίηση να τροµοκρατούν και να δολοφονούν, πολλοί εκ των οποίων είχαν σχέσεις οικονοµικού συµφέροντος µε την οργάνωση. Η φασιστική στροφή ενός τµήµατος της κοινωνίας και η εντεινόµενη αποσταθεροποίηση του πολιτικού κατεστηµένου λόγω της υποταγής του στις εντολές των πιστωτών της χώρας, επανέφεραν και τη Ν∆ στα χαρακώµατα του εµφυλίου, καθώς υιοθέτησε τη µια µετά την άλλη τις πολιτικές κατευθύνσεις της Χρυσής Αυγής κάνοντάς τες νόµους του κράτους, είτε αυτές αφορούσαν το κυνήγι των µεταναστών και τη σκλήρυνση της πολιτικής στο µεταναστευτικό είτε αφορούσε στην καταστολή απέναντι σε δράσεις και πρακτικές εκτός καθεστωτικών πλαισίων, ενώ στήριζε σιωπηρά την καθηµερινή τροµοκρατία των νεοναζί στους δρόµους, στην οποία και συνέδραµαν απροκάλυπτα οι αστυνοµικές δυνάµεις. Η ένταση της ακροδεξιάς στροφής της εκλογικής βάσης της Ν∆, η φανερή υποστήριξη των φασιστών από τµήµα της ελληνικής ολιγαρχίας, η προσχώρηση σηµαντικού µέρους των κρατικών µηχανισµών στην φασιστική παράταξη, η προοπτική της χρεοκοπίας του µεσαίου πολιτικά χώρου και τα οικονοµικά αδιέξοδα της κρίσης και των µνηµονιακών πολιτικών, άνοιξαν και τη συζήτηση για συνεργασία της Ν∆ µε τους νεοναζί στις επόµενες εκλογές. Το κοινό παρελθόν φυσικά, είναι αυτό που τους ένωσε για µια ακόµη φορά στην ελληνική ιστορία. Για δεκαετίες από τον µεσοπόλεµο ως και τον εµφύλιο που ακολούθησε τη ναζιστική γερµανική κατοχή, η δεξιά παράταξη του συστήµατος ήταν ταυτισµένη µε την ακροδεξιά φασιστική πτέρυγα του καθεστώτος. Πραξικοπήµατα, διωγµοί, διώξεις, τροµοκρατία, πολιτικές δολοφονίες, κυριαρχούν στην ιστορία της δεξιάς και των κυβερνήσεων που σχηµάτιζε σε όλη τη σύγχρονη ιστορία. Η συνεργασία αυτή µέχρι πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, φαινόταν να γίνεται υποχρεωτική για τη Ν∆, καθώς οι µνηµονιακές συνταγές που έχουν επιβληθεί από τους δανειστές όχι µόνο δεν έχουν φέρει τα επιδιωκόµενα αποτελέσµατα, αλλά έχουν φέρει σε οικονοµικό αδιέξοδο την κυβέρνηση και οι πιθανοί συνεργάτες της στη δηµιουργία νέου κυβερνητικού σχηµατισµού έχουν εξαντληθεί. Για πολλούςµέσα στη Ν∆ όµως, δεν ήταν µια διέξοδος ανάγκης αλλά µια επιθυµητή εξέλιξη στηνπροοπτική δηµιουργίας ενός διευρυµένου δεξιού συνασπισµού µε εθνικιστικά χαρακτηριστικά µέσα από τον εναγκαλισµό µε τα ακροδεξιά αδέλφια τους. Αυτή την ακροδεξιά τάση δεν την έκρυψε η Ν∆ και µέσα από στενούς συνεργάτες του Σαµαρά την εξέφραζε σε κάθε ευκαιρία. Και χαρακτηριστικό παράδειγµα ο σύµβουλος του Σαµαρά, Λαζαρίδης που µε επιµέλεια και επιµονή διαµορφώνει εδώ και καιρό το εµφυλιοπολεµικό κλίµα προωθώντας τη δίωξη των αντικυβερνητικών θέσεων και πρακτικών, καθώς εντάσσει ακόµα και ένα καθεστωτικό κόµµα όπως ο Σύριζα στα πολιτικά άκρα, αλλά και ο Φ. Κρανιδιώτης -ακροδεξιό φιλοφασίζον στοιχείο όπως δείχνει το παρελθόν του µε συµµετοχή σε εθνικιστική οµάδα- που δεν κάλυψε τα ακροδεξιά του χαρακτηριστικά λόγω της ενεργής παρουσίας του στην κυβέρνηση και ως προσωπικού συµβούλου του Σαµαρά. Αντιθέτως, ήταν αυτός που υπεράσπιζε δηµοσίως τη Χρυσή Αυγή µέσα από δηλώσεις του σε εφηµερίδα σε προηγούµενο χρόνο, υποστηρίζοντας ότι «η Χρυσή Αυγή στη χειρότερη περίπτωση κάνει αντιποίηση αρχής, ενίοτε πέφτει και καµία ψιλή, ήτοι έργω εξύβριση και σωµατικές βλάβες. Οι εκατόµβες των µαχαιρωµένων αλλοδαπών υπάρχουν στην ευφάνταστη και βλακώδη προπαγάνδα της «προοδευτικιάς» δηµοσιογραφίας», ενώ σε πρόσφατο εθνικιστικό παραλήρηµά του στο διαδίκτυο και µετά τις συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής δηλώνει µεταξύ άλλων πως τις «σφαίρες» του τις κρατάει για τον πραγµατικό αντίπαλο και όχι για την Χρυσή Αυγή. Και αυτόν τον φασίστα των καλύπτει πλήρως ο Σαµαράς και η κυβέρνηση. Γι’ αυτό είναι πραγµατικά γελοίο σήµερα ο Σαµαράς προσωπικά, το ακροδεξιό του επιτελείο και η κυβέρνηση αυτή να σηκώνει τα λάβαρα του «αντιφασισµού», τη στιγµή που η ίδια και ο Σαµαράς προσωπικά τη στήριζαν και την κάλυπταν πολιτικά και επιχειρησιακά. Και να µην ξεχνάµε πως δολοφονικά τάγµατα εφόδου είχε και η ίδια η Ν∆ στα οποία ανήκε και ο νεοδηµοκράτης Καλαµπόκας που δολοφόνησε τον καθηγητή Τεµπονέρα το 1991 όταν ο Σαµαράς ήταν υπουργός τότε Εξωτερικών. Και είναι εξίσου γελοίο αλλά και επικίνδυνο το γεγονός ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόµµατα δείχνουν να στοιχίζονται πίσω από το «κοινό µέτωπο κατά της βίας» που εξήγγειλε η κυβέρνηση και που εκβιαστικά βάζει µε το θεώρηµα των «δύο άκρων», δεν έχει άλλο στόχο από την σύνθλιψη κάθε διάθεσης για µια ουσιαστική αντίσταση στις κυβερνητικές πολιτικές. Το επόµενο µνηµόνιο που ετοιµάζει η τρόικα διαµηνύεται από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα εξουσίας ότι δεν θα έχει νέα µέτρα, αλλά θα συνοδεύεται από «όρους». Οι όροι αυτοί ως γνωστό θα αφορούν την πλήρη εκχώρηση κάθε περιουσιακού στοιχείου της χώρας σε ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας και συγκεκριµένα στις Βρυξέλλες. Ο Σαµαράς έχει προαναγγείλει στην ευρωπαϊκή και την αµερικάνικη πολιτική ελίτ την πολιτική αδυναµία της κυβέρνησής του να σηκώσει ένα τέτοιου είδους µνηµόνιο και ότι επρόκειτο να απειληθεί πλέον σοβαρά η πολιτική σταθερότητα. Μπροστά σε αυτή την προοπτική και εν όψει του τρίτου µνηµονίου η Ν∆ έβλεπε τη συνεργασία µε τη Χρυσή Αυγή ως µια διέξοδο και το σχηµατισµό κυβέρνησης µε ψευτοπατριωτικά, ακόµα και «αντιµνηµονιακά» συνθήµατα για «άρνηση του ξεπουλήµατος της χώρας στους δανειστές» και επαναδιαπραγµάτευση του νέου µνηµονίου. Το σχήµα Ν∆ - Χρυσή Αυγή στο βαθµό που κατάφερνε να δηµιουργηθεί αν δεν προηγείτο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και δεν ακολουθούσε η µεγάλη πολιτική πίεση που ασκήθηκε στη Ν∆ να δράσει εναντίον των νεοναζί, θα κατάφερνε µέσα από «πατριωτική» - φασιστική ρητορική αλλά και πολιτική να ολοκληρώσει τη διαδικασία εργασιακής εξόντωσης και οικονοµικής ισοπέδωσης του µεγαλύτερου µέρους της κοινωνίας, στο όνοµα της οικονοµικήςανασυγκρότησης και της δηµιουργίας πλεονάσµατος στον προϋπολογισµό, απαραίτητης προϋπόθεσης για να βγει το ελληνικό κράτος ξανά στις αγορές για να δανειστεί. Και αυτό το σχηµατισµό - εγγύηση για τη συνέχιση της καταστροφικής οικονοµικής πολιτικής και τη διατήρηση της καθεστωτικής σταθερότητας την πριµοδοτούσαν οικονοµικοί παράγοντες, αφού είχε γίνει αποδεκτή η πολιτική ατζέντα των νεοναζί, όχι όµως και οι πολύ ακραίες και κυρίως, απρόσεκτες πρακτικές τους, που θα µπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το καθεστώς. Μετά τις διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής, της σύλληψης ηγετών και στελεχών της και την προφυλάκιση του αρχηγού της και άλλων δύο βουλευτών της, ο φασισµός δεν απαλείφεται φυσικά, καθώς και η Χρυσή Αυγή παρά τις όποιες απώλειες παραµένει ζώσα και κυρίως γιατί το πολιτικό πλαίσιο του φασισµού παραµένει αλώβητο. Το κράτος τώρα θα επιχειρήσει την ενσωµάτωση του φασισµού στο κράτος, την αποκατάσταση του κρατικού ελέγχου επί των ακροδεξιών τάσεων στην κοινωνία και την επιβολή µιας χούντας µε σηµαία την εξόντωση όσων εναντιώνονται στις κυβερνητικές πολιτικές, καθώς η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ότι θα χτυπήσει όχι µόνο αυτούς που στρέφονται βίαια ενάντια στο καθεστώς αλλά και αυτούς που «προτρέπουν σε πράξεις βίας» εναντίον του. Όπως προείπαµε, η ενίσχυση του φασισµού στην εποχή µας ήταν απόρροια των οικονοµικών και πολιτικών συνθηκών που ζούµε. Μόνο η από τα κάτω δράση ενάντια σε αυτή την εξέλιξη θα µπορούσε να ανακόψει από την αρχή αυτή την πορεία. Γι’ αυτό και ο σηµαντικότερος παράγοντας που ευνόησε την άνοδο της φασιστικής συµµορίας των χρυσαυγιτών και την ισχυροποίηση του φασιστικού ρεύµατος ήταν η απουσία ενός ισχυρού επαναστατικού κινήµατος που θα στήριζε και θα ενίσχυε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη στον αντίποδα της πιο άγριας µορφής κοινωνικού ανταγωνισµού που φέρνει η κρίση και που ενίσχυσε η Χρυσή Αυγή, που θα διέλυε το φόβο για µια ουσιαστική µάχη ενάντια στις καθεστωτικές πολιτικές, φόβο που αξιοποίησαν προς όφελός τους οι φασίστες, που δεν θα άφηνε την παραίτηση και την ηττοπάθεια να βρει έδαφος στους κοινωνικά αδύναµους, στοιχεία που επίσης ευνοούν την άνοδο του φασισµού. Μόνο αυτό στην εποχή µας θα µπορούσε να είναι το ανάχωµα στην ισχυροποίησή του. Και µόνο αυτός ο παράγοντας µπορεί να αντιµετωπίσει αποτελεσµατικά την παρουσία και τη δράση τέτοιων φασιστικών µορφωµάτων, τώρα και στο µέλλον. Γιατί ακόµα και αν υποθέσουµε πως η Χρυσή Αυγή έχει υποστεί σοβαρότατο και µη αναστρέψιµο πολιτικό πλήγµα, η προοπτική της συνέχισης της κρίσης και της ύφεσης στην Ελλάδα που όλο και βαθαίνει και αναµένεται να φτάσει το 23% στο τέλος του 2013, οι αυξητικές τάσεις στην ανεργία που σήµερα ήδη έχουν ξεπεράσει και τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις και θα φτάσει το 31,5% το 2014 µε τάσεις ραγδαίας ανόδου τα επόµενα χρόνια, η προοπτική της οριστικής χρεοκοπίας και εξαθλίωσης ακόµα περισσότερων ανθρώπων που ανήκουν στα χαµηλά κοινωνικά στρώµατα, και στο βαθµό µάλιστα που εξακολουθεί να κυριαρχεί η πολιτική σύγχυση στα τµήµατα αυτά της κοινωνίας που πλήττονται περισσότερο από την κρίση για τα αίτιά της, τους υπεύθυνους και τα µέσα ξεπεράσµατός της, θα ενισχύσουν ξανά τα φασιστικά αποβράσµατα καθώς θα επιδιώξουν µέσω του ίδιου ή διαφοροποιηµένου µηχανισµού, να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά τις συνθήκες. Αυτό βέβαια, αν καταφέρουν να περάσουν τη φουρτούνα και να αποφύγουν το ολοκληρωτικό ναυάγιο, το οποίο είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει περισσότερο ακόµα και από αυτό καθαυτό το χτύπηµα που δέχτηκαν, η γλοιώδης στάση των στελεχών της και κυρίως του θλιβερού αρχηγού της, του Μιχαλιολιάκου, που δήλωσε µετάνοια και αποκήρυξε τα πάντα. Ίσως στο µέλλον µια νέα εκδοχή οργάνωσης των φασιστών, πιο προσεκτικά διαχωρισµένηςαπό τις βίαιες φασιστικές πρακτικές, να µπορέσει να παίξει ρόλο στην κεντρικήκαθεστωτική πολιτική. Όµως, περισσότερο από βέβαιο είναι πως από εδώ και µπρος το δόγµα «νόµος και τάξη» που θα επιβάλει το κράτος θα φέρει µε τους όρους της καθεστωτικής νοµιµότητας τον κοινωνικό εκφασισµό και θα χτυπήσει αµείλικτα, όπως διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Σαµαράς, κάθε πολιτική κίνηση που θα στρέφεται ενάντια στο καθεστώς και τη νοµιµότητα βαφτίζοντας ως «τάγµατα εφόδου» τις συλλογικές δράσεις ανατρεπτικού αγώνα. Η δηµιουργία ενός επαναστατικού κινήµατος εδώ και τώρα γίνεται όσο ποτέ άλλοτε επιτακτική ανάγκη όχι µόνο για την αντιµετώπιση του φασιστικού φαινοµένου, αλλά κυρίως για την αντιµετώπιση του ίδιου του καθεστώτος που θα εκφασίζεται όλο και περισσότερο. Και ένας µεγάλος ριζοσπαστικός αγώνας ενάντια στο οικονοµικό και πολιτικό καθεστώς είναι σίγουρα ο αποτελεσµατικότερος παράγοντας που θα µπορούσε να φράξει το δρόµο τόσο στον καθεστωτικό ολοκληρωτισµό όσο και στον φασισµό. Ίσως µια αυτοκριτική µατιά να βοηθούσε όχι µόνο ως απολογισµός της µέχρι τώρα δράσης -ή της µη δράσης- αλλά κυρίως ως εφαλτήριο για αυτό που θέλουµε να µετεξελιχτούµε, ως στοιχείο βοηθητικό για τη διαµόρφωση του επαναστατικού κινήµατος. Ας δούµε πρώτα απ’ όλα τις δικές µας ευθύνες για την άνοδο του φασισµού, που ήρθε ως αποτέλεσµα της απουσίας ενός ισχυρού ριζοσπαστικού αγώνα και της αποδυνάµωσης των κοινωνικών αντιστάσεων, ας δούµε τις δικές µας ευθύνες για την άσχηµη εξέλιξη που ζήσαµε και που αντί να διεξάγεται ένας συνεχής ανατρεπτικός αγώνας στους δρόµους από τους επαναστάτες µε τη συµµετοχή και τη στήριξη µεγάλου τµήµατος της κοινωνίας απειλώντας πραγµατικά την καταστροφική πολιτική των κυβερνήσεων και το καθεστώς, παρέλαυναν τα τάγµατα εφόδου των νεοναζί, έκαναν επιδροµές, χτυπούσαν, τροµοκρατούσαν, δολοφονούσαν σε δρόµους που κυριαρχούσε ο φόβος και η σιωπή. Και απέναντι σε αυτή τη διάχυτη βία και τροµοκρατία των φασιστών, όπως και την πολιτική διείσδυσή τους στην κοινωνία και την µέχρι πρότινος εξοικείωση και ως ένα βαθµό αποδοχή της δράσης της από σηµαντικό τµήµα της κοινωνίας, κανένας ουσιαστικός µαχητικός κοινωνικός-πολιτικός φραγµός δεν υψώθηκε που να καταφέρει να επιφέρει κόστος στους φασίστες, κόστος τόσο σε πολιτικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Και αυτό είναι ζήτηµα των πραγµατικά αντικαθεστωτικών πολιτικών τάσεων, των αναρχικών, των αντικαπιταλιστών, των ανένταχτων κοµµουνιστών. Και στο βαθµό που την άνοδο των φασιστών στην πραγµατικότητα µόνο ένα ισχυρό επαναστατικό κίνηµα µπορούσε να ανακόψει, ας δούµε ως αναρχικοί τις δικές µας ευθύνες που δεν έχουµε µέχρι τώρα καταφέρει να δηµιουργήσουµε αυτό το κίνηµα. Όταν η συστηµική κρίση άρχισε να εκδηλώνεται, δείχνοντας ολοφάνερα τις τεράστιες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που θα ακολουθούσαν, αλλά και τις ευκαιρίες που ανοίγονται µπροστά µας, πολλοί εθελοτυφλούσαν µιλώντας για «πλασµατική κρίση», για «σχέδιο του συστήµατος». Αυτό ήταν µια σηµαντική αιτία για να τους βρει ανέτοιµους πολιτικά ο µεγάλος σεισµός της κρίσης που ακολούθησε. Και όταν έγινε τελικά αντιληπτό ότι πρόκειται για ουσιαστική και όχι τεχνητή κρίση, πολλοί προεξοφλούσαν την φασιστικοποίηση του καθεστώτος, ως απάντηση στη θέση που είχαµε και εµείς ως Επαναστατικός Αγώνας ότι οι κρίσεις δηµιουργούν ευκαιρίες για την εντατικοποίηση και τη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα, δηµιουργούν τις αντικειµενικές συνθήκες για την καθεστωτική ανατροπή. Ο ολοκληρωτισµός που ακολουθεί τις συστηµικές κρίσεις, έρχεται και νικά µόνο ενώαπουσιάζουν τα επαναστατικά κινήµατα που θα τον πολεµήσουν. Και ταεπαναστατικά κινήµατα δεν µπορούµε να περιµένουµε την κοινωνία να τα δηµιουργήσει. Αν δεν τα συγκροτήσουν οι επαναστάτες δεν θα το κάνει κανείς. Το να προεξοφλούµε ότι ο ολοκληρωτισµός θα είναι αναπόφευκτος, καταθέτουµε στην ουσία την ανυπαρξία βούλησης να αδράξουµε την ευκαιρία για αντεπίθεση στο καθεστώς, τη στιγµή που αυτό αποκαλύπτει πόσο σάπιο και πόσο επιρρεπές είναι σε κάθε αποσταθεροποιητικό πολιτικό παράγοντα. Προεξοφλούµε ότι δεν υπάρχει η βούληση να µπούµε µπροστά σε ένα αγώνα που θα καταφέρει να διαµορφώσει τις υποκειµενικές συνθήκες για την Επανάσταση. Γιατί το σύστηµα µας προσφέρει την ευκαιρία διαµορφώνοντας τις αντικειµενικές συνθήκες για την ανατροπή του, αλλά οι ανατρεπτικές, οι επαναστατικές δυνάµεις είναι αυτές που οφείλουν να διαµορφώσουν τις υποκειµενικές συνθήκες που θα φέρουν αυτή την ανατροπή. Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό από την ιστορία του καπιταλισµού πως αυτός δεν πρόκειται να καταρρεύσει ποτέ από µόνος του, όσο βαθιά και µακροχρόνια είναι η κρίση που περνά. Όπως έχουµε πει πολλές φορές στο παρελθόν σε κείµενα και δηµόσιες τοποθετήσεις µας, η κρίση δηµιουργεί έντονη πολιτική και κοινωνική ρευστότητα καθώς το καθεστώς απονοµιµοποιείται στις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων και η κοινοβουλευτική δηµοκρατία κλονίζεται λόγω της συνυπευθυνότητάς της στην κρίση αυτή και λόγω των χειρισµών της για τη σωτηρία του. ∆ηµιουργείται µια ρευστή πολιτική κατάσταση και µεγάλα τµήµατα της κοινωνίας παύουν να εµπιστεύονται τα µέχρι πρότινος κυρίαρχα καθεστωτικά κόµµατα, κάποια εκ των οποίων απειλούνται µε εξαφάνιση (ΠΑΣΟΚ). Αυτή τη ρευστότητα εξάλλου αποτυπώνει και η όλη ιστορία µε τη Χρυσή Αυγή, καθώς ένα κυβερνητικό κόµµα, όχι µόνο εγκαταλείπει την προοπτική της συνεργασίας µε αυτήν, αλλά από τη µια στιγµή στην άλλη και λόγω των επαπειλούµενων πολιτικών και κοινωνικών αναταράξεων µετατρέπεται σε διώκτη της. Το πολιτικό κενό που γεννά η εγκατάλειψη του καθεστωτικού πολιτικού κέντρου από µεγάλο τµήµα της κοινωνίας, ευνοεί τόσο την ισχυροποίηση φασιστικών ακροδεξιών µορφωµάτων, όσο και τις αντικαθεστωτικές τάσεις στην αριστερά. Αυτή η τάση που θα καταφέρει να επωφεληθεί περισσότερο αυτού του κενού θα είναι αυτή που θα βρει τα σηµαντικότερα ερείσµατα στην κοινωνική βάση. Το πόσο τελικά θα ενισχυθούν οι ανατρεπτικές διαθέσεις στην κοινωνία, το αν θα µπορέσει να γίνει ευρεία η διάθεση στην κοινωνική βάση, στους προλετάριους για έναν γενικευµένο αντικαθεστωτικό αγώνα, είναι αποκλειστικά και µόνο ευθύνη των επαναστατικών πολιτικών δυνάµεων. Και επειδή υπάρχει πάντα ισχυρή διαλεκτική σχέση µεταξύ των δρώντων πολιτικά χώρων στην κοινωνία, είναι αναπόφευκτο η ισχυροποίηση ενός επαναστατικού πόλου να παρεµποδίζει και να δυσκολεύει την ανάπτυξη του φασισµού, ο οποίος και στην ελληνική περίπτωση βρήκε ελεύθερο πολιτικό έδαφος να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί, αξιοποιώντας στο έπακρο τις ευκαιρίες που του δόθηκαν λόγω της κρίσης και των επιπτώσεών της στην κοινωνία. Το δρόµο προς την κατεύθυνση της φασιστικοποίησης ενός σηµαντικού τµήµατοςτης κοινωνίας τον αφήσαµε εµείς ορθάνοιχτο για τους φασίστες. Εξάλλου ποτέ στηνιστορία ο φασισµός δεν πολεµήθηκε µέσα από τα θεσµικά όργανα του ίδιου του κράτους και θα ήταν µεγάλη πλάνη να πιστεύουµε ότι αυτό θα γίνει τώρα. Και πώς θα µπορούσε να γίνει αυτό άλλωστε αφού ο φασισµός είναι γέννηµα θρέµµα του ίδιου του καπιταλισµού, είναι η ιδεολογία και πρακτική του ολοκληρωτισµού του κράτους; Ιστορικά ποτέ οι δηµοκρατικά εκλεγµένες κυβερνήσεις δεν στάθηκαν εµπόδιο στην επέλαση του φασισµού παρά µόνο ο ένοπλος λαός και οι επαναστάτες. Στην Ιταλία η ένοπλη µαζική οργάνωση Arditi de Popolo, στην οποία συµµετείχαν σοσιαλιστές και αναρχικοί αντιπαρατέθηκε µε τα όπλα στους µελανοχίτωνες του Μουσολίνι και παρ’ ολίγο να µαταιώσει την κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες. Αντίθετα στην Γερµανία όπου ο Χίτλερ και οι ναζί κέρδισαν τις εκλογές του 1933 χωρίς να έχουν αυτοδυναµία, ο πρόεδρος της χώρας στρατάρχης Χίντεµπουργκ τελικά έχρισε τον Χίτλερ καγκελάριο και η κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί πραγµατοποιήθηκε χωρίς καµία αντίσταση, χωρίς να αντισταθεί το ΓΚΚ το µαζικότερο κοµµουνιστικό κόµµα της Ευρώπης,