Και τώρα… καθηγητά μου; του Μιχάλη Πετρόπουλου

Ανακοινώσεις

Και τώρα… καθηγητά μου;

Του Μιχάλη Πετρόπουλου

Απανωτά είναι τα κτυπήματα που δέχεται ο κλάδος των εκπαιδευτικών. Μείωση μισθών, αύξηση ωραρίου, αύξηση μαθητών ανά τάξη, μετακινήσεις-εκτοπίσεις, θολές αξιολογικές κρίσεις, κοινωνική απαξίωση.

Πάγια τακτική του Υπουργείου τα κτυπήματα να δίνονται λίγο πριν την έναρξη των εξετάσεων, ενδοσχολικών και πανελλαδικών.

Η άμυνα των εκπαιδευτικών είναι, σχεδόν, ανύπαρκτη τη χρονική αυτή περίοδο και προφανής η πρόθεση των εντίμων υπουργών μας να φέρουν τον κλάδο σε κοινωνική σύγκρουση, κυρίως με τους μαθητές και τους γονείς τους. Το πόσο έντιμη είναι η τακτική αυτή αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

Ιδιαίτερα ως προς την αύξηση του ωραρίου, το Υπουργείο ξεχνά εκ προθέσεως την πρόσφατη μελέτη της UNESCO (2012), που εκτιμά ότι κάθε μία ώρα εργασίας ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε τέσσερις ώρες εργασίας γραφείου! Με απλά λόγια: 21 ώρες διδασκαλίας ισοδυναμούν με 84 ώρες δουλειάς γραφείου!!! Την αλήθεια αυτή τη βιώνουμε στο πετσί μας όσοι αγωνιζόμαστε καθημερινά μέσα κι έξω από την αίθουσα –το Υπουργείο απαιτεί την εφαρμογή καινοτομιών και νέων τεχνολογιών από τους καθηγητές, χωρίς να διερωτάται για τον κόπο και το χρόνο που καταβάλλονται στο σπίτι, προκειμένου να είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι. Οι 23 και 24 ώρες μαθήματος την εβδομάδα είναι εξουθενωτικές και είναι το μεγαλύτερο ωράριο ενεργού διδασκαλίας στον πολιτισμένο κόσμο, που, φυσικά, δεν... ξέρει τι του γίνεται. Άντε τώρα να πείσεις τον άσχετο με την εκπαιδευτική διαδικασία για το μέγεθος του εξωσχολικού φόρτου που έχει ένας καθηγητής, που θέλει, βέβαια, να θεωρεί τον εαυτό του λειτουργό.

Το ερώτημα, όμως, είναι: Και τώρα… καθηγητά μου;

Τώρα τι θα πράξεις; Θα εναντιωθείς στις προθέσεις του Υπουργείου ή θα τις θεωρήσεις τετελεσμένες αποφάσεις και θα τις αποδεχτείς αμαχητί κι αυτές; Τι κατάφερες με τις μέχρι τώρα ανύπαρκτες αντιδράσεις σου; Δεν πείσθηκες, ακόμα, ότι η μέχρι τώρα τακτική σου το μόνο που έχει επιτύχει είναι να πηγαίνεις όλο και πιο κάτω;

Θα πεις, όπως λες πάντα, ότι τα παιδιά έχουν εξετάσεις, ότι πρέπει να τελειώνουν, ότι αυτά δεν χρωστάνε τίποτα και πως δεν πρέπει να παίζουμε με την αγωνία των παιδιών. Πολύ ωραία σού απάντησε σ' αυτό, ο συνάδελφος Χρήστος Κυργιάκης, στο εξαιρετικό άρθρο του «Τελικά, ποιοι παίζουν με την αγωνία των μαθητών;» -ψάξτο να το διαβάσεις στο Διαδίκτυο, αν δεν βαριέσαι, ως συνήθως.

Μετά ψελλίζεις ότι η οποιαδήποτε δράση θα σου στοιχίσει ένα πενηντάευρω και δεν είναι εποχή για απώλειες. Το έχεις πει και παλαιότερα το επιχείρημα αυτό, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τη συστηματική σου διάθεση για αποχή από τα κοινά. Το μόνο που κατάφερες είναι να χάσεις -μόνιμα- πολύ περισσότερα πενηντάευρα. Όταν σου λέγαμε να αγωνιστείς, για να μην έχεις άλλες απώλειες, σε ένα μισθό που είναι από τους μικρότερους ακόμα και στην Ελλάδα(!!!), σφύριζες κλέφτικα. Γιατί θεωρούσες ότι δεν σε άγγιζε τίποτα, γιατί είσαι μόνιμος. Ήθελες να ονειρεύεσαι και ξυπνάς με εφιάλτες, γιατί δεν έβλεπες. Αν έβλεπες και δεν έκανες κάτι, είσαι επικίνδυνος, καθηγητά μου.
Κι επειδή η επιχειρηματολογία σου τελειώνει, εμφαντικά τονίζεις ότι για την κατάντια του κλάδου φταίει η ανύπαρκτη και τραγική ΟΛΜΕ, η οποία είναι υπαίτια για όλα. Κι εδώ θέλω να σταθώ, καθηγητά μου.

Γιατί, για εμάς, εδώ είναι το θέμα, καθηγητά μου.

Ποιοι είναι η ΟΛΜΕ, καθηγητά μου; Οι πέντε δέκα του Διοικητικού της Συμβουλίου; Οι συμμετέχοντες στα ψηφοδέλτια, όταν γίνονται εκλογές; Εσύ δεν είσαι η ΟΛΜΕ, καθηγητά μου; Εσύ δεν την έφερες την Ομοσπονδία σε αυτά τα χάλια, καθηγητά μου; Εσύ δεν είσαι ο υπαίτιος;
Και μην λες όχι.

Όταν η Ομοσπονδία σου πετυχαίνει να γίνονται οι εκλογές της εν ώρα μαθήματος(!!!), σε βολεύει, καθηγητά μου. Για να κανονίζεις τα ιδιαίτερά σου και τις βόλτες σου μια χαρά. Οι καρέκλες των καφετεριών είναι γεμάτες με καθηγητικά οπίσθια, την ώρα που εσύ θα έπρεπε να είσαι στο χώρο της συνέλευσης. Φυσικά, ψηφίζουν οι ελάχιστοι παρόντες, που εκλέγουν τους αρεστούς σε αυτούς. Μετά γκρινιάζεις για το ποιόν των αιρετών και τους "ηλίθιους" που τους ψήφισαν. Κι εσύ πού είσαι, καθηγητά μου; Με τι πρόσωπο πηγαίνεις την επόμενη μέρα για μάθημα και κάνεις κήρυγμα στους μαθητές για την αναγκαιότητα της συμμετοχής στα κοινά και την υποχρέωση της κοινωνικής δράσης; Ιδίως εσύ, καθηγητά μου, που τους είχες βάλει εξτρά μάθημα στο σπίτι -με το αζημίωτο, πάντα- θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Αλλά, αν ντρεπόσουν, θα έκανες άλλα…

Όταν η Ομοσπονδία σου πετυχαίνει κάτι περίεργα ωράρια, αξιοποιώντας οι συνδικαλιστές της τις κυβερνητικές τους γνωριμίες, σου αρέσει καθηγητά μου. Το απαράδεκτο κεκτημένο να πηγαίνεις στο σχολείο σου λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων σου, όποια ώρα κι αν είναι αυτή, ποιος το πέτυχε, καθηγητά μου; Τη δημόσια τρεχάλα της ΟΛΜΕ, για το δικαίωμα να την κοπανάς από το σχολείο όταν τελειώνεις το μάθημα, την εκτιμάς, καθηγητά μου. Αν και το ξέρεις ότι είσαι παράνομος, γιατί η υποχρέωση να είσαι στον εργασιακό σου χώρο καθ' όλη τη διάρκεια του ωραρίου είναι παμπάλαιος νόμος. Για να μην συζητήσουμε για το απαράδεκτο εθιμικό δίκαιο, που στο έχει καλύψει η "απαράδεκτη" Ομοσπονδία σου, να παίρνεις τα γραπτά στο σπίτι και να κάνεις ό,τι θες. Κι εκεί είναι καλή η ΟΛΜΕ… Πώς θα σου φαινόταν, καθηγητά μου, να πηγαίνει ο υπάλληλος, π.χ., της τράπεζας τέσσερις ημέρες για δουλειά κι όχι την Παρασκευή, γιατί τα' χει κανονίσει με το διευθυντή του; Αλλά εσύ κι εκεί καλυμμένος είσαι. Ποιος φρόντισε για τέτοιες ευνοϊκές καταστάσεις;

Όταν η Ομοσπονδία σου πετυχαίνει να παίρνεις άδεια από τη... σημαία, με οποιαδήποτε πρόφαση, από λίγες ώρες μέχρι διήμερο, χωρίς καμία υποχρέωση ουσιαστικής αιτιολόγησης, είναι καλή. Βέβαια, όταν πηγαίνεις εσύ σε άλλη δημόσια υπηρεσία και ο αρμόδιος υπάλληλος την έχει κοπανήσει κι αυτός -κοίτα πράγματα- φωνάζεις και ρωτάς πού είναι το κράτος. Εσύ πού είσαι, καθηγητά μου, την ώρα της δικής σου υποχρέωσης; Απορεί κανείς με τόσο θράσος…

Όταν το σχολείο σου πάει εκδρομή κι εσύ κοιτάς να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια, νομοτύπως, λόγω ΟΛΜΕ, είναι καλή η Ομοσπονδία σου; Στις καλές εκδρομές στο εξωτερικό, είσαι πρώτος, βέβαια… Όταν σε εορτές και λοιπές εκδηλώσεις κάνεις ταξιδάκια αναψυχής και είσαι κατοχυρωμένος, είναι καλή η Ομοσπονδία σου;

Όταν τρέχει να καλύψει τον κάθε επίορκο ή ανίκανο, που τον έχεις δίπλα σου κι αλληθωρίζεις εσκεμμένα, παρά τα μύρια όσα έχει κάνει -πάμπολλες οι περιπτώσεις- είναι καλή η ΟΛΜΕ; Όταν κανονίζει τα χρηματικά ανταλλάγματα για να διορθώσεις γραπτά στις πανελλαδικές -λες και δεν είναι υποχρέωσή σου- είναι καλή η ΟΛΜΕ; Γκρινιάζεις, μετά, για τις αποζημιώσεις των αιρετών δεξιά κι αριστερά, λόγω συμμετοχής τους σε επιτροπές…

Ο συνδικαλιστικός σου φορέας είναι καλός όταν πετυχαίνει να είσαι νομικά καλυμμένος και να αντιμετωπίζεις το σχολείο σαν τσιφλίκι σου, κάνοντας ό,τι θέλεις, κυριολεκτικά; Αλλού ξέρεις να είσαι επικριτικός, στο δικό σου σχολείο το "ο παλιός είναι αλλιώς" σου αρέσει. Ποιος το κατάφερε να έχεις αυτό το δικαίωμα;

Κατά τ' άλλα, δεν θέλεις ούτε να την ξέρεις την ΟΛΜΕ.

Η ΟΛΜΕ, που κατηγορείς, είσαι εσύ. Είναι η συνδικαλιστική οργάνωση που εσύ αποφάσισες να λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί. Την επικρίνεις, αλλά σε βολεύει. Όλα τα άλλα, που λες, είναι προσχήματα.

Το ερώτημα παραμένει, αν και δεν αναμένεται απάντηση, γιατί στα δύσκολα συνηθίζεις να βουβαίνεσαι. Και τώρα… καθηγητά μου;

Tags: Μιχάλης Πετρόπουλος