Η επόμενη μέρα (πρέπει να είναι μέρα), του Στάθη

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

 

Η κατάσταση αλλάζει.

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις κατά κλάδους και κατά τόπους πυκνώνουν.

Και θα πυκνώνουν ακόμα περισσότερο όσον τα νέα μέτρα (και τα επόμενο που περιέχονται μέσα τους) θα εφαρμόζονται. Με συνέπειες δραματικέςγια όλο και μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα.

Η αντίθεση μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα οξύνεται.

Συνεπώς έρχεται

η «επόμενη μέρα». Το ερώτημα είναι αν αυτή η μέρα θα είναι «μέσα στην καταστροφή», «μετά την καταστροφή» ή για τηναποτροπή της καταστροφής. Κι ενδεχομένως για μια νέα αρχή.

Η φορά των εξελίξεων θα εξαρτηθεί από την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και συνεπώς τους συσχετισμούς που θα υπάρξουν. Οι τρέχοντες σχηματισμοί έχουν εκμετρήσει το ζειν.

Κατά συνέπειαν οι αστικές δυνάμεις της χώρας (απολύτωςεξαρτημένες απ’ τον ξένο παράγοντα πλέον) θα προσπαθήσουν να ανασχηματισθούν σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα. Εξ ου και η

  

προσπάθεια του κ. Σαμαρά να δημιουργήσει ένα κυρίως «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ (ό,τι δηλαδή πιο κοντινό προς τα συμφέροντατων Δυνατών), κατ’ αρχήν γερμανόφιλο.

Στην προσαρμογή αυτή, που αφήνει τη λαϊκή δεξιά ορφανή, θα βρουν στέγη απομεινάρια του Σημιτικού μορφώματος, αυτόμολος από τον Βενιζέλο κι ό,τι άλλο από τα παλιά υλικά του δικομματικού μονοκομματισμού μπορεί να στιλβωθεί και να επαναχρησιμοποιηθεί.

Το σχήμα αυτό δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων (εφ’ όσον έχει ήδη καταστήσει τη χώρα Φόρου Υποτελή) παρά να εφαρμόσει μια ακροδεξιά άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική «εκσυγχρονισμού» κι ακόμα πιο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.

Με συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κι άλλα κόλπα πουκαταστρατηγούν το πολίτευμα, οι δυνάμεις αυτές συνιστούν μια οιονείτυραννίδα που θα κυβερνά όλο και πιο αυταρχικά χάριν της ολιγαρχίας. Του συστήματος δηλαδή της Διαπλοκής και της διαφθοράς που προκειμένου να συνεχίζει να πλουτίζει, ιδιωτικοποιεί τη χώρα κι εκχωρεί τμήματά της στους ξένους. Ατύπως (Θράκη) και θεσμικά (όλη την επικράτεια).

  

Παράλληλο σε αυτό το σχήμα δυνάμεων, αλλά και εναλλακτικό, συνομιλητής αλλά και αντίπαλος μέσα στο ίδιο αστικό τόξο είναι το σχήμαΒενιζέλου – Κουβέλη, με ένα δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο, όχι απαραιτήτως και τόσον ευδιάκριτο, πάντως «ευέλικτο», «ενοικιαζόμενο» καιξεφτιλισμένο.

  

Αντίπαλο σε αυτό το φάσμα των αστικών δυνάμεων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ με όλες τις μεταμορφώσεις και παρενδύσεις τους) ανέρχεται και συντίθεται ένα φάσμα λαϊκών και φιλολαϊκών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και οι εκφάνσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα προεξάρχουσα δύνα