Η εκπαίδευση χρειάζεται φως

ΆρθραΑρθρογράφος: Εβίτα Καραγεώργου

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

Η πράξη της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών καλύπτει με το σκότος του αυταρχισμού την ελληνική κοινωνία.

Η Εκπαίδευση δεν είναι μια οποιαδήποτε υπηρεσία που λειτουργεί με γνώμονα την αναγκαστική πειθαρχία, τη συμμόρφωση, την υποταγή. Είναι πράξη βαθειά εσωτερική που τροφοδοτείται πρωτίστως από το ελεύθερο φρόνημα, την ακαταμάχητη βούληση, το σθένος της

ανανταπόδοτης προσφοράς,

Μπορεί έτσι τα σχολεία να είναι ανοιχτά, οι εξετάσεις να διεξάγονται κανονικά,

αλλά να παραμένουν ερμητικά κλειστές οι καρδιές των εκπαιδευτικών, λαβωμένες οι συνειδήσεις τους, παγερές οι ψυχές τους.

Γιατί η δια της βίας προσαγωγή είναι επίδειξη πυγμής, κατάχρηση εξουσίας, επιβολή στο σώμα και το πνεύμα τη; εγγράμματης κατάσταση των πραγμάτων.

Η υποταγή δεν επιδέχεται επινίκιους πανηγυρισμούς.

Η αναγκαστική συμμόρφωση δε συνεπάγεται την εκπλήρωση του σκοπού.

Το αντίθετο! Ενεργοποιώντας στερητικά και αρνητικά συναισθήματα, κυοφορεί την άρνηση, τον πεσιμισμό, την άμβλυνση της διάθεσης, την αποστροφή και τον κορεσμό.

Το πρόταγμα του εξαναγκασμού αλλοιώνει το ίδιο το περιεχόμενο του σκοπού.

Τραυματίζει την αλληλένδετη πράξη διδασκαλίας – αξιολόγησης και οδηγεί ευθέως στην απώλεια της ουσίας. Γιατί ουσία της εκπαίδευσης δεν είναι οι εξετάσεις και οι βαθμολογήσεις.

Ουσία της εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια της αγάπης για τη γνώση, η ίδια η γνώση ως αυταξία, η ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού του ανθρώπου και ιδίως των νέων, η ανάπτυξη της κριτικής τους ικανότητας και η διαπαιδαγώγησή τους στο πνεύμα της συνειδητής προσπάθειας.

Η επανατοποθέτηση στη θέση της λογικής του «τέλους», της φιλοσοφίας της αρχής, της διάρκειας στη μάθηση.

Η απώλεια της ουσίας είναι το πρώτιστο έλλειμμα της ελληνικής εκπαίδευσης και η αιτία της βαθύτατης και μακρόχρονης κρίσης της.

Εξ’ ου και η ανάγκη για τη μεταμόρφωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στην επικράτεια του ουσιώδους, στην αλλαγή της φιλοσοφίας του δημόσιου σχολείου, ώστε να χαράζει εξ αρχής μία νέα ταυτότητα τόσο για το μαθητή, όσο και για το διδάσκοντα και για τον κηδεμόνα.

Να δίνει πειστική απάντηση στο απλοϊκό αλλά θεμελιώδες ερώτημα, γιατί πηγαίνουμε καθημερινά επί τόσα χρόνια σχολείο, γιατί θεωρούμε και σωστά το δημόσιο σχολείο κοινωνικό αγαθό.

Ένα σχολείο δημιουργικό, ελεύθερο, αποτελεσματικό και όμορφο, που να μη θυμίζει σε τίποτα και για κανένα, ούτε στρατώνα, ούτε φυλακή.

Πόσο μακρινό μπορεί να φαντάζει για την ελληνική πραγματικότητα ένα τέτοιο σχολείο;

Εβίτα Καραγεώργου

Δρ. Φιλόλογος, Σχολική Σύμβουλος Σάμου

Tweet Ετικέτες: Εβίτα Καραγεώργουδημόσια εκπαίδευσηπολιτική επιστράτευσηεπιστράτευση εκπαιδευτικών