Η ανάγνωση της Τέχνης στο Σχολείο

Στον βαθμό που η τέχνη επαληθεύεται από τις αισθήσεις
και με βάση την αντίληψη ότι το μέλλον της ηθικής είναι η αισθητική των πραγμάτων
κι όχι η ηθικολογία περί τα πράγματα, συνάγεται κατά τον γράφοντα,
ότι στην τετραδική ενότητα των ουσιαστικών, δηλαδή φορέων ουσίας,
τέχνη – αισθητική – ήθος – σχολείο, οι έννοιες ανά δύο αποτελούν ζεύγος συζυγές.

Πυλώνας της ενότητας η γλώσσα, την οποία επινόησε ο άνθρωπος
για να περιγράψει την αρμονία του σύνολου ορατού κόσμου.
Η γλώσσα που αποδομείται συστηματικά στο σύγχρονο περιβάλλον,
κοινωνικό – πολιτικό,

παράγοντας σύγχυση αλλά και πλούτο
με την προσθήκη νέων εννοιών που εκφράζουν την ευτέλεια που μας διέπει...

Τεκμήριο, η απαξίωση των ανθρωπιστικών επιστημών και συνακόλουθα της τέχνης εν γένει.
Εικαστικά και μουσική, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού,
που δεν διδάσκονται ακόμη κι ολόκληρη τη σχολική χρονιά
όταν δεν υπάρχει εκπαιδευτικός για το σχολείο.

Και χρόνια τώρα η διύλιση της ποίησης με την λογική της κλασματικής απόσταξης.
Το ολίγον γαρ της αισθητικής αγωγής των φωνασκούντων για την παιδεία.
Προτεραιότητα, το εξεταστικό σύστημα που επαληθεύει...αρκετά από τα παραπάνω.
Αναγκαιότητα, η αφετηρία από τις γυναίκες που κυοφορούν το μέλλον, δηλαδή τα παιδιά.
Άλλωστε, την μουσική απολαμβάνουν κυρίως τα ευήκοα ώτα των εμβρύων.
Τα ζωηρά χρώματα και οι αποχρώσεις τους στο παιδικό δωμάτιο και το σχολείο,
τα πρώτα μικρά σύμπαντα του παιδιού, που καλλιεργούν την ευφυΐα και τις αισθήσεις του
παράγοντας λόγο σοβαρό και αρθρωμένο χωρίς αγκυλώσεις.

Ένα σύστημα παιδείας με πρόταγμα την αισθητική και φυσική αγωγή των παιδιών.
Με λόγο κατά συνείδηση, που είναι πράξη και πράξη κατά συνείδηση που είναι λόγος.
Συμπράττουμε με τα παιδιά όταν κάνουμε διάλογο, ενώ τα λόγια, πολλά ή λίγα, είναι τρύπια.
Τότε λειτουργεί η Δημοκρατία,ως συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
Οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον, ομόκεντροι κύκλοι,
με κέντρο την συνάντηση παιδιών, γονέων και δασκάλων
η οποία εναρμονίζει τις έσω μαρτυρίες τους από τον κόσμο τούτο.
Τον κόσμο των αναλογιών και των χρωμάτων,
που μοιάζει με φλόγα που τρεμοσβήνει όσο ο ψηφιακός έχει τον πρώτο λόγο.
Κι από κοντά η ποίηση, το αντάρτικο της φαντασίας και της γλώσσας,
ενός αναγνώστη του φωτός και των αοράτων.

Παναγιώτης Ι. Κύκλης
Χημικός – εκπαιδευτικός

Παναγιώτης Κύκληςτέχνησχολείοδημόσια εκπαίδευσηπαιδί