Για μια αριστερή σχολική πολιτική

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Του Γιώργου Μπουγελέκα*

Στη σημερινή κοινωνία της ανεργίας, της φτώχειας, των Μνημονίων και της ανησυχητικής εξάπλωσης της νεοναζιστικής προπαγάνδας, οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς αποτελούν νησίδα αισιοδοξίας, προοπτικής και ελπίδας για τους εργαζόμενους της χώρας μας, αλλά και κάθε χώρας που δοκιμάζεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.

Αρκεί αυτές οι ιδέες να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να είναι

συγκεκριμένες και να σχεδιάζουν -όσο είναι αυτό δυνατόν- με ρεαλισμό και καθαρότητα το μέλλον.

Τα ζητήματα της εκπαίδευσης αποτελούσαν ανέκαθεν προνομιακό πεδίο της Αριστεράς. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η συγκεκριμένη παράταξη ήταν η πηγή κάθε προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κάθε ουσιαστικής αλλαγής στην κατεύθυνση της προβολής και εμπέδωσης της εκπαίδευσης ως κοινωνικού αγαθού χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Ως σχολική πολιτική θεωρώ το σύνολο των προτάσεων, αναλύσεων, μελετών, σχεδιασμών και νόμων που καθορίζουν τις δομές και το πλαίσιο λειτουργίας της προσχολικής, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα προφανώς και αφορούν πλευρές και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όμως αυτή η τελευταία διάσταση ξεφεύγει από τη στόχευση αυτού του κειμένου.

Στις σημερινές συνθήκες η καταγραφή των αξόνων μιας αριστερής σχολικής πολιτικής, που θα απαντά στις σύγχρονες ανάγκες, είναι επιτακτική προτεραιότητα των δυνάμεων της προόδου, εφόσον ένα εξαιρετικά σημαντικό τμήμα των οικογενειακών αναγκών και δαπανών συναρτάται άμεσα με την εκπαίδευση της ελληνικής νεολαίας. Άλλωστε, μια αριστερή πολιτική, σε κάθε τομέα δράσης της συγκεκριμένης παράταξης, οφείλει να είναι προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Να σημειωθεί ότι αξιόπιστες έρευνες της ΓΣΕΕ μας πληροφορούν ότι η ελληνική κοινωνία δαπανά συνολικά 5,2 δισ. ευρώ ετησίως για τις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών της.

Συγκεκριμένα, οι γονείς σε αυτή τη χώρα δίνουν κάθε χρόνο περίπου 2 δισ. εκατομμύρια ευρώ για φροντιστήρια ξένων γλωσσών, για φροντιστήρια προετοιμασίας των πανελλαδικών εξετάσεων, για ιδιαίτερα μαθήματα, για ωδεία, γυμναστήρια και άλλες εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Εάν στα 2 δισ. ευρώ προστεθούν τα δίδακτρα για ιδιωτικά σχολεία, τα έξοδα για σπουδές σε ΑΕΙ διαφορετικής πόλης από εκείνη της μόνιμης κατοικίας και τα δίδακτρα για τις μεταπτυχιακές σπουδές, το ποσό εκτοξεύεται στα 5,2 δισ.εκατομμύρια ευρώ. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι το 40% της συνολικής ιδιωτικής εκπαιδευτικής δαπάνης κατατίθεται σε υπηρεσίες που δεν παρέχει το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Με αυτά τα δεδομένα ως βασικά στοιχεία μιας αριστερής σχολικής πολιτικής, θα μπορούσαν να καταγραφούν τα εξής:

- Η απολύτως αξιωματική και διαυγής δήλωση ότι η Αριστερά τοποθετούμενη στον αντίπ