Ενας «τρελός» σύλλογος διδασκόντων, του Θανάση Νάστα

Ένας «τρελός» Σύλλογος Διδασκόντων!!!

Στη χώρα μας η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση πάσχει σχεδόν ανιάτως. Παρά ταύτα η πολιτεία διαλαλεί μόνο υποκριτικά το «πρώτα ο μαθητής». Αν δηλαδή δε το διαλαλούσε, τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί ως προς το προβληματικό πλαίσιο λειτουργίας των δημοσίων σχολείων, την κατά περίπτωση ελλιπή προσφορά ποιοτικής διδασκαλίας, τη σε μεγάλο βαθμό έλλειψη πολιτικής αγωγής και όσων άλλων καλείται

Δυστυχώς η ποιοτική λειτουργία του δημοσίου σχολείου επαφίεται στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών! Των νέων εκπαιδευτικών, που καλούνται λιμοκτονούντες πλέον με 586 ευρώ να αναμορφώσουν τη χώρα μέσα από ένα νέο τρόπο σκέψης και μια νέα πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των μαθητών τους. Και όταν οι εκπαιδευτικοί παρά το δεδηλωμένο πατριωτισμό της πλειοψηφίας αρνούνται την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού αποτελέσματος και των ιδίων, τι εχέγγυα υπάρχουν ότι το δημόσιο σχολείο διαμορφώνει πολίτες εγγυητές της πνευματικής και υλικής προόδου της χώρας; Κατά το παράδειγμα της γυναίκας του Καίσαρα οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει όχι μόνο να φαίνονται επαρκείς και άξιοι αλλά και να αποδεικνύουν την αξιοσύνη τους;

Ευτυχώς που στα σχολεία κυκλοφορεί ακόμη πλήθος «ιεραποστόλων» και «ονειροπαρμένων» εκπαιδευτικών, διότι διαφορετικά η κατάσταση θα ήταν….και μη χειρότερα. Γενικώς στα δημόσια σχολεία συμβαίνει το παράδοξο, ενώ έχουμε επί μέρους άξιους διδάσκοντες και παιδαγωγούς, η συνολική εικόνα να εμφανίζεται παθογενής.

Και όμως η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που παραμελείται από την πολιτεία αλλά και την ίδια την κοινωνία, που αποδέχεται μοιρολατρικά την παθογένειά της ή και συμβάλλει σ’ αυτή, καλείται να μεταλαμπαδεύει ποιοτική γνώση, να καλλιεργεί καλαισθησία και ήθος, να εμπεδώνει εθνική συνείδηση και ορθόδοξο φρόνημα, να σμιλεύει τον «καλόν καγαθόν πολίτην» του παρόντος και του μέλλοντος.

Και ενώ οι προσδοκίες είναι τόσες, η εκπαιδευτική κοινότητα, που έχει αναμφισβήτητες ικανότητες και δυνατότητες, μπορεί να διαβεβαιώσει ότι τροχοδρομεί προς την εκπαιδευτική ανάσταση και επανάσταση ή μήπως την εκφράζουν οι στίχοι του Κ. Βάρναλη «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα / προσμένουμε ίσως ένα θάμα»; Μήπως εξαιτίας της καλπάζουσας συντεχνιακής ροπής καθρεφτίζεται η στάση των εκπαιδευτικών τα τελευταία τριάντα χρόνια στους στίχους του Κ. Γρυπάρη «Το κρίμα τους εστάθηκεν άβουλη ανεμελιά και αραθυμιά», διότι δεν αντιλήφθηκαν εξαιτίας καταστροφικής συνδικαλιστικής και κομματικής ποδηγέτησης ότι κατά τον Γερμανό αρχιτέκτονα Βάλτερ Γκρόπιους «το μυαλό σε κάθε περίπτωση είναι σαν την ομπρέλα: λειτουργεί καλύτερα, όταν είναι ανοιχτό στο παρόν και το μέλλον»;

Όμως παρά την πανθομολογούμενη παθογένεια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που πιστοποιείται από σωρεία ατελέσφορων μεταρρυθμίσεων της πολιτείας και κούφιων συνδικαλιστικών αγώνων», που οπισθοδρόμησαν τη δημόσια εκπαίδευση, έρχεται το 4ο Γυμνάσιο Τρικάλων και διαβεβαιώνει κατά διασκευή στίχων του ποιητή Κ. Γρυπάρη ότι «στη χλια χόβολη και μες στη στάχτη / σπίθας ιδέα και έλπιση έχει μείνει». Επιβεβαιώνει το 4ο Γυμνάσιο Τρικάλων με την πολιτεία του το «από ένα βάτραχο, που σάλεψε, έσπασε η σιωπή στον πεθαμένο βάλτο».

Ο Διευθυντής του σχολείου κ. Αδάμος Σωτήρης και ο Σύλλογος Διδασκόντων δεν «προσμένανε ίσως ένα θάμα» αλλά «θαυματούργησαν» οι ίδιοι, καθώς συνειδητοποίησαν πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και πως τις ευθύνες δεν τις έχουν μόνο οι άλλοι για την ευπρεπή και ποιοτική λειτουργία του δημοσίου σχολείου. Αντιλήφθηκαν ότι ο καθένας διαδραματίζει όχι μόνο όποιο ρόλο του επιφυλάσσει η συγκυρία και η τύχη αλλά κυρίως αυτόν που πηγάζει από την ατομική και συλλογική θέληση. Αυτή η ανάληψη ευθύνης μεταξύ άλλων εκφράστηκε με δύο απόλυτα θετικές επιλογές:

1. Συναισθανόμενοι ότι το σχολείο είναι ποιητικός χώρος και ότι δεν πρέπει να αριθμοψυχροκρατείται μετονόμασαν το σχολείο τους και με τη σύμφωνη γνώμη μαθητών και γονέων σε 4ο Γυμνάσιο Τρικάλων «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ». Δυστυχώς το Υπουργείο Παιδείας δεν αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να καθαιρεθούν οι αριθμοί και ως εκ τούτου διατηρείται και ο αριθμητικός προσδιορισμός. Και έτσι όμως το σχολείο αποκτά πνευματική ταυτότητα. Αυτό έχει για τους μαθητές όχι μόνο αισθητικές αλλά και μαθησιακές και παιδαγωγικές συνέπειες.

2. Συνέταξαν χρηστικό Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας ως έκφραση ανάγκης για την ευπρεπή και ποιοτική λειτουργία του σχολείου τους. Εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές θα έχουν πλέον κωδικοποιημένα τις υποχρεώσεις τους και τα δικαιώματά τους, δηλαδή το πρέπον και το δέον για την απρόσκοπτη και αποδοτική λειτουργία του σχολείου. Πόσα δημόσια σχολεία στο νομό Τρικάλων έχουν ουσιαστικό Κανονισμό Εσωτερικής Λειτουργίας; Καλύτερα ας μην απαντήσουμε.

Είναι ο Kανονισμός από μόνος του αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να αναβαθμίσει το δημόσιο σχολείο; Όχι. Πολλές όμως αναγκαίες και μη ικανές από μόνες τους συνθήκες, αν αποτελέσουν δέσμη, μπορούν να αποτελέσουν την αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά το δημόσιο σχολείο.

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο Διευθυντή του σχολείου κ. Σωτήρη Αδάμο και στο Σύλλογο Διδασκόντων για τις δύο άκρως παιδαγωγικές επιλογές τους. Καταδεικνύουν ότι τους συνέχει η ευλογημένη φαγούρα της παιδαγωγικής δράσης και όχι η υπνηλία του εφησυχασμένου υπαλλήλου. Κερδίζουν το δημόσιο έπαινο για την καρποφόρα «τρέλα» τους, διότι «μόνο ένας τρελός θα επιχειρούσε να αλλάξει κάτι σε μια χώρα, όπου επίσημο εκπαιδευτικό δόγμα είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να αλλάξει τίποτα».

Ίσως κάποιος ή πολλοί διερωτηθούν: Μα είναι δυνατό να τους επαινούμε, διότι έπραξαν τα στοιχειώδη για κάθε σχολείο παγκοσμίως; Ναι είναι, διότι αυτά τα στοιχειώδη δεν είναι και τόσο αυτονόητα στα δημόσια σχολεία της χώρας μας. Πράγματι «μαρτυρούμε» και επαινούμε τη δυσεύρετη εφαρμογή του αυτονόητου. Άλλωστε και η πτώχευση της χώρας προήλθε, διότι σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να εξαιρείται και ο χώρος της εκπαίδευσης, δεν εφαρμόζονταν τα στοιχειωδώς αυτονόητα. Οι Συνάδελφοι του Γυμνασίου Τρικάλων «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ» επέδειξαν παιδαγωγική ευθύνη κατά το πνεύμα του Νίκου Καζαντζάκη, που λέει «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο (σ.σ. τη δημόσια εκπαίδευση εν προκειμένω). Αν δε σωθεί εγώ θα φταίω».

Θανάσης Νάστας, εκπαιδευτικός