Είναι η ιδιοτέλεια ηλίθιε..

​Γράφει η Σάσα Βόρρη*

Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στις 25 Γενάρη του 2015, στήριξε και εναπόθεσε τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ –με το προεκλογικό εξάλλου σύνθημα η ελπίδα έρχεται- έχοντας βιώσει εδώ και πέντε συνεχόμενα χρόνια, μια βάναυση κι ανελέητη επιθετική πολιτική, άγριας και σκληρής λιτότητας, μιας βαρβαρότητας κι απόλυτης λεηλασίας της ζωής του, των ονείρων του, των διεκδικήσεών του και των δικαιωμάτων του.

Κι όπως ήταν αναμενόμενο, με την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ

– μια μόλις ανάσα από την αυτοδυναμία- ο ενθουσιασμός, τα διάπλατα χαμόγελα, η ικανοποίηση και η κρυφή, καταχωνιασμένη, μέχρι χθες χαρά, ήρθε να φωτίσει και να ακτινοβολήσει στα σκυθρωπά και συννεφιασμένα πρόσωπά μας. Το έβλεπες, το διαπίστωνες –την επομένη κιόλας των εκλογών- το παρατηρούσες και το συναντούσες με το βλέμμα σου, καθώς αντάμωνε με το βλέμμα των άλλων, των γύρω σου, στον δρόμο, στη γειτονιά, στο σούπερ μάρκετ, στον εργασιακό χώρο... ( μια κρυφή συνομωσία, θα έλεγες, καιροφυλαχτούσης χαράς!!)
Οι πολιτικές κουβέντες, από τις πρώτες ημέρες σχηματισμού της κυβέρνησης μέχρι και σήμερα κατέχουν πρωταγωνιστική θέση στον λόγο μας. Κοιμόμαστε, ξυπνάμε, δρούμε, επιδρούμε κι αντιδρούμε σκεπτόμενοι πολιτικά. Με έμφαση βέβαια στο, εάν ετούτη η κυβέρνηση θα επιτύχει τον στόχο της και θα τα καταφέρει, εάν θα κερδίσει το στοίχημα, εάν αποδείξει ότι δεν είναι μία από τα ίδια, ότι δεν εξαπατά τον λαό με υποσχέσεις και ψεύτικα μεγάλα λόγια, εάν, επιτέλους θα αποδώσει το αίσθημα δικαίου στην ελληνική κοινωνία, (όσο βεβαίως αυτό της το επιτρέψουν και οι ευρωπαίοι εταίροι, ή οι θεσμοί όπως αποκαλούνται τελευταία, ή με άλλη διατύπωση οι εκφραστές και οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς).

Τα μέτωπα παραμένουν πολλά και ανοιχτά για την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και το ερώτημα ουσιώδες: Θέλουμε ή όχι να επιτύχει στο έργο της; Εάν ναι, τότε να βάλουμε όλοι πλάτη, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε όλοι εμείς…

Η παρούσα κυβέρνηση της Αριστεράς έχει ν’αναμετρηθεί τόσο στο εσωτερικό της χώρας, με καθεστωτικές δυνάμεις κι ένα κατεστημένο ( πολιτικό, μιντιακό, συνδικαλιστικό, επιχειρηματικό), αδίστακτο, αδηφάγο, ασυμβίβαστο κι ανυποχώρητο εμπρός στις απώλειες των προνομίων του, όσο και στο εξωτερικό, εννοούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα γεράκια της, με την ασφυκτική πίεση που ασκούν, τον εκφοβισμό που καλλιεργούν, μα και τον εκβιασμό που εξαπολύουν σε καθημερινή σχεδόν βάση ευρωπαίοι αξιωματούχοι, με βασικούς πρωταγωνιστές τον ΣόΪμπλε, την Μέρκελ, τον Ντάϊσελμπλουμ, τον Ντράγκι, κ.λ.π. (Τηρείστε το πρόγραμμα, τηρείστε τα συμφωνηθέντα, ανταποκριθείτε στις υποχρεώσεις σας… Θ’αξιολογήσουμε το πρόγραμμα και θα δούμε… Δεν επιτρέπουμε καμμιά μονομερή ενέργεια… Θα υπάρξει πρόβλημα ρευστότητας και άρα ενδεχόμενο κατάρρευσης!) Γονατίστε κι άλλο επομένως, υποταχτείτε και αποδεχτείτε.

Με το πιστόλι στον κρόταφο, δηλαδή!

Η ελληνική κυβέρνηση, στα τρία πρώτα γιούρογκρουπ, μέχρι και την επίτευξη συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, για πρόγραμμα-γέφυρα, βρέθηκε κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου –όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο- υπαναχωρώντας ως έναν βαθμό- από βασικές θέσεις που αποτελούσαν και προεκλογικές της εξαγγελίες.

Και τα όργανα άρχισαν! Από το ίδιο το κόμμα, το κυβερνόν κόμμα εννοούμε, και από τους βουλευτές του… Μαραθώνιες συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής ομάδας, κρίσεις, επικρίσεις, σχόλια, αντεγκλήσεις, διαφωνίες περί της διαπραγμάτευσης και της «άτακτης υποχώρησης», διεκδικώντας ορισμένοι εκ των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, τα εύσημα της «αριστεροσύνης» και της «αγωνιστικής συνέπειας», διότι ακολουθεί και η συνέχεια. Πως η αγωνιστική συνέπεια και τα εύσημα της αριστεροσύνης δεν συμβιβάζονται με την ιδιοτέλεια και τα βουλευτικά προνόμια. Και ευθύς αμέσως εξηγούμαι:

Δικαιολογημένα μπορούμε να κατανοήσουμε πως οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησαν την ψήφο των συμπολιτών τους στις εκλογικές τους περιφέρειες, με την υπόσχεση μιας άλλης πολιτικής, διαφορετικής από τις προηγούμενες, μιας πολιτικής απαλλαγμένης από την λιτότητα και τα μνημόνια, μιας πολιτικής ανάκτησης της αξιοπρέπειας του λαού. Ο λαός μας πλήρωσε κι εξακολουθεί να πληρώνει ακριβά την μνημονιακή πολιτική. Όλοι το γνωρίζουμε και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επίσης το γνωρίζουν. Γνωρίζουν πως η ελληνική κοινωνία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα κι έχει συντριβεί, γι’αυτό και το πρώτο νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Μέγιστη οφειλή στους πληγέντες συμπολίτες μας.

Ο πρωθυπουργός της χώρας στις προγραμματικές του δηλώσεις, εστίασε εκτός απ’την ανθρωπιστική κρίση, στην αλλαγή φορολογικής πολιτικής και στην πάταξη της διαφθοράς. Δεσμεύτηκε για ένα κράτος περισσότερο συμμαζεμένο και με λιγότερες δαπάνες, μια δημόσια διοίκηση αποτελεσματική…

«Εμείς να δώσουμε το παράδειγμα, λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά», ανέφερε ο πρωθυπουργός. Και οι πιο συνεπείς στην αγωνιστικότητά τους συριζαίοι βουλευτές, οι πιο συνεπείς στο αριστερό αγωνιστικό τους παρελθόν αλλά και παρόν αντέδρασαν έντονα όσον αφορά τα προνόμιά τους, όπως οι όχι ευκαταφρόνητες μηνιαίες αποδοχές τους, τα αυτοκίνητά τους, τα κινητά τους τηλέφωνα…

Θα περίμενα, ίσως όχι μόνον εγώ, αλλά η πλειοψηφία της κοινωνίας, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, δίνοντας πρώτοι εκείνοι το παράδειγμα να αρκεστούν στις ταπεινές αποδοχές ενός δημοσίου υπαλλήλου και να παραιτηθούν των όποιων προνομίων τους, όταν οι συμπολίτες τους φτωχοποιούνται και αυτοκτονούν. Όταν ως αριστερός επικαλείσαι ήθος, δεν αρκεί απλά και μόνο να το διατυπώνεις, μα να το κάνεις και πράξη. Αλλά τα καλά και συμφέροντα, όπως λέει και ο ευφυής λαός μας ή κατά μία άλλη εκδοχή, ποιός έχει το μέλι στα δάχτυλα και δεν το γλείφει! Κι ας μην βιαστεί κάποιος να ισχυριστεί πως το ήμισυ των αποδοχών των βουλευτών αποδίδεται στο κόμμα, διότι υπάρχουν και οι αποζημιώσεις από την συμμετοχή τους στις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές!

Αλλά το μέτωπο στο εσωτερικό συνεχίζεται και καλά κρατεί… Αυξήσεις από την πίσω πόρτα στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, με την υπογραφή και του αρμοδίου υπουργού! Μήπως δεν συνιστά πρόκληση η συγκεκριμένη είδηση; Εργαζόμενοι οι οποίοι απολύθηκαν, εργαζόμενοι οι οποίοι ετέθησαν σε διαθεσιμότητα και άνεργοι συμπολίτες μας πώς να αισθάνονται άραγε; Να κατευνάσουν τον θυμό τους, να καταλαγιάσουν την απογοήτευσή τους και να πνίξουν την πίκρα τους πίνοντας ξύδι, κατά την παραίνεση του κυρίου –επί χρόνια ευνοημένου συνδικαλιστή- Φωτόπουλου;

Κυρίες και κύριοι υπουργοί της Κυβέρνησης, κυρίες και κύριοι βουλευτές μην διδάσκετε, αλλά προάγετε ήθος, και παράξετε έργο. Με συνέπεια, με αποφασιστικότητα, με ζήλο. Παρά τις όποιες διαφωνίες σας και τις διαφορετικές σας προσεγγίσεις ως προς τον τρόπο της διαπραγμάτευσης και τα αποτελέσματά της –το μεγαλείο εξάλλου της αριστεράς είναι ο πλουραλισμός και η σύνθεση των απόψεών της- στείλτε ηχυρό μήνυμα ενότητας και συνεργασίας προς το εσωτερικό και προς το εξωτερικό. Στηρίξτε αυτή την μεγαλειώδη προσπάθεια ώστε η χώρα ν’ανορθωθεί και να ορθοποδήσει. Αφήστε στην πάντα την γκρίνια, τη μιζέρια, την ηττοπάθεια. Παραμερείστε τις όποιες φιλοδοξίες σας και τις σκοπιμότητές σας, απαρνηθείτε την ιδιοτέλεια.

Σας βάζω δύσκολα. Το ξέρω. Το ίδιο κάνω και με τους μαθητές μου στο σχολείο… Αλλά θεωρώ, ως μια αγωνιούσα πολίτης αυτής της πολύπαθης χώρας, αδιανόητο να επιχειρούν ορισμένοι να πελεκήσουν στα πρώτα βήματά της αυτή την κυβέρνηση, σαν τους Καλικάντζαρους που πριονίζουν κατά την παράδοση, το δέντρο της γης, την περίοδο των Χριστουγέννων. (Και δεν αναφέρομαι βεβαίως στους εξωτερικούς αντιπάλους εντός και εκτός της χώρας, οι οποίοι παραληρούν από τα τηλεοπτικά παράθυρα περί της αριστερής παρενθέσεως και της επανάκτησής τους στην εξουσία). Ευσεβείς πόθοι!

Ετούτη η κυβέρνηση, έβαλε υψηλά τον πήχη και κατά την γνώμη μου, καλώς έπραξε. Όμως νομίζω, πως αγνόησε και δεν έλαβε σοβαρά υπόψη της μια σημαντική παράμετρο: Την νοοτροπία χρόνων του Έλληνα, νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από το προυπάρχον πολιτικό σύστημα με έμφαση στην λούφα και στην παραλλαγή, στο βόλεμα, στο μέσον, στο ρουσφέτι, στην απάτη, στη μίζα και στη ρεμούλα, στον ωχαδερφισμό, στην ανηθικότητα, στην αναξιοκρατία, στη λαμογιά.

Τα χαρακτηριστικά αυτά διαποτίζουν την ελληνική κοινωνία ως το μεδούλι της. Το στοίχημα μεγάλο, αλλά και η πρόκληση επίσης.
Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται και θα κριθεί στο μέλλον. Είναι ωστόσο απαραίτητο και αναγκαίο να σταθεί και να επιτύχει στο έργο της, για την δικαίωση όλων μας, όλων όσων εμπιστευτήκαμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ψηφίσαμε.

Σάσα Βόρρη, κοινωνιολόγος

Tags: Σάσα ΒόρρηΣΥΡΙΖΑ