Διδάγματα για τους εργαζόμενους και την αριστερά από τον εν εξελίξει απεργιακό αγώνα στην Ελευθεροτυπία, της Γ. Μυλωνάκη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}
Διδάγματα για τους εργαζόμενους και την αριστερά από τον εν εξελίξει απεργιακό αγώνα στη ΧΚΤ
Αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να γράψω ένα κείμενο που να απαντά όσο μπορεί πιο συνολικά στη λάσπη που έχει δεχθεί ο αγώνας των εργαζομένων της ΧΚΤ που εκδίδει την «Ελευθεροτυπία», λάσπη που εκπορεύεται από μερίδες συναγωνιστών της αριστεράς. Το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα απουσιάζει από το διάλογο και η κοινωνία έχει πιο σοβαρά προβλήματα αυτό τον καιρό. Ωστόσο η τελευταία αγοράζει το απεργιακό μας φύλλο, πάνω από 25.000 η κυκλοφορία κάθε έκδοσης, άρα πιθανά να ενδιαφέρεται.

Οι εργαζόμενοι της ΧΚΤ είμαστε δημοσιογράφοι, πιεστές, τεχνικοί, ενθέτες, διοικητικοί, καθαρίστριες, κλητήρες και οδηγοί. Οι περισσότεροι από μας είμαστε στο μισθολόγιο της επιχείρησης, η πλειονότητα ασφαλισμένοι στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ (πρώην ΤΣΠΕΑΘ), κάποιοι στο ΙΚΑ και λιγότεροι στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ). Η πλειονότητα παίρνει τη σύμβαση με τις εξαιρέσεις των κατ’ αποκοπή ΔΠΥ και των οδηγών που μισθοδοτούνται ως κλητήρες. Μία άλλη κατηγορία που δεν παίρνει τη σύμβαση είναι τα στελέχη που έχουν, είχαν, κάνει ιδιωτικές συμφωνίες με την εργοδοσία. Το άνοιγμα της ψαλίδας των τελευταίων δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, με την εξαίρεση του ποσού των 50.000 ευρώ που μάθαμε ότι λάμβανε ο απολυθείς διευθυντής Σ. Φυντανίδης.

Το σύνολο των εργαζομένων -890 άτομα ήμασταν- παραμένουμε απλήρωτοι από τον Αύγουστο του 2011 και σε απεργία (πλην και πάλι ελάχιστων εξαιρέσεων) από τις 23 Δεκέμβρη του 2011 ή επίσχεση. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες από το λογιστήριο της επιχείρησης ο αριθμός των εργαζομένων έχει πλέον μειωθεί στους περίπου 600, αφού κάποιοι ζήτησαν «οικιοθελή αποχώρηση» και κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν. Οι με όποιο τρόπο αποχωρήσαντες δεν είναι ένα ενιαίο κομμάτι, συνωθούνται εκεί στελέχη όπως η Κ. Αδάμ που, συνταξιούχος όντας, αποχώρησε και βρήκε αλλού εργασία μέχρι ενθέτες με εκ περιτροπής εργασία που έφυγαν μετά τη λήξη της λήψης του επιδόματος επίσχεσης και παραμένουν άνεργοι.

Ζητήθηκε από την εργοδοσία για την επιβίωση της επιχείρησης να επιβληθεί επιχειρηματικό σχέδιο που θα μείωνε στο μισό το μισθολογικό της κόστος. Ήμασταν και παραμένουμε ένα σύνολο εργαζομένων πολλών ειδικοτήτων και πολλών ταχυτήτων. Το δεδομένο αυτό διευκόλυνε διασπαστικές λογικές που επικράτησαν τον πρώτο καιρό στον αγώνα μας, καθώς και την καλλιέργεια αυταπατών ότι αυτή η κρίση θα μπορούσε να λυθεί αναίμακτα με τη νέα δανειοδότηση της επιχείρησης, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι παραμείναμε 5 μήνες στις επάλξεις της απλήρωτης εργασίας προτού προχωρήσουμε σε 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες ισοδύναμες με απεργία διαρκείας, όπως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, παρόλο που και αυτή η απόφαση θεωρήθηκε από ορισμένους συναδέλφους «λίγη».

Το να υπάρχουν διάφορες