Χίλιες και μία υπογραφές στην ...αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ;

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Γιώργος Κρεασίδης

Χίλιες και μία υπογραφές στην ...αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ;

Γιώργος Κρεασίδης

Πολιτική κίνηση προσανατολισμένη στην προοπτικής μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ συγκρότησαν οργανώσεις που βρίκονται στο χώρο του (Ξεκίνημα, Παρέμβαση-διαγραμμένοι της ΚΟΕ), αλλά και η Κομμουνιστική Ανανέωση, μαζί με ένα μικρό τμήμα μελών της ΑΡΑΝ. Η «Πρωτοβουλία των 1000

για ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό Μέτωπο Διεξόδου, για την συμπαράταξη και την ενότητα της Αριστεράς» εμφανίστηκε την περασμένη βδομάδα με ένα κείμενο χιλίων περίπου υπογραφών.

Από το κείμενο απουσιάζει μια τοποθέτηση για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αν και κυκλοφόρησε παραμονές της 48ωρης πανελλαδικής απεργίας που σφραγίστηκε από τις μαχητικές διαδηλώσεις μεγάλης μαζικότητας της Τετάρτης, αλλά και από το ερώτημα πώς θα απεγκλωβιστεί αυτή η δυναμική από την καταστροφική για τους εργαζόμενους γραμμή εκτόνωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Τι είδους μέτωπο όμως μπορεί να οικοδομηθεί έξω από τη συζήτηση για τους αγώνες της περιόδου των Μνημονίων και τα ερωτήματα που σήμερα απασχολούν κάθε αγωνιστή. Η συζήτηση για τη διέξοδο από την κρίση θα μένει μετέωρη στο βαθμό που δεν απαντά πώς θα ξεπεραστεί το θεσμικό μονοπώλιο στην απεργία από τη γραφειοκρατία, το πλαίσιο του εργατικού και κοινωνικού αγώνα και τους πολιτικούς στόχους απέναντι στο χρέος, την ευρωζώνη και την ίδια την ΕΕ και φυσικά τις μορφές πάλης που θα το στηρίξουν.

Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι το κείμενο δεν προτείνει άλλη διέξοδο από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές. Πέρα από τη λογική της εκλογικής αναμονής, μια τέτοια στάση έχει δυο σοβαρές συνέπειες που αφορούν το περιεχόμενο παρέμβασης και τη στάση απέναντι στο θέμα εξουσίας και της κοινωνικής ανατροπής.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο προτείνεται μια παραλλαγή των σημείων αντικαπιταλιστικής πρότασης διεξόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την οποία λείπει ολοκληρωτικά η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Σήμερα έχουν καταρρεύσει για τις πλατιές μάζες κάθε είδους αυταπάτες για την ΕΕ και πιο εύκολο από ποτέ να καταδειχτεί ότι είναι η επιθετική συμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και του ελληνικού, υπό την ηγεμονία του γερμανικού.

Εξάλλου εθνικοποίηση των τραπεζών και φορολόγηση του κεφαλαίου δε νοείται εντός ΕΕ που υπάρχει για να εγγυάται την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και τον ιδιωτικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» σε μια κοινωνία όπου έχουν θυσιαστεί σχεδόν τα πάντα για αυτό είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Δεν προετοιμάζεται ο λαός για να συγκρουστεί με αυτή την πραγματικότητα από μια αριστερά που διακηρύσει ότι σήμερα δεν είναι κρίσιμο θέμα η αντιΕΕ τοποθέτηση.

Επίσης τα προγραμματικά σημεία ξεκόβονται και από τον οργανωμένο λαό που μπορεί να τα ε