I-slap-ophobia

Tweet Αρθρογράφος: Ευτυχία Αλεξοπούλου

I-slap-ophobia

Ίσως ο θάνατος του Αμερικανού πρέσβη Κρις Στήβενς στη Λιβύη να θυμίζει λίγο τη δολοφονία του σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ στην Ολλανδία και να σου υπενθυμίζει έτσι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται: Η ισλαμοφοβία υπήρχε και θα εξακολουθήσει να υπάρχει στην συνείδηση του καθ’ όλα φιλειρηνιστή Ευρωπαίου πολίτη, όσο και αν συνεχώς διατείνεσαι

ότι ο λόγος του κινήτρου που σε εξωθεί να προβαίνεις και να εξωτερικεύεις τις αντιδράσεις σου είναι η καταγωγή και όχι το θρήσκευμα. Και όμως, αν το καλοσκεφτείς, δεν πρόκειται για εγκλήματα μίσους, αλλά για μίσος προς τον ίδιο σου τον εαυτό, που δε μπορεί να δεχτεί πως δεν είναι εφικτό να ξεχωρίσει μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Θα μου πεις, είναι και το βαπόρι από την Συρία, που κουβαλάει κακής ποιότητας μετανάστες και ανίερους τζιχαντιστές που κάνουν την καρέκλα στην πολυεθνική σου να τρίζει και σε περιμένουν έξω από το σπίτι σου μόλις σουρουπώσει με τη χατζάρα. Οπότε δύο λύσεις απομένουν: Ή θα διανθίσεις την τακτική σου με κανένα μπερτάκι ή θα ντύσεις με κανένα ζιπουνάκι τα δέντρα της Σταδίου για να αισθανθούν και οι άστεγοι στο κέντρο μια θαλπωρή. Γιατί, όμως, να μη φορούν οι γυναίκες δικηγόροι τη μπούρκα εν ώρα άσκησης του λειτουργήματός τους; Και οι Έλληνες δικαστές ακόμη στη δίκη των οροθετικών γυναικών που είχαν συλληφθεί το Μάιο του ’12 προστατεύτηκαν με μάσκες. Έχει και τα θετικά της λοιπόν η πίστη στο Ισλάμ στην Ελλάδα: Χρησιμεύει σαν φαράσι σε λογιών-λογιών «σκούπες».

Δε χωρεί αμφιβολία πως η ελληνική κοινωνία από την πρότερη προεδρία της στην ΕΕ το 2003 είχε μεταλλαχθεί σε Balkan-friendly, τότε και που η ισλαμοφοβία μετρούσε 2 χρόνια κραταιής άνθησης μετά το κρεσέντο της στις 9 Σεπτέμβρη του 2001. Και ο σκοπός πάντα ανιδιοτελής: Ο αφορισμός της τρομοκρατίας. Γι’ αυτό και τα ελληνικά γκέτο και το διεθνές παρακράτος αποτελούσαν ύστερα κοινό τόπο. Και ενώ από την άλλη μεριά η Καθολική Εκκλησία είναι άκρως αναστατωμένη από τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια το μεταναστευτικό κύμα από τις ασιατικές και αφρικανικές χώρες, έχει να επιλύσει τα ενδολειτουργικά της σκάνδαλα για να μην απωλέσει όλως διόλου το αδιαμφισβήτητο status quo της.

Σε κάθε περίπτωση, πάντα θα υπάρχουν θέσεις για μια προσωρινή έστω διαμονή στο πεντάστερο του Γκουαντάναμο για τους αιτούντες άσυλο και για μια σύμβαση εργασίας στην αεροπορική εταιρία της CIA για όσους ζουν υπό συνθήκες ανεργίας. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να καθιερώσουμε μια πανάκεια στην αντιμετώπιση της ισλαμοφοβίας, ακολουθώντας το επιτυχές παράδειγμα της Ελβετίας και διεξάγοντας ένα δημοψήφισμα για την απαγόρευση κατασκευής μιναρέδων στην Ελλάδα, το οποίο και έτσι θα απολάμβανε των δημοκρατικών τεκμηρίων της έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι η φωνή του μουεζίνη από τα σύγχρονα μεγάφωνα μπορεί να οδηγήσει σε διατάραξη της κοινής ησυχίας. Γι’αυτό άλλη φορά ένα ελβετικό σαπούνι θα ήταν αντιπροσωπευτικότερο ενθύμιο από μία σοκολάτα, αφού για αντισημιτικά κατάλοιπα ούτε λόγος. Εγώ, λοιπόν, θα βγω τώρα στους δρόμους, καθότι πληροφορήθηκα ότι οι θερμοκρασίες στην Ελλάδα ανέβηκαν απότομα αυτές τις μέρες και ότι έρχεται η Αραβική Άνοιξη σύντομα. Εσύ;

Ετικέτες: Ευτυχία Αλεξοπούλου Tweet

View the discussion thread.