1898 και 1928 Επιχείρηση: Φορολογήστε τους ανύπαντρους!!!

Ότι υπάρχουν διάφοροι «αρρωστημένοι» – πάντα εισπρακτικά εννοούμε – εγκέφαλοι στο υπουργείο Οικονομικών που διαχρονικά ψάχνουν πώς θα φορολογήσουν περισσότερο τους Έλληνες, φανταζόμαστε ότι δεν αμφιβάλλει κανένας…

Στην πορεία του ελληνικού κράτους έχουν ακουστεί φοβερά και τρομερά πράγματα, που μερικές φορές έφταναν στα όρια του κωμικού ακόμη και του γελοίου…

Τουλάχιστον τρεις φορές στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, πριν ή μετά τις πτωχεύσεις του 1893 και του 1932, επιχειρήθηκε, ανεπιτυχώς ευτυχώς, να επιβληθεί φορολογία στους άγαμους άνδρες!!!

Οι θεωρίες Κοκέβη

Στην

προσπάθεια αυτή δυστυχώς ενεπλάκησαν – ποιος ξέρει πώς την πάτησαν – σπουδαίες κοινοβουλευτικές και επιστημονικές φυσιογνωμίες, όπως οι Ευστάθιος Κοκέβης και Απόστολος Δοξιάδης, συντάχθηκαν νομοσχέδια, σημειώθηκαν αντιδράσεις και εντάσεις και χύθηκε ατελείωτο μελάνι στις εφημερίδες της εποχής.

Ήταν ένας από τους φόρους που σκαρφίστηκαν οικονομικά επιτελεία, πολιτικοί ή επιστήμονες, έχοντας διπλό σκοπό, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα δήλωναν. Αφενός να αυξήσουν τα έσοδα του διαχρονικά αδηφάγου ελληνικού κράτους και αφετέρου να εξαναγκάσουν – όπως έλεγαν – τους άγαμους να παντρευτούν!

Η πατρότητα του «ευρηματικού» αυτού φόρου, από τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι τώρα, ανήκει σε βουλευτή από πολιτική οικογένεια, τον Ευστάθιο Κοκέβη, ο οποίος διετέλεσε και αντιπρόεδρος της Βουλής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890, λίγο πριν από την πτώχευση του Τρικούπη, υπολόγιζε πως το κράτος φορολογώντας τους αγάμους θα αύξανε τις εισπράξεις του κατά πολλά εκατομμύρια δραχμές.

Ήταν από τους πιο ευφυείς και ιδιόρρυθμους πολιτευόμενους της εποχής του και συνδέθηκε πολιτικά με τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, τον οποίο πότε ακολουθούσε και πότε εγκατέλειπε.

Ο Κοκέβης μελετούσε την ελληνική νομοθεσία, συζητούσε τα νομοσχέδια που υποβάλλονταν και γνωρίζοντας την ελληνική πραγματικότητα κατέθετε σοβαρές τροπολογίες. Μία από τις προτάσεις του, την οποία δεν αποδεχόταν ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, γεγονός που προκαλούσε τριβές ανάμεσά τους, ήταν όχι μόνο η φορολογία των αγάμων, αλλά και όσων σύχναζαν «εις τους ελευθέρους οίκους ή οίκους ανοχής».

Με τη θεωρία του υποστήριζε πως οι έγγαμοι υποβάλλονται στην καταβολή άμεσων ή έμμεσων φόρων, λόγω των αναγκών που δημιουργούσε η οικογένειά τους, ενώ οι άγαμοι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης και ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, μπορούσαν να απαλλάσσονται από τέτοια βάρη.

Τα επιχειρήματα

Τρεις ήταν οι βασικές παράμετροι που έθιγε στα κείμενά του ο Κοκέβης. Έλεγε πως με το αφορολόγητο των αγάμων ενθαρρυνόταν η αγαμία, οπότε ακυρωνόταν ο κύριος σκοπός του ανθρώπινου γένους!

Επίσης, ότι οι άγαμοι αποτελούσαν κίνδυνο για την οικογενειακή γαλήνη και πως λόγω της αποχής από τον γάμο μαραινόταν πλήθος γυναικών που δεν έβρισκαν γαμπρούς!!

Επομένως, η φορολόγησή τους θα συντελούσε στην αύξηση των γάμων και του πληθυσμού και στον πολλαπλασιασμό των πόρων του κράτους προκειμένου να χρηματοδοτηθούν παραγω