Ρολό κιμά, γεμιστό με ζαμπόν και καπνιστό τυρί

Στο τέλος μόνο, όταν πια είχαμε καθαρίσει τα πιάτα μας και δεν είχε μείνει ίχνος φαγητού στο ταψί ή στη κατσαρόλα για να “μας φέρει η μαμά ακόμη λίγο, λιγουλάκι, σε παρακαλώ ...” ακουγόνταν –πάντα από στόμα μικρού, της αδελφής μου ή το δικό μου– “και για γλυκό, τι έχουμε;”

Τα μεσημέρια της Κυριακής. Ένας κόσμος διαφορετικός (δεν είχε διάβασμα, αυτό –εξ ορισμού– έπρεπε να έχει τελειώσει το Σάββατο), σε διαφορετικό θαρρείς περιβάλλον (με διαφορετικό σερβίτσιο, σερβιρισμένο στη τραπεζαρία), με διαφορετικές μυρωδιές (τα όσπρια, τα λαδερά και το ψάρι των άλλων ημερών –απαραίτητο στοιχείο μιας

ισορροπημένης διατροφής, μιας άλλης ισορροπημένης εποχής– έδιναν τη θέση τους σε πιο “νόστιμα πιάτα”) και με σίγουρα διαφορετικές προσδοκίες από τις άλλες μέρες (ακολουθούσε βλέπετε η ραδιοφωνική μετάδοση του αγώνα της “ομαδάρας”, φθάνει να μη μας έκαιγε πάλι ο διαιτητής...).

Ναι, ήταν διαφορετικά εκείνα τα μεσημέρια, αλλά αυτή η διαφορά δεν οφειλόταν σε αυτά τα ίδια. Και ας μη το καταλάβαινα καλά τότε. Και για πολλά χρόνια μετά. Οφειλόταν σε όλες τις άλλες, τις υπόλοιπες ημέρες, της εβδομάδας. Εκείνες ήσαν που έκαναν τη διαφορά. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω. Όταν πια το αρνί στο φούρνο το τρως σε κάθε ταβέρνα, όταν έβρισκα κοκκινιστό με μακαρόνια να με περιμένει επιστρέφοντας τις Δευτέρες από το γραφείο, όταν και αυτό το ρολό με πατάτες στο φούρνο ή οι κεφτέδες με χοντρό μακαρόνι έγιναν καθημερινά φαγητά, όταν αλλάζουν εκείνες, οι άλλες ημέρες, τότε διαπιστώνεις (και αναπολείς) την διαφορετικότητα των Κυριακών.

Σε ανάμνηση εκείνων των ημερών, σε ανάμνηση εκείνων των κυριακάτικων τραπεζιών που είχαν πιάτα –αλλά κυρίως πρόσωπα– που δεν θα ξαναχαρούμε, σε ανάμνηση μιας νιότης που η εικόνα της επανέρχεται περιοδικά, ανυπόφορα ωραία να με παιδεύει, προχθές, Κυριακή, έφτιαξα ένα ρολό κιμά στο φούρνο με πατάτες. Ζήτησα από τη γυναίκα μου να στρώσει στην τραπεζαρία και να έχει και ένα γλυκό. Η κόρη μας πίστεψε ότι κάποιος μας γιορτάζει, και αναρωτιόταν “γιατί δεν πήρε η γιαγιά να ευχηθεί”... Μπορεί να χρησιμέψει σαν ένα καλό μάθημα για το “τι (άλλο) σημαίνει πρόοδος”....

Συνεχίστε, έχοντας ανοίξει αυτό το link. Μητσιάς εκείνης της εποχής, περίπου (1973) και “Τα μεσημέρια της Κυριακής”. Οι πιο παλιοί ίσως κάτι να θυμηθούν .....