Κρέμα Zabaione

Ο capitano Emiliano Giovanni Baglioni, στέκεται προβληματισμένος κάτω από τα τείχη της πόλης του Reggio Εmilia, όπου έχει στρατοπεδεύσει. Τα νέα δεν είναι καθόλου καλά. Οι στρατιώτες του, που είχε στείλει να μαζέψουν τρόφιμα για τις ανάγκες του στρατού από τους γύρω χωρικούς (“χρησιμοποιείστε κάθε μέσο”, τους είχε πει), επέστρεψαν με πολύ λίγα πράγματα. Είναι λίγο πριν το 1500 και οι καιροί είναι δύσκολοι, υπάρχει κρίση στην Ευρώπη... Μόνο μερικά σακιά ζάχαρη,

λίγα αυγά από κάτι κακομοιριασμένες κότες που δεν καταδέχθηκαν καν να τις πάρουν, μερικά μπουκάλια κρασί, αυτά κατάφεραν να βρούνε ... Πώς θα ταΐσει σήμερα τους άνδρες του και πώς να έχει την απαίτηση να παρουσιασθούν αυτοί σφριγηλοί και γενναίοι αύριο... Εκτός και αν....

Ο Fra' (αδελφός) Pasquale de Baylon, φραγκισκανός μοναχός του Τρίτου Τάγματος έγειρε πίσω στο στασίδι του, χαλαρός τώρα πιά, που έφυγε και η τελευταία από τις ενορίτισσές του. Και ήταν μια πεταχτούλα αυτή η τελευταία ..... Από τότε που είχε έρθει στο Τορίνο, κατά την ώρα της εξομολόγησης συχνά χρειαζόταν να στηρίζει την αγάπη, την πίστη και τον σεβασμό ανάμεσα στα ανδρόγυνα των πιστών, αυξάνοντας την επιθυμία και την “ενεργητικότητα” μεταξύ των συζύγων, ώστε να αποβάλουν κάθε άλλη “πονηρή σκέψη”. Και στις μέρες μας, –είμαστε άλλωστε στα μέσα του 16ου αιώνα και ο κόσμος αλλάζει ραγδαία–, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδιαίτερα με κάποιες σαν και τούτη εδώ που μόλις βγήκε.... Καλά που είχε ανακαλύψει, εντελώς συμπτωματικά, την “φόρμουλα του 1 + 2 + 2 + 1”.... Για όσους μετανοούσαν πραγματικά ...

Στην αυλή της φαμίλιας Gonzaga, στη Mantova της Λομβαρδίας, ένας μάγειρος του Μσρκήσιου Guido Gonzaga, έχει μόλις ολοκληρώσει την προετοιμασία ενός γλυκού που του ζήτησε ο αφέντης “για να πάρουν δυνάμεις οι κυνηγοί σαν βγουν για θηράματα”, και ετοιμάζεται για το γράψιμο της συνταγής του. Θα έχει οδηγίες που πρέπει να ακολουθηθούν με ευλάβεια για να μπορέσουν να απολαύσουν την “αφράτη γλυκιά κρέμα του” όσοι αποφασίσουν να το φτιάξουν. Έτσι, για να τον θυμούνται, στην περίπτωση που ο Μαρκήσιος δεν μείνει ευχαριστημένος και διατάξει να του πάρουν το κεφάλι....

Δεκαετίες μετά, είμαστε πια στον 17ο αιώνα, στη Βενετία συνήθιζαν να φτιάχνουν μία κρέμα που είχε τις ρίζες της στα απέναντι Δαλματικά παράλια. Την χρησιμοποιούσαν οι “ατακτούληδες” κάτοικοί της που, δοσμένοι ολόψυχα στις χαρές και τις απολαύσεις του περίφημου Βενετσιάνικου καρναβαλιού, ένα “Viagra”, όσο να ‘ναι, το χρειάζονται. Για να κρατήσουν ψηλά το ηθικό τους....

”Και τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά....” Σαν να ακούω τις πρώτες αντιδράσεις, σαν να διαβάζω τα πρώτα σχόλια. “Στο κάτω-κάτω, «δώστε μια σύντομη περιγραφή» λέει για το σημείο αυτό, όχι να γράφουμε ιστορίες.....”

Ρίξτε μία ματιά στη συνταγή που ακολουθεί και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια.