Φάβα απαλή και βελούδινη, ''για πριγκίπισσες''

Σήμερα η συνταγή είναι ένα νόστιμο αλλά και πολύ απλό, οικονομικό και αγαπημένο φαγητό. Δεν προσθέτω και “μαμαδίστικο” γιατί, εγώ τουλάχιστον, το έχω μάθει από τις ταβέρνες, τα κουτούκια και τα μαγειριά. “ταβερνιάρικο” πιάτο, λοιπόν, αλλά όχι γι’ αυτό το λόγο και λιγότερο αγαπημένο.

Το έχω δοκιμάσει σε διάφορες εκδοχές: σαν σφικτό πουρέ, με λεμόνι, “στεφανωμένο” με μία γερή ποσότητα ελαιόλαδο, με τη φάβα να την αισθάνεσαι καθαρά στο στόμα ή σαν λεία κρέμα, με κρεμμύδι που μόλις …έσπασε και απλώθηκε πάνω του, με ελιές, με φιλετάκια αντζούγιας, με…, με…., με…. Ένα ωρό οι

τρόποι που φτιάχνεται, ένα σωρό οι παραλλαγές της.

Σε μία προσπάθεια να κάνω αυτό το “ταβερνιάρικο” πιάτο “μαμαδίστικο”, να μπορεί να το ετοιμάζει η Λουίζα και να το ευχαριστιέται η Έρρικα, έπρεπε να να το μετατρέψω σε κάτι πολύ ήπιο, με ενδιαφέρουσα γεύση και χωρίς ενοχλητικές “γωνίες”. Ό,τι δεν αρέσει πολύ στα παιδιά έπρεπε να φύγει. Το υπερβολικό ελαιόλαδο. Οι αντζούγιες, φυσικά. Το σπασμένο κρεμμύδι, έπρεπε να “καμουφλαρισθεί” μέσα στο φαγητό. Και τα μικροσκοπικά κομματάκια του όσπριου να εξαφανισθούν και στη θέση τους να νοιώθει κανείς μία απαλή, βελούδινη κρέμα. Πράγματα που εγώ τα λατρεύω στις μαγέρικες εκτελέσεις της, εδώ έπρεπε να τα απαρνηθώ στο βωμό της “child friendly” εκδοχής που ήθελα να ετοιμάσω.

Το αποτέλεσμα, ευτυχώς, ικανοποίησε μικρούς και μεγάλους. Μία συνταγή στην εκπομπή του Άκη στο MEGA με βοήθησε να …“βρώ τα βήματά μου”. Την ακολούθησα, την άλλαξα μόνο στο τέλος και βρέθηκα μπροστά σε μία διαφορετική φάβα, που είπα να τη μοιρασθώ μαζί σας. Μία φάβα για λεπτούς ουρανίσκους, μία φάβα ''για πριγκίπισσες''. Για δείτε την…