Ένα παστίτσιο που του αξίζει …“τίτλος ευγενείας”

Τη συνταγή αυτή μπορεί να τη βρει κανείς σε διάφορα σημεία στο internet, με την ονομασία "Παστίτσιο Επτανησιακό". Εγώ τη βρήκα σε ένα site (από πού αλλού) επτανήσιο, θιακό, αναρτημένη από τον Τηλέμαχο Καραβία, μου άρεσε σαν ιδέα και θέλησα να ψάξω λίγο περισσότερο την προέλευσή της, τις ρίζες της.

Το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης ήταν πολύ-πολύ, μα πολύ πιο εντυπωσιακό: Βρέθηκα μπροστά σε μία συνταγή που φθάνει πίσω στο χρόνο μέχρι το 1500, έχει ρίζες στη Ferrara της Ιταλίας (αλλά μάλλον και εκεί πρέπει να είχαν πάρει στοιχεία από τον

ιταλικό νότο), όπου τους προηγούμενους αιώνας το θεωρούσαν πιάτο για τους ευγενείς και τους εύπορους και όπου μέχρι και σήμερα θεωρείται ένα πολύ ραφινάτο πιάτο και έχει την ιδιαιτερότητα να κρύβει μέσα του μία μαγευτική αντίθεση, ανάμεσα στη γλυκύτητα της γεύσης του φύλλου και την αλμυρή γεύση της γέμισής του. Θέλετε και μία άλλη “παραξενιά”; Το παστίτσιο αυτό ΔΕΝ ΕΧΕΙ μακαρόνια!

Εκεί λοιπόν το ονομάζουν “pasticcio dolce” που σημαίνει “γλυκό παστίτσιο” και που υπόσχομαι ότι θα είναι ένα ορόσημο που θέλω να πετύχω όταν θα έχω λίγο χρόνο παραπάνω. Γιατί διαβάζω ότι είναι ένα σχετικά ...“απαιτητικό” πιάτο, ακόμη και στην απλοποιημένη (αλλά καθόλου απλή) εκδοχή του που βρήκα από ελληνίδα ...μερακλού (δεν γνωρίζω καν εάν πρόκειται για επαγγελματία chef, το μεράκι όμως δεν κρύβεται), την Καλη Δοξιάδη.

Αυτά “όταν θα...”. Για την ώρα θα δούμε την πολύ πιο απλή (και πολύ λιγότερο απαιτητική) επτανησιακή εκδοχή του, στην οποία, αφαιρουμένης της αντίθεσης γλυκού-αλμυρού και διατηρουμένων των χοντρών μακαρονιών, η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν θα βρούμε μέσα κιμά, αλλά ψιλοκομμένα κομματάκια κοτόπουλου. Και επειδή σε όλα θέλω να …βάζω λίγο χέρι, εγώ πρόσθεσα και λίγο λουκανικάκι.

Ακόμη και έτσι, όμως, είναι ένα πολύ νόστιμο πιάτο. Γι’ αυτό και διατήρησα τον τίτλο που προόριζα για το άλλο, το πιο «επίσημο», το γλυκό παστίτσιο της Ferrara: “ Ένα παστίτσιο που του αξίζει …“τίτλος ευγενείας” Για δείτε…