Είναι γάλακτος και είναι ... “τσι Κατίνας”

Την Κατίνα την ξέρετε. Και να μη ξέρετε την ίδια, ξέρετε το κοκορέτσι της, ξέρετε το κοντοσούβλι της. Ξέρετε και το κοτόπουλο τσερέπα της.
Εκείνο που δεν ξέρετε είναι ότι είναι .....αγωνίστρια της Αντίστασης. Της σύγχρονης, των ημερών μας. Και μαζί της, πήρε μαθήματα .....σαμποτάζ και η αφεντιά μου. Εξηγούμαι : Μεσημέρι, νωρίς, της Πρωτομαγιάς και μία μεγάλη παρέα Γερμανών περιπατητών εμφανίσθηκαν μπαϊλντισμένοι από το πουθενά στη βεράντα, έξω από το μαγαζί της Κατίνας. Εκεί που είχαμε στρώσει δυό τραπέζια στη β ε ρ ά ν τ α του Ι ό ν ι ο υ, όπως μου αρέσει να την λέω, με την ανυπέρβλητη θέα.
Εκεί, λοιπόν, που απολαμβάναμε την απόλυτη ησυχία (ούτε τζιτζίκια δεν έχει αυτή την εποχή, μόνο κάτι υπερπροστατευτικά χελιδόνια, που προσπαθούσαν να κάνουν καλά τα φλύαρα μικρά τους) και χαιρόμασταν την υπέροχη θέα προς την θάλασσα, κάτω, μακριά, έφθασαν κάθιδροι μια μεγάλη ομάδα, από καμιά εικοσαριά ταλαίπωρους Βόλφγκανγκ και Αγγέλες, όλοι της “σειράς” των ορίτζιναλ συνονόματών τους, περασμένα τα δεύτερα “-ήντα” δηλαδή, και .....έκαναν κατάληψη του χώρου. Στο γνωστό φ ι λ ι κ ό βησιγοτθικό στυλ. Ακροβολίσθηκαν στα γύρω τραπέζια, άνοιξαν τα σακίδιά τους βγάζοντας έξω από ντομάτες μέχρι κασέρια και ψωμιά, τραγάνισαν και καναδυό αγγουράκια, με τη φλούδα τους (πλυμένα, φαντάζομαι) και παρήγγειλαν και δύο τρία μπουκαλάκια νερό. Μικρά. Και δύο κουτάκια πορτοκαλάδα. Χωρίς ανθρακικό. (και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, όπως καμάρωναν !!) Αυτό ήταν όλο.
Η Κατίνα, έξω φρενών. Να τους πει να τσακισθούν να φύγουν, δεν το ήθελε γιατί ο ξεναγός που ήταν μαζί τους δεν θα ξαναπερνούσε γκρουπ από τα μέρη της και, σε τέτοιες εποχές, και τα νεράκια ακόμη δεν τα απαρνιέσαι εύκολα… Της κάθεται όμως στο στομάχι, κάθε φορά που εισβάλουν πάντσερ στο μαγαζί.
Έλα όμως που αυτή τη φορά η εκδίκηση ήρθε άμεσα, σχεδόν αυθόρμητα, και είχε όνομα ελληνικότατο, γεύση χωριού και μυρωδιές ελληνικής υπαίθρου. Την “ψήναμε” (στην κυριολεξία) κοντά δυό ώρες και συνέπεσε να είναι έτοιμη πάνω που απολάμβαναν τα κατοχικά τους σύνδρομα. Ε, ρε γέλια..... Κουτί μας ήρθε..... Μόνο να τους βλέπατε πώς γούρλωσαν τα μάτια σαν εμφανίσθηκε η πιατέλα με το κοκορέτσι. Πως ανοιγόκλειναν τα ρουθούνια (δυό ντουζίνες ζευγάρια ρουθούνια θα βρίσκονταν γύρω-τριγύρω εκείνη την ώρα), ακολουθώντας τη μυρωδιά που το ελαφρύ αεράκι την πήγαινε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Πως παρακολουθούσαν τα μάτια την ιεροτελεστία της κοπής του, πως υγραίνονταν οι ουρανίσκοι κάθε φορά που τα πιρούνια ανέβαιναν προς το στόμα κάποιου από εμάς... Και ας έβλεπαν ότι ήταν φτιαγμένο από “μιαρά” εντόσθια ζώου. Άλλο πράγμα οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και άλλο η εμπειρία που ζούσαν εκείνη τη στιγμή...
Και τότε….. ήρθε και το αρνί..... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω... Ούτε ο Γοργοπόταμος δεν τους είχε στοιχίσει τόσο...