Χορτόπιτα με φύλλο από αλεύρι Ζέας

Συνταγές για πίτες υπάρχουν ένα σωρό – της γιαγιάς, της πεθεράς, της μαμάς, του Μαμαλάκη, της Αργυρώς και αναρίθμητων άλλων στο ίντερνετ. Στην Ελλάδα είναι ένα από τα πιο παραδοσιακά φαγητά και από τα αγαπημένα όλων ανεξαιρέτως, οπότε έχουμε γίνει ειδικοί στην παρασκευή του. Είμαι σίγουρη λοιπόν ότι, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, οι συνταγές θα είναι πάρα πολύ νόστιμες. Είναι όμως και υγιεινές; Στην πλειοψηφία τους όχι εντελώς. Στις περισσότερες συνταγές συναντούσα κάτι – είτε λευκό αλεύρι (99.9%), ή μαργαρίνες και βούτυρα,

τυριά φυσικά, κρέατα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε γιατί στην Ελλάδα φτιάχνουμε πίτες με τα πάντα. Έτσι αποφάσισα να ρισκάρω και να φτιάξω πίτα με αλεύρι triticum dicoccum, γνωστό ως ζέα. Και λέω να ρισκάρω γιατί δεν είχα βρει πουθενά τέτοια συνταγή και δεν είχα ιδέα αν θα μπορούσα να ανοίξω φύλλο με αυτό το αλεύρι που έχει πολύ χαμηλά ποσοστά γλουτένης. Για τη γέμιση φυσικά αποφάσισα να βάλω – τι άλλο; - χόρτα. Έτσι πήγα στην βιολογική λαϊκή και πήρα ό,τι βρήκα εκείνη τη μέρα - τσουκνίδες, παπαρούνες, άγριομάρουλο και βέβαια μαϊντανό, άνηθο, πράσο, κρεμμυδάκια και κρεμμύδια. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την κλασική συνταγή για φύλλο πίτας: αλεύρι, λίγο αλάτι, ελαιόλαδο, ξύδι και νερό όσο πάρει. Έφτιαξα το ζυμαράκι μου «εύπλαστο και να μην κολλάει στα χέρια» - καλά τα είχαμε πάει ως εδώ. Το άφησα και μισή ώρα να «ξεκουραστεί». Το χώρισα σε τέσσερα μέρη, αλεύρωσα τον πάγκο μου και πήρα τον παραδοσιακό λεπτό ξύλινο πλάστη να ανοίξω φύλλο. Αμ δε! Η μισή ζύμη μου έμενε κολλημένη στον πλάστη. Και να την αλεύρωνα πάλι τα ίδια. Έτσι αποφάσισα να αφήσω τα παραδοσιακά και να χρησιμοποιήσω τα δικά μου μοντέρνα όπλα – χοντρός πλάστης σιλικόνης συν επιφάνεια εργασίας σιλικόνης για καλό και για κακό (τον πλάστη τον πήρα από το Jumbo γύρω στα 4€ και την επιφάνεια σιλικόνης από το ΙΚΕΑ γύρω στα 7€).