Αρωματική focaccia με κούμαρα

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει σε ένα δασικό χωριό στη βόρεια Εύβοια. Είχα κλεισμένο ραντεβού, από πέρυσι τέτοια εποχή, με μία από τις πιο ωραίες υπάρξεις της ελληνικής υπαίθρου. Τι λέω, της λεκάνης της Μεσογείου ολόκληρης!!! Είναι τέτοια η ομορφιά της που γρήγορα ξεπέρασε τα στενά όρια της γηραιάς ηπείρου για να γίνει γνωστή σε Αμερική και Αυστραλία. Και έγινε!!!

Καλά, καλά, θα σας το πω ποιάν πήγα να βρω, ποια είναι αυτή η “ύπαρξη” που για χάρη της ξαναγύρισα φέτος σε εκείνα τα μέρη... Κυρίες και κύριοι η Αυτής Ταπεινότης της, η Κουμαριά!!!

Δένδρο αειθαλές, (δεν ρίχνει

ποτέ τα φύλλα της), έχει μία ξ ε χ ω ρ ι σ τ ή ομορφιά έτσι που την βλέπεις, ντυμένη θαρρείς στον ...Οίκο Missoni, με αυτή τη μοναδική ποικιλία χρωματισμών: το σκούρο πράσινο των φύλλων της στα ψηλότερα κλαδιά και το ανοικτόχρωμο πράσινο των χαμηλότερων, με στα υποκίτρινα λουλουδάκια της, τους πορτοκαλί νέους καρπούς και τους κόκκινους ήδη ώριμους, μέχρι τους υπερώριμους περσινούς, με το βαθυκόκκινο, το πορφυρό, χρώμα τους. Όλοι αυτοί οι χρωματισμοί ταυτόχρονα σε ένα δένδρο!!! Ω, δεν την έδωσα άδικα την υπόσχεση πέρυσι...

Και μη βιασθείτε να μου πείτε “Καλά, τώρα την ανακάλυψες εσύ την κουμαριά;” Όχι, ούτε τώρα την ανακάλυψα, ούτε ξαφνικά την ερωτεύθηκα. Αλλά όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα πράγματα, κάποιες “ομορφιές” είναι δίπλα σου και όμως δεν τις εκτιμάς μέχρι που... Ε, εκείνο το “κλικ” με εμάς, έγινε μόλις πέρυσι, μετά από μία “βόλτα για μανιτάρια”, στο δάσος πάνω από την Αγία Άννα, σαν είδα ένα σμήνος από κοτσύφια να απολαμβάνουν τους κατακόκκινους καρπούς της.

Μαζέψαμε μία μεγάλη σακούλα και, παίρνοντας αυτό που το λατινικό όνομά της (Arbutus Unedo) σημαίνει –σχεδόν– τοις μετρητοίς (δείτε στα “Μυστικά”), φάγαμε μόνο δύο-τρία. Τα υπόλοιπα, προσεκτικά διατηρημένα σε ένα ψυγειάκι πάγου για να μη ταλαιπωρηθούν και καταστραφούν (είναι πολύ ευαίσθητα), ήρθαν στην Αθήνα. Για να γίνουν λικέρ και –ίσως– κάποια μαρμελάδα. Ή και γλυκό.

Τελικά, τα πρώτα έγιναν γλυκό. Ένα γλυκό και αφράτο σαν κέικ ψωμί, μία “focaccia”, με φρούτα μέσα. Θα θυμάστε όμως, αυτή είναι “μία συνταγή για λίγους”. Για εκείνους που θα μαζέψουν οι ίδιοι κούμαρα. Μην τα αναζητήσετε στα σουπερμάρκετς, δεν θα τα βρείτε. (δείτε “Μυστικά” [8])