Άρωμα δάσους στο πιάτο μας: Penne “alla boscaiola”

Αυτό το πιάτο θα έπρεπε να σας το εμφανίσω κάπου εκεί, στο Φθινόπωρο. Όταν τα μανιτάρια (βασικό συστατικό του πιάτου) είναι στην καλύτερη εποχή τους. Και σίγουρα όχι μέσα στη καρδιά στης Σαρακοστής, που η παρουσία και μόνο του μπέικον θα κάνει πολλούς /-ες να στραβώσουν τα μούτρα.
Δεν πειράζει, κρατήστε τη συνταγή για αργότερα, για όποτε θέλετε. Η Άνοιξη έχει και αυτή τα μανιτάρια της, αλλά –κυρίως– πρέπει να προχωρήσω με αυτές τις παραδοσιακές συνταγές ζυμαρικών για να πιάσουμε και κανένα άλλο θέμα ...
Όσοι, πάντως, αμαρτήσετε, σας υπόσχομαι ότι θα είναι μία πολύ ...γλυκιά αμαρτία. Σαν “κάποια άλλη”, χωρίς όμως το ενδεχόμενο κόστος της “κάποιας άλλης”. Μου έλεγε, κάποτε, ο πατέρας μου “εάν πρόκειται να κόψεις τη νηστεία, κάνε το με αρνάκι”, εννοώντας ότι, εάν ποτέ υποχρεωθείς να κάνεις κάτι που δεν πρέπει, κάνε το για κάποιο λόγο που να αξίζει, να το δικαιολογεί. Θα μπορούσα σήμερα να συμπληρώσω : “ή για ένα πιάτο pasta alla boscaiola” ...
Εάν, πάντως, αφαιρέσετε την παντσέτα από την μέση, έχετε ένα καθαρά χορτοφαγικό πιάτο.
Η συνταγή που ακολουθεί, είναι με κόκκινη σάλτσα, ντομάτας. Όπως μπορείτε, όμως, να διαπιστώσετε και από το σχετικό άρθρο : «Φθινοπωρινή αύρα από το δάσος : Pasta “alla boscaiola”» υπάρχει και η λευκή εκδοχή της, με κρέμα γάλακτος (δείτε “Μυστικά” [3]). Γενικά, είναι μία συνταγή που “δεν μπαίνει σε κουστούμι”, έχει μία μακριά σειρά από παραλλαγές (δείτε “Μυστικά” [4] και [5]).