Αγαπημένα μου βαζάκια, πού πάτε;;;

Πάντα θεωρούσα το πέταγμα στα σκουπίδια (έστω, στην ανακύκλωση) των μικρών βάζων των μπαχαρικών, μία άδικη (και ανώφελη) σπατάλη. Και συχνά έχουν τόσο ωραία σχήματα… Για να γίνουν τί, τελικά; Λιωμένο γυαλί, στην καλύτερη περίπτωση, και με αξία -περίπου- όσο το ¼ αυτού που θα προέρχεται από ένα απλό μπουκάλι μπύρας… Ή ρετσίνας… Αυτή είναι η σχέση βάρους ανάμεσά τους. Περίπου, είπαμε. Ε, δεν είναι κρίμα;

Κι’ ύστερα, σκέφθηκα ότι κάπου θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν. Και μάλιστα, για τον ίδιο σκοπό που φτιάχθηκαν. Και να συνεχίσουν να ομορφαίνουν τα ντουλάπια μας. Με διαφορετικό ένοικο (αν

και όχι απαραίτητα) αλλά με τον ίδιο πάλι στόχο: Να δίνουν άρωμα και ενδιαφέρον στις παρασκευές μας στην κουζίνα.

Κάθε φορά που θα κατέβω στο κέντρο της Αθήνας, μία βόλτα από τα μπαχαράδικα (Ευριπίδου και πέριξ) θα την κάνω. Και, σχεδόν πάντα, θα πάρω μαζί μου και κανα-δυό μικρά σακουλάκια με κάποιο μπαχαρικό. Κέδρο, πιπέρια σε κόκκους και σε διάφορα χρώματα, κόλιανδρο, κύμινο σε σπόρους, καπνιστή πάπρικα, μπούκοβο, οτιδήποτε μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Επιστρέφοντας, τα μεταφέρω από τα πλαστικά σακουλάκια σε βαζάκια γυάλινα, που προηγούμενα φιλοξενούσαν άλλα μπαχαρικά. Ε, μία μικρή αναφορά στο site, τους την χρωστούσα…

Εδώ ο άλλος, για “το παλιό του παλτό” έγραψε ολόκληρο τραγούδι, εγώ δεν μπορώ να γράψω δυό ψωρο-οδηγίες βήμα-βήμα;