Πλαστά εύσημα

Ξεφεύγοντας από χαφιέδες και «μυστικούς» -αυτό το κυκλώπειο μάτι του κράτους που καταχωρίζει τους αιρετικούς στην δέλτο των «εσωτερικών εξτρεμιστών»- περιπλανιέσαι στο συνοφρυωμένο Λονδίνο κρατώντας υπό μάλης το σημείωμα του «Γκάρντιαν» για την ποινικοποίηση της πολιτικής διαφωνίας, προσπερνάς αδιάφορος την «Ντάουνινγκ Στριτ» όπου περίσσευαν τα ωραία πουκάμισα και τα ακατανόητα χαμόγελα Μπράουν και Παπανδρέου, προσγειώνεσαι στις Βρυξέλλες όπου οι «27» επιβράβευσαν τις... προόδους (!) της Τουρκίας στο θέμα της «παράνομης μετανάστευσης» υπό την επιδοκιμασία (!) του ευειδούς Ελληνα πρωθυπουργού, πετάς για την Αθήνα όπου δίνουν τον τόνο οι ωχρές αντιμαχίες στο κοιμητήριο της Ρηγίλλης (και οι τρομο-επιδείξεις των αφασικών) και ξαφνικά βρίσκεσαι στον λειμώνα του Χρήστου Μπόκορου, που μιλάει στο «Κ» της «Καθημερινής» για το «πιο μικρό ελληνικό» που αγάπησε: «Τα αδιάγνωστα, "μη αξιοποιήσιμα" αρχαία σπαράγματα, παραπεταμένα ανάμεσα στα αγριολούλουδα, όταν σκύβω στα μονοπάτια αφύλακτων τόπων.