Νόμιμες ή περιττές βίες;

Ξεκινώντας από το αξίωμα ότι η μόνη νόμιμη μορφή βίας είναι αυτή που ασκείται όταν βρίσκεσαι σε άμυνα και εξετάζοντάς το από την άποψη της κοινωνικής συνοχής, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι αυτός που την ασκεί υπονομεύει όχι μόνο την ειρημένη συνοχή, αλλά το ίδιο το κοινωνικό μωσαϊκό, τη συνθετική ετερογένειά του, αυτή την πανσπερμία ανθρώπινων περιπτώσεων μέσα στη χωρίς όρια ποικιλία της, άρα και την πολυδιαφημισμένη ετερότητα, που στο όνομά της βιαιοπραγούν εκείνοι που, υποτιθεμένως, την υπερασπίζονται.