Ενα πρωί στη λεωφόρο

Αχολογούσαν τα ράδια απ' το πρωί κι έλεγαν για τους «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ και την κρίσιμη ψηφοφορία και ανατρίχιαζε ο εγκλωβισμένος μηχανοκίνητος κόσμος των λεωφόρων ενώ ιστορούσαν τα ηρωικά κατορθώματα των βουλευτών οι σχολιαστές, κι άλλοι μιλούσαν για το βραδινό κρας τεστ, και μερικοί έμπαιναν στα βαθιά της πολιτικής με απαράμιλλες διεισδυτικές ερμηνείες για το υψωμένο φρύδι της θυμωμένης Μπατζελή, τέτοια στις ακίνητες λεωφόρους της Τρίτης, ώσπου ακούστηκε μια στεντόρεια φωνή που έφευγε από ανοιχτό παράθυρο αυτοκινήτου και διέσχιζε επιθετικά το ενδιάμεσο κενό της απελπισμένης αυτοκινητοπομπής, κι έλεγε «κότεεεες» η κραυγή και όλοι καταλάβαιναν τι ήθελε να πει -πλούσια η εμπειρία τους από «αντάρτες» του γλυκού νερού-, ώσπου ένας από τους οδηγούς θυμήθηκε έναν στίχο του Καρυωτάκη, βγήκε από το όχημα, πήρε ένα σπρέι και άρχισε να γράφει στον παρακείμενο τοίχο: «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους ένας πέθαινε από αηδία» και τότε πολλοί σταυροκοπήθηκαν, άλλοι ενοχλήθηκαν γιατί νόμισαν ότ