Αυλαία για Ζήση

ΑΘΛΗΤΙΚΑΑυλαία για ΖήσηΤετάρτη, Μάιος 25, 2016 - 18:20

O 33χρονος γκαρντ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Εθνική

Επιμέλεια
Γιώργος Αδαμόπουλος

Η «πολυταξιδεμένη» καριέρα του είναι γεμάτη από τους 20 τίτλους που κατέκτησε με ΑΕΚ, Μπενετόν Τρεβίζο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Σιένα, Μπάμπεργκ και από τις ατομικές διακρίσεις με Μπιλμπάο, Ούνικς Καζάν, Φενερμπαχτσέ. Το μεγαλύτερο προσωπικό «παράσημο», πάντως, ίσως είναι η δήλωση του άλλοτε προπονητή του στο Τρεβίζο,

Ντέιβιντ Μπλατ, που είχε τονίσει ότι «θέλω ο γιος μου, όταν μεγαλώσει, να έχει τον χαρακτήρα του Νίκου Ζήση!». Για τον ίδιο τον 33χρονο γκαρντ, πάντως, που χθες ανακοίνωσε με γραπτή δήλωση την αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα, η «επίσημη αγαπημένη» ήταν, σύμφωνα με την τοποθέτησή του, «η ομάδα που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλη»!

Ο Ζήσης, που αγωνίστηκε στην Εθνική Ανδρών για 12 διαδοχικά καλοκαίρια και έχει παρουσίες στις «μικρές» Εθνικές από το 1998 (χρυσό μετάλλιο Νέων - 2002, ασημένιο Παίδων - 1999, χάλκινο Εφήβων - 2000, ασημένιο Μεσογειακών - 2001), βγάζει το εθνόσημο με 7 μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και ως 4ος σε συμμετοχές στην Ανδρών. Μετρά 189 και είναι πίσω μόνο από Παναγιώτη Γιαννάκη (351), Παναγιώτη Φασούλα (244) και Φάνη Χριστοδούλου (220).

Η επιτυχία, η προβολή και τα χρήματα δεν άλλαξαν τον σεμνό χαρακτήρα του Θεσσαλονικιού γκαρντ. Αλλωστε, το μόνο που άλλαξε ο ίδιος ήταν το ένστικτό του στο παρκέ, καθώς από «σεσημασμένος» σκόρερ στη ΧΑΝΘ «μεταλλάχθηκε» σε έναν εξαιρετικό οργανωτή.

Χρυσό το 2005

Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005, το χάλκινο σε εκείνο του 2009 και το ασημένιο στο Μουντομπάσκετ του 2006, στο οποίο απουσίασε από το δεύτερο μέρος λόγω τραυματισμού και επέμβασης στο ζυγωματικό, μετά το χτύπημα του Βραζιλιάνου Βαρεχάο... Στην ανακοίνωσή του τόνισε, μεταξύ άλλων: «Ηταν τεράστια τιμή και περηφάνια να αγωνίζομαι με το εθνόσημο στο στήθος. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές εντός και εκτός παρκέ, που θα μας συνδέουν για πάντα, ως οικογένεια. Το συναίσθημα να παίζεις για την Ελλάδα, δυστυχώς, δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές και το διαφυλάξαμε μέσα στο γήπεδο και στην καρδιά μας».