Ανευλαβής: Η βία δεν είναι η μαμή της ιστορίας. Και ξεγεννά ανάπηρα παιδιά

Μια κοινωνία που αδιαφορεί για τα μέλη της, γιατί έχει αποδεχθεί το αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως σλόγκαν του παγκοσμιοποιημένου κυνισμού: «φα' τους πριν σε φάνε: get them before they get you». Μια τέτοια κοινωνία, θρέφει τη βία, στα στείρα σπλάχνα της. Την παντοειδή βία, που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας.
Μια πολιτεία που, ανοήτως, λησμόνησε της πολιτική της κληρονομιά και τη μαχητική της παράδοση τού: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» και υιοθέτησε το βλακώδες παγκοσμιοποιημένο σλόγκαν « αμύνεσθαι περί πάρτης».
Μια τέτοια πολιτεία, καταντά θηριοτροφείο μαζανθρώπων

ιδιωτών και ιδιωτών (ηλιθίων). Μισών και μίζερων ανθρώπων, που τελικά την καταναλώνουν και την ίδια.
Και οι κουκουλοφόροι και οι τρομοκράτες, στρεβλωμένοι από την αμάθεια, με το λογικό τους σε χειμερία νάρκη, αντιδρούν με την αλόγιστη τυφλή βία, νομίζοντας πως, έτσι, θα αλλάξουν τον κόσμο. Καταστρέφοντάς τον.
Όμως δεν αλλάζει ο κόσμος, ούτε καταστρέφεται (αν αυτό επιθυμείτε) με τα δειλά, ανώνυμα χτυπήματα. Δεν αλλάζει με την ανυπαρξία του λόγου, καλυμμένη κάτω από την δειλή ανωνυμία της βίας.
Ναι , την πολιτική την έχουν καταντήσει οι νταβατζήδες του λαού, οι πολιτικατζήδες (υπάρχουν όμως και πολιτικοί) εκφυλισμένο διαχειριστικό εργαλείο και όργανο των κελευσμάτων της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ναι, η διαφθορά θερίζει σαν χολέρα το ανίκανο κράτος και κατατρώει τα σπλάχνα του λαού.
Ναι , οι πολιτικατζήδες (όχι οι πολιτικοί) έχουν καταστεί υπηρέτες των νέο-ευρωπαίων Νεάντερνταλ, που φορούν, και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας, το φαιό πουκάμισο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού,
Ναι , η Νέα Οικονομική Ιδεολογία περιθωριοποιεί τους ανθρώπους, τους αλλοτριώνει, τους αποξενώνει από τις αρχές και την ανθρωπιά τους,
Ναι , οι πολίτες να εκφυλίστηκαν σε μαζοχυλό, κανοναρχούμενοι και ποδηγετούμενοι από την τηλετύφλωση των γυάλινων ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης)
Ναι, ο κόσμος, οι άνθρωποι, που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας, την οποία οιακίζουν (κυβερνούν. Οίαξ: τιμόνι, δοιάκι), μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες αισθάνονται παρίες, ξένοι, στον τόπο τους. Πελαγωμένοι. Αδύναμοι. Φθαρμένοι κι αυτοί και διεφθαρμένοι, από φθαρμένους και διεφθαρμένους κυβερνήτες.

Ναι, ο εργάτης, μεροδούλι μεροφάι, κάθε μέρα στο λεωφορείο αξημέρωτα, κοιτάζει πώς θα τα φέρει βόλτα, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές. Και ο υπάλληλος, μισθοσυντήρητος, μουτζουρώνοντας χαρτιά, σε μια δουλειά που ποτέ δεν αγάπησε, προσπαθεί να επιβιώσει. Μα δεν ζει.

Ναι, ο άνεργος στοιβάζεται στην ουρά για μια πρόσκαιρη απασχόληση, ανακυκλούμενος στην ανεργία. Ο νέος, μισεί το σχολειό, το πανεπιστήμιο. Που τον μισεί. Και αδιαφορεί, όταν δεν ξεφεύγει στο περιθώριο.

Ναι οι δάσκαλοι, ανήμποροι, πια, να εκπαιδεύσουν και να εμπνεύσουν, (με τρεις κι εξήντα για την παιδεία, τι εκπαίδευση να κάνουν; Πώς να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν;), «τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο/ ενώ κι αυτοί ψάχνουν τον δρόμο» (Διονύσης Σαββόπουλος.)

Ναι, ο γέροντας ψωμοζεί με μια σύνταξη, που, όταν την πάρει, η διεύθυνσή του έχει αλλάξει σε: Αγίου Πέτρου, Παράδεισος. (Μόνο στον Παράδεισο μπορεί να πάει με τέτοια σύνταξη). Κι αν την πάρει, τη σύνταξη, τα λεφτά έχουν τελειώσει την πρώτη βδομάδα.

«Και συ πήδα μαϊμού/ φουκαριάρα μαϊμού/ γερασμένη» (Διονύσης Σαββόπουλος).
Και συ λαέ βασανισμένε, «πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», θα τα ανέχεσαι όλα αυτά;
Να σου κλέβουν το ψωμί και τη σύνταξη; Να σε περιφρονούν και να σε θεωρούν μια ψήφο μέσα στην κάλπη; Με αντάλλαγμα ανεκπλήρωτες, προεκλογικές, υποσχέσεις; Να σε ταπεινώνουν; Να σε λοιδορούν οι χρυσοκάνθαροι, οι λιμασμένοι για χρήμα και εξουσία;
Χρόνια τώρα, ολόκληρη η πολιτική και η κοινωνική ζωή βοθρίζεται (κυλιέται στο βόθρο) μέσα στα σκάνδαλα. Και οι πολίτες της βυθίζονται, τους βυθίζουν οι ανίκανοι τυφλοί κυβερνήτες τους, στην ανέχεια, την ανυποληψία, τη φτώχια , την ανεργία, την απελπισία.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Όμως, αυτή η λεηλασία της χώρας και των πολιτών της δεν πολεμιέται με την τυφλή βία, τους πυροβολισμούς εναντίον δικαίων και αδίκων. Αυτό δεν το μάχεσαι με το φασισμό της παράλογης βίας και με το τυφλό ξέσπασμα, πάνω σε πράγματα και ανθρώπους. Αυτό δεν το αντιμάχεσαι με την απανθρωπιά της βίας και τη βδελυρότατα του κρυμμένου προσώπου.
Γιατί αυτός, που για όπλο έχει την αλόγιστη, τυφλή, κουκουλωμένη βία, δεν είναι πολεμιστής. Δεν είναι αγωνιστής. Ούτε, καν, του δικού του άδικου, που θεωρεί δίκιο.
ΜΕ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑΜΠΟΥΡΛΑ, Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ.
Με τα λάβαρά τους να ανεμίζουν έκαναν, πάντα, τους αγώνες τους οι Έλληνες. Με καθαρά πρόσωπα, δήλωση ταυτότητας και ανάληψη προσωπικής ευθύνης, οι αγωνιστές αγωνίζονται, για ν' αλλάξουν τον κόσμο.
Με την δύναμη του λόγου, που «κοκάλα δεν έχει και κοκάλα τσακίζει», πολεμούν οι μαχητές της ελευθερίας του λόγου, την παρακμή μιας πολιτείας, που δεν θέλει πολίτες.
Ξαναβρές την ανθρωπιά σου, Έλληνα, μέσα στην αγάπη για τον Άνθρωπο. Μη γεμίζεις το κενό της ύπαρξής σου, με την κτηνώδη βία.
Έλληνα, γίνε Δήμος που την πόλη δυναμώνει: Δήμος την πόλιν κρατύνει. Γίνε πολίτης-οπλίτης στον αγώνα για να ξανακερδίσεις τη Δημοκρατία σου. Την Ελευθερία σου. Την Αξιοπρέπεια σου, που σου τις στέρησαν μέσα στο γουρουνοστάσι της Κίρκης, της κατανάλωσης, της κομπίνας, του ρουσφετιού, μέσα στο οποίο σε έριξαν οι καπάτσοι πολιτικατζήδες, τάζοντάς σου, λαγούς με πετραχήλια.
Ξαναβρές τη νιότη σου, Νέε, μέσα στον αγώνα για το καλύτερο. Βγες από το περιθώριο της απελπισίας, που σε έχουν χώσει οι σύγχρονοι χαλασοχώρηδες. Σάρκωσε την οργή σου στον αγωνιστικό Λόγο και όχι στην παράλογη, τυφλή ένοπλη, δολοφονική βία.
Η βία δεν είναι μαμή της Ιστορίας και ξεγεννά ανάπηρα παιδιά.
Και σεις Κυβερνήτες και πολιτικοί, ξαναβρέστε την πολιτική και ασκείστε την. Σταματήστε να ψηφοθηρείτε, αλαζόνες πολιτικατζήδες, του ιδίου κομματικού συμφέροντος θεράποντες. Υπηρετήστε, όπως υποχρεούσθε, το κοινόν συμφέρον των πολιτών και το συμφέρον της Πατρίδας.
Ας ξανακάνουμε, λοιπόν, κι εμείς, όλοι μαζί (πολίτες και πολιτικοί), με λογισμό και όνειρο, την πατρίδα μας, χώρα όπου πολίτες ελεύθεροι, αυτάρκεις θα αγωνίζονται για την ατομική τους προκοπή και το κοινό συμφέρον.
«Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ' αυτήν τη γης με τα τέσσερα» (Ο. Ελύτης).
Καιρός να ξαναγίνουμε άνθρωποι. «Να σταματήσουμε να ζούμε «μια ζωή ψυχρή ψαρίσια». (Σεφέρης).
«Ας ξαναμπαρκάρουμε έστω και με τα κουπιά σπασμένα» (Σεφέρης)
«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν πρόκειται να βρεις: Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει.», σου δίνει ελπίδα ο ελπιδοφόρος Ηράκλειτος.
Έλληνα, «ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», κλείσε τ' αυτιά σου στους σοβαρογελοίους πολιτικάντηδες.
«Και μην ανοίγεις όσο κι αν χτυπούν. Φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν» (Γ. Σεφέρης)

Άρθρο Ελευθέριου Ανευλαβή Απο spirospero