Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας, σύμφωνα με το νόμο Παυλόπουλου…

Ο πρώτος διδάξας ότι οι σταθερές κυβερνήσεις διασφαλίζονται από τη δυνατότητα αυτοδυναμίας που δίνει το εκάστοτε εκλογικό σύστημα στο πρώτο κόμμα, ώστε η χώρα να μην περιέλθει στη δίνη της αβεβαιότητας και των μικροκομματικών παζαριών, ήταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όταν είχε ερωτηθεί τη δεκαετία του ’70 ποιο θεωρούσε τον καλύτερο εκλογικό νόμο απάντησε με ερώτηση: “Πείτε μου για ποια εποχή και για ποιο λαό;”....
Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη που ο πιο θερμός θιασώτης της διορατικής σκέψης του Εθνάρχη για να μην εισέλθει ο τόπος στα θολά νερά της ακυβερνησίας, υπήρξε ο επί σειρά ετών νομικός του σύμβουλος, πρώην υπουργός της Ν.Δ. Προκόπης Παυλόπουλος.
Ακολουθώντας τα διδάγματα του μακροβιότερου πρωθυπουργού της χώρας, ο κ. Παυλόπουλος συνέταξε έναν εκλογικό νόμο που με τα τότε δεδομένα (μιλάμε για το 2008) ενίσχυε τις πιθανότητες εκλογικής αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος και άρα της επίτευξης του στόχου της κυβερνητικής σταθερότητας.
Ο συγκεκριμένος νόμος (3626/08) δίνει στο πρώτο σε ψήφους κόμμα μπόνους 50 εδρών έναντι των 40 που προέβλεπε ο νόμος Σκανδαλίδη και θα δοκιμασθεί για πρώτη φορά στις εκλογές της 6ης Μαϊου. Εξασφάλιζε, δηλαδή, υπό προϋπόθεσης, τη δυνατότητα σχηματισμού μονοκομματικής κυβέρνησης.
Και γράφουμε «υπό προϋπόθεσης», γιατί το ποσοστό που αθροιστικά συγκεντρώνουν πλέον τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν δείχνει να ξεπερνούν στην καλύτερη περίπτωση το 40-42%, που είναι το χαμηλότερο της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές της 9ης Οκτωβρίου του 2009, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ άγγιξαν (και τα δύο μαζί) το 77,4%.
Ηταν, μάλιστα, η πρώτη φορά που καταγράφηκε σε σημαντικό βαθμό διευρυμένη δυσαρέσκεια των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.
Ο “ΑΤ” παρουσιάζει σήμερα τις τεχνικές λεπτομέρειες του νόμου Παυλόπουλου, τα “κλειδιά” του, κι όλα εκείνα που θα καθορίσουν την άνοδο ή μη χωρίς “δεκανίκια” της Ν.Δ. στην εξουσία, αναλύοντας τα χαρακτηριστικά του.
1. Από τι εξαρτάται η επίτευξη αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα;
Πρώτον, από το ποσοστό που συγκεντρώνει και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι μικρότερο από 36,4%. Δεύτερον, από το συνολικό ποσοστό, το οποίο συγκεντρώνουν τα μικρότερα κόμματα, που τελικώς δεν θα ξεπεράσουν τον εκλογικό πήχη του 3%, ήτοι το πλαφόν εισόδου στη Βουλή.
Ειδικότερα, όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό όσων κομμάτων που δεν μπαίνουν οριακά στο εθνικό Κοινοβούλιο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος.
Κι αυτό γιατί οι έδρες που θα έπαιρναν σε περίπτωση εισόδου τους στη Βουλή θα κατανεμηθούν πλέον αναλογικά στα κόμματα που θα εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή.
Αν για παράδειγμα τα κόμματα που απέτυχαν να συγκεντρώσουν αθροιστικά περίπου 5,5%, τότε οι 15 έδρες που αναλογούν σε αυτό το ποσοστό θα μοιραστούν στους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, με το πρώτο κόμμα να λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος και έως επτά επιπλέον έδρες.
Στην πράξη, δηλαδή, η αυτοδυναμία έχει άμεση σχέση με τα πόσα κόμματα θα ξεπεράσουν το όριο του 3%