Κυρία Μέρκελ: 7.000 χρόνια επιβιώνουμε...

... με «Ψηλά τις καρδιές» ! ...

Μια από τις δυνατές της γης, η ηγεμόνας της Ευρώπης, αυτή που αποφασίζει πόσο φτωχή θα γίνω εγώ και τα παιδιά μου και πόσο πλούσια η αντίστοιχη εργαζομένη γυναίκα και μητέρα στην Αυστρία, στην Αλσατία, στις εργατικές γειτονίες του Μόναχο, έρχεται! Για αυτή -την...
κορυφή ενός παγόβουνου με χιλιάδες μορφές της σε κλωνοποίηση- είμαστε νούμερα σε χαρτιά, μηδενικά σε ποσά, συν και πλην σε μπακαλόχαρτα, όπου το χρήμα αδιαφορεί για την ίδια την ύπαρξη και που η κήρυξη του μίσους των φτωχών για άλλους φτωχούς έχει την σοφή ρητορεία του προτεσταντικού καπιταλισμού.
Όσοι ασχολούνται με την πολιτική –όχι εγώ!- ως υψηλή ή εντελώς λούμπεν τέχνη, θα ξέρουν να αναλύσουν τι σημαίνει αυτή η επίσκεψη, τι σηματοδοτεί για τη χώρα και το έθνος και τι για την οικονομία μας, την χρεοκοπία μας, την φτώχεια μας και την κακομοιριά μας. Θα το αναλύσουν και εδώ και στην Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα πουνε πως μας θέλει στην Ένωση, εμάς τους «τεμπέληδες», συφοριασμένους Έλληνες, πως επιβραβεύει ή όχι τον Σαμαρά και πραγματικά έχει συγκινηθεί, απ τις θυσίες του καημένου του ελληνικού λαού, αλλά τι να σου κάνει; Τα νούμερα είναι αμείλικτα! Και εμείς; Αυτό ο ελληνικός λαός που για άλλη μια φορά, χωρίς να το επιλέξει, του τάζουν γάμους με λαμπρό ευρωπαίο Αχιλλέα, για να προσφέρει το λαιμό του ως Ιφιγένεια, στους Αχαιούς και στις μεγάλες τους ιδέες;
Εμείς, θα πάμε να βραχνιάσουμε από συνθήματα και αλήθεια, η έντρομοι θα καθίσουμε σπίτι γιατί η παρουσία μας σε μια πορεία θα γίνει οπλοστάσιο για ακροδεξιούς, η για κουκουλοφόρους, ή για το παρακράτος που νυν και αει μεγαλουργεί! Θα πάμε, γιατί φτάνει πια, να γιουχάρουμε την εξουσία, με σιχασιά, αδιαφορώντας για ωραίες λέξεις, σπασμένες μέσες και κατεβασμένα βρακιά, με γνώση πως πια περιφρούρηση δεν υπάρχει και κινδυνεύουμε να καεί κόσμος, περιουσίες, σινεμά, θέατρα, αυτοκίνητα απ τους επαγγελματίες που βγάζουν την κουκούλα μόλις τελειώσει το 8ωαρο, γιατί η υπηρεσία δεν δίνει υπερωρίες;
Κάποιοι ψέλλισαν πως πρέπει να κάνουμε ότι είχε συμβεί το πρωί της 27ης Απριλίου 1941, όταν οι πρώτοι Γερμανοί Ναζί, μπήκαν στην Αθήνα, ακολουθούμενοι από θωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης και πεζικό. Οι κάτοικοι της Αθήνας περίμεναν τους δήμιους τους, τους κατακτητές, τους μαύρους σφαγιαστές της ανθρωπότητας, με τα νούμερα και τα μηδενικά σε ποσά να τους δικαιώνουν, να μπουν στην σπουδαία τους πόλη πολλές μέρες. Κλεισμένοι στα σπίτια. Με τα παράθυρά τους κλειστά. Τα πατζούρια σφραγισμένα. Τις κουρτίνες τραβηγμένες. Τις πόρτες κλειδωμένες. Οι Γερμανοί – Ναζί καταλάμβαναν μια πόλη φάντασμα. Μια έρημη γη. Δεν κλείστηκαν οι παππούδες μας μέσα στα σπίτια από φόβο, δεν αυτοκτόνησε η γιαγιά του κ. Σαμαρά και ο τότε πρωθυπουργός της, από τρόμο. Ήταν η απαξία, η περιφρόνα για του κατακτητές και η ελευθερία που οδηγούσε στο να υποτιμήσεις τον κατακτητή, αγνοώντας τον.
Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο εξέπεμπε: «Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι. Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα π