Η ευθύτητα και το δίπορτο...

Καμιά δεκαπενταριά βουλευτές ήταν στο Κοινοβούλιο μόλις πέντε λεπτά πριν αρχίσει η φανερή ψηφοφορία για τη διακοπή χρηματοδότησης της Χ.Α. Οταν όμως ακούστηκε το...

όνομά τους στην αίθουσα, δεν ήταν εκεί για να ψηφίσουν. Να πεις ότι ψεκάστηκαν ουρανόθεν με το εξαεροζόλ που εξαφανίζει τους ανθρώπους, δύσκολα θα σε πιστέψει κανείς, κι ας είναι και οπαδός του κ. Καμμένου. Αν πάλι πεις ότι μόνον εκείνη τη στιγμή μπορούσαν να διακτινιστούν και να βρεθούν στην εκλογική τους περιφέρεια χωρίς να πληρώσουν διόδια, θα σε πληροφορήσουν πως η κυβέρνηση κατάφερε να βάλει διόδια και στις χρονοπύλες.

Αν είχαν αφήσει ένα σημείωμα, όπου να εξηγούν την αιφνίδια αποχώρησή τους και να δηλώνουν την ψήφο τους, ουδείς θα τους καταδίκαζε. Τώρα μένουμε με τις εικασίες μας, διόλου τιμητικές: ότι ένα ποσοστό των... βιαίως αυτοαπομακρυνθέντων προτίμησε να διατηρήσει ανοιχτό το δίπορτο. Και να προσαρμόζει την απάντησή του στις διαθέσεις του εκάστοτε ακροατή του: «Εγώ; Φυσικά και θα ψήφιζα υπέρ της διακοπής». / «Εγώ; Μα και βέβαια δεν θα υπερψήφιζα». Και με τον Χριστό και με τον Μαμωνά. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.

Και επειδή αυτή η οπορτουνιστική τακτική κάθε άλλο παρά σπανίζει, λογικό ήταν να ξενίσει η ευθύτητα της στάσης του Μανώλη Γλέζου. Μαθημένοι στον πολιτικάντικο ναι-μεν-αλλισμό, που ως εκ τούτου τον προσπερνάμε σαν να μην ευθύνεται για την πτώχευση της πολιτικής, παραξενευτήκαμε από το δικό του «όχι» στη διακοπή της χρηματοδότησης της Χ.Α.· μας ενόχλησε, προκάλεσε απορίες και συζητήσεις. Αυτός; Ο αριστερός; Ο μόνος της Βουλής με εσαεί χλωρές τις αντιναζιστικές του δάφνες; Και επιπλέον, αυτός που είναι στο στόχαστρο των χρυσαυγίτικων γκεμπελοειδών επί χρόνια, που τον συκοφαντούν με μανικό πείσμα και τον μισούν όσο υποτίθεται ότι θα μισούσαν όποιον είχε κατεβάσει την ελληνική σημαία και όχι τη ναζιστική;

Ναι, αυτός. Που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Και δεν φοβάται βέβαια και τίποτα, λ.χ. τις παρερμηνείες, την εις βάρος του σπέκουλα, τις συκοφαντίες. Ούτε την έννοια της συγχώρεσης έχει η αρνητική ψήφος του (σαν εκείνη τη συγχώρεση πολλών αριστερών προς τους βασανιστές τους, την αδιαφορία τους μάλλον για την τιμωρία τους, και ας είχαν σακατευτεί από δαύτους) ούτε αδιαφορία για το ναζιστικό φαινόμενο υποδηλώνει· άλλωστε, ήταν και είναι από τους σφοδρότερους πολέμιούς του. Πολιτική η στάση του, μη υπαγορευμένη από αποκλειστικά νομικές σκέψεις, έχει πιστεύω τον σκοπό να δείξει ότι η πολιτεία αναγκάζεται να προσφύγει σε τεχνικά μέτρα, επειδή έως τώρα απέτυχε πολιτικά. Και απέτυχε διότι αδράνησε ή/και διότι κάποιοι πλόκαμοί της ερωτοτροπούν με τους νεοφασίστες.

Ισως, στο τέλος τέλος, ο Μανώλης Γλέζος δεν ήθελε να συναριθμηθεί με όσους νομιμοποίησαν την Ακροδεξιά, αναδεικνύοντάς την κυβερνητικό εταίρο, και χρησιμοποιούν τώρα μια ψηφοφορία σαν πλυντήριο των πολιτικών τους ανομιών