Απαράδεκτη η διάταξη στο φορολογικό εις βάρος των απλήρωτων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα

Οι εργαζόμενοι που παράγουν πρέπει να προηγούνται του κράτους που καταναλώνει

Καθημερινά αποκαλύπτονται και νέες διατάξεις του φορολογικού νόμου, με τις οποίες το κράτος προσπαθεί να αποσπάσει όλους τους διαθέσιμους πόρους,
αδιαφορώντας αν σπέρνει δυστυχία στο πέρασμα του. Ειδικότερα, σε περιπτώσεις μη πληρωμής φόρων ή φοροδιαφυγής[1], οι φορολογικές αρχές θα έχουν το δικαίωμα να προχωρήσουν στη δέσμευση του 50% όλων ανεξαιρέτως των τραπεζικών λογαριασμών των επιχειρήσεων, χωρίς να γίνεται διάκριση ανάμεσα στους λογαριασμούς της επιχείρησης που προορίζονται για την πληρωμή προμηθευτών και στους λογαριασμούς μέσω των οποίων μισθοδοτείται το προσωπικό. Το προηγούμενο καθεστώς εξαιρούσε τους λογαριασμούς μισθοδοσίας από κατάσχεση.

Εδώ λοιπόν τις αμαρτίες ή την πραγματική αδυναμία πληρωμών των επιχειρήσεων, καλούνται να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές. Σε μία στιγμή που το 50% των επιχειρήσεων έχει σοβαρά προβλήματα ρευστότητας, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε η ΓΣΕΕ 1.000.000 (ο ένας στους δύο!) εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μην μπορούν να εισπράξουν έγκαιρα τους μισθούς τους, το κράτος έρχεται σε περιπτώσεις σοβαρών αστοχιών των επιχειρήσεων και αξιώνει για τον εαυτό του, πρώτα από τους εργαζόμενους, να εισπράξει ότι έχει απομείνει. Δηλαδή θεωρεί ότι οι αξιώσεις εκείνου που καταναλώνει, του κράτους, που στην προκειμένη περίπτωση παραμένει σπάταλο και αναποτελεσματικό, προηγούνται από τα δικαιώματα των εργαζομένων, εκείνων που παράγουν και προσπαθούν να κρατήσουν την κοινωνία όρθια.

Η φορολογική μανία που διακατέχει πλέον το οικονομικό επιτελείο κινδυνεύει να διαταράξει σοβαρά την κοινωνική συνοχή. Δεν είναι δυνατόν να καταργούνται δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να κάνει το δημόσιο (10 χιλιάδες) νέους διορισμούς. Προκειμένου να πληρωθούν εφάπαξ για τα οποία ποτέ δεν έχουν καταβληθεί οι αντίστοιχες εισφορές, να βγουν κομματικά διορισμένοι σε πρόωρη σύνταξη και να επιδοτηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία των προνομιούχων, όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Η ύπαρξη δύο κατηγοριών εργαζομένων στο εσωτερικό της χώρας, εκείνων που προστατεύονται με κάθε τρόπο και εκείνων που δεν έχουν καμία προστασία και δικαίωμα παραπέμπει σε ένα ιδιότυπο, αλλά εξίσου απαράδεκτο, καθεστώς «απαρτχάϊντ». Ιδίως όταν η κυβέρνηση γνωρίζει ότι ήδη τεράστιος αριθμός εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν πληρώνεται, ενώ επίσης από τον ιδιωτικό τομέα προέρχεται η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων.
[1]Μη απόδοση ΦΠΑ άνω των 150.000 ευρώ ή συναλλαγών με πλαστά ή εικονικά φορολογικά στοιχεία άνω των 300.000 ευρώ.