Υπέροχος και σύγχρονος πολιτικός Παπαδιαμάντης

Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις εξαιρετικές παραστάσεις φτιαγμένες αποκλειστικά από νέους ανθρώπους, χωρίς καμία βοήθεια!

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Χαλασοχώρηδες

Πήγα (αργοπορημένα ομολογώ) και είδα τους Χαλασοχώρηδες στο θέατρο Αλκμήνη (πρώην Άκης Δαβής), το οποίο βρίσκεται μεταξύ Θησείου, Κεραμεικού και Πετραλώνων, ένα σχεδόν άγνωστο κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Με το που βγήκαν στη σκηνή οι δύο μοναδικές κοπέλες της ομάδας (Ροζαμάλια Κυρίου, Αγγελική Μαρίνου) κατάλαβα ότι θα

παρακολουθήσουμε κάτι πολύ καλό! Ήταν τέτοια η ενέργειά τους, η σωματική τους έκφραση, η υποκριτική τους (υποδύονταν δύο χωριάτες, ολίγον κουζουλούς...) που έμεινα έκθαμβη! Έπειτα εισέβαλλαν στη σκηνή και οι υπόλοιποι τέσσερις άντρες ηθοποιοί μαζί με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Κώστα Παπακωνσταντίνου και για σχεδόν δύο ώρες τους παρακολουθούσαμε να μην χάνουν λεπτό την ενέργειά τους και να εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους και να μετατρέπουν τον ιδιαίτερο λόγο του Σκιαθίτη συγγραφέα σε μια απολαυστική κωμωδία.

Το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Οι Χαλασοχώρηδες», δημοσιεύεται το 1892 (ένα χρόνο πριν την πτώχευση του ‘93), όταν οι εκλογές γίνονταν με σφαιρίδια που έριχναν οι εκλογείς στις ασπρόμαυρες κάλπες με τα ονόματα των υποψηφίων και δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι άνδρες άνω των 21 ετών. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα οποιοδήποτε ελληνικό μέρος, ένα νησί την τελευταία εβδομάδα πριν τις βουλευτικές εκλογές και παρακολουθούμε τις προσπάθειες δύο αντιπολιτευόμενων ψηφοθήρων να κερδίσουν ή και να «αγοράσουν» ψήφους από τους συμπολίτες τους. Όσο, όμως, αυτοί λαχταρούν την εξουσία, έτσι και οι απλοί και κουτοπόνηροι χωρικοί λαχταρούν το χρήμα και προσπαθούν να κερδίσουν λεφτά και από τις δύο πλευρές. Με αυτό το διήγημα ο Παπαδιαμάντης σατιρίζει τα πολιτικά και εκλογικά ήθη της εποχής και προβάλλει τις παθογένειες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Παρουσιάζει με κωμικό τρόπο την αναστάτωση και τον εκφυλισμό της τοπικής κοινωνίας τις ημέρες των εκλογών και την αγωνία των υποψηφίων για να εκλεγούν πάση θυσία. Και, δυστυχώς, η σημερινή πραγματικότητα δεν απέχει και πολύ...

Εδώ, όμως, δεν παρακολουθούμε αφηγηματικό θέατρο, αλλά οι ηθοποιοί ξεκινούν τριτοπρόσωπη αφήγηση, σαν να συστήνουν τον ρόλο τον οποίο υποδύονται και κατευθείαν μπαίνουν σε ζωντανό διάλογο! Δηλαδή, είναι όλοι ταυτόχρονα και πρωταγωνιστές μαζί και αφηγητές και διατηρούν αναλλοίωτη την υπέροχη γλώσσα του Παπαδιαμάντη.

Μια γυμνή σκηνή όπου φαίνεται η πέτρα του παλιού κτηρίου και τρία τραπέζια και μερικά σκαμπό συνθέτουν το λιτό, αλλά άκρως λειτουργικό, σκηνικό (Λυδία Κοντογιώργη). Τα τραπέζια γίνονται από πόρτες μέχρι και βάρκες κι οι εφτά ηθοποιοί τρέχουν ακούραστοι πάνω-κάτω στην σκηνή προκαλώντας γέλιο με τις χειρονομίες τους και τους τύπους που υποδύονται, αλλά και προβληματισμό με τα λεγόμενά τους. Οι χώροι που δρουν οι ήρωες εναλλάσσονται αστραπιαία, όπως κι αυτοί εναλλάσσονται στους ρόλους. Εξαιρετική σκηνή είναι αυτή με τα δύο μπουλούκια των ακολούθων των δύο υποψήφιων βουλευτών, που αν και είναι οι ίδιοι επτά ηθοποιοί, είναι σαν να βλέπεις 14 διαφορετικά άτομα!

Πώς προέκυψε ο περίεργος τίτλος του έργου; Τα δύο αντίπαλα κόμματα οι χωριανοί τα ονόμασαν το ένα Χαλασοχώρηδες (μια και χαλάνε την ομόνοια του χωριού) και το άλλο Αντροχωρίστρες (γιατί αν και οι γυναίκες δεν ψήφιζαν τότε, δεν σημαίνει ότι στο σπίτι τους δεν εκφράζανε την γνώμη τους και συχνά, μάλιστα, την επέβαλλαν και στον σύζυγό τους).

Η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική και, αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός Κώστας Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί. Επίσης, εκπληκτική είναι και η κίνηση (Μαργαρίτα Τρίκκα), καθώς και η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου (τον οποίο, παρεμπιπτόντως, μπορείτε να απολαύσετε και ζωντανά στην παράσταση της Οδύσσειας, Εθνικό).

Μην το χάσετε: για δύο ακόμα ΠΣΚ (μέχρι 13 Γενάρη)

Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 12, 210-3428650

Αν εξαιρέσουμε άλλη μια εκπληκτική, και πάλι νεανική, παράσταση, το «Πολιτισμένα ζώα», στο Bios, για την οποία θα σας μιλήσω την επόμενη εβδομάδα, μέσα στα Χριστούγεννα είδα άθλιες παραστάσεις!

Λοιπόν, ΜΗΝ ΠΑΤΕ στις:

Υπηρέτης δύο αφεντικών: διασκευή του Υπηρέτη δύο αφεντάδων με τον Φιλιππίδη σε ρόλο και ηθοποιού και σκηνοθέτη, να το τραβάει από τα μαλλιά!Δέρμα: της Έλλης Παπακωνσταντίνου, στο Βυρσοδεψείο. Υπέροχη σκηνογραφία (βοηθάει ο υποβλητικός και τεράστιος χώρος), όμορφες εικόνες, αλλά δεν κατάλαβα ούτε γιατί έγινε αυτή η παράσταση, ούτε τί ήθελε να μας πει, ούτε γενικά τι θέλει να πει αυτή η σκηνοθέτις. Οι ηθοποιοί είχαν εξαιρετική κίνηση και αντοχή, αλλά τί να το κάνεις μόνο αυτό; Και δεν ήταν καν χοροθέατρο. Ένας Θεός ξέρει τι ήταν! Μας βασάνιζε επί μιάμιση ώρα (με εξαίρεση την αρχή), ενώ μπορούσε το ίδιο πράγμα να γίνει σε μισή, γιατί για παραπάνω δεν ήταν. Δεν έχω δει ούτε μια παράστασή της που να μου αρέσει... Και προφανώς δεν θα ξαναδώ.Κοκόνα Μαρώ: απορώ πώς η τόσο καλή Μίνα Αδαμάκη, έκανε μια τόσο κακή παράσταση. Εκτός του ότι το κείμενο δεν έλεγε τίποτα και το κουστούμι της ήταν πραγματικά άθλιο και αταίριαστο και για τον ρόλο και για την ίδια την ηθοποιό, η ίδια η Αδαμάκη έμοιαζε να καταλαβαίνει ότι η παράσταση της ήταν φιάσκο και να μαζεύεται. Κρίμα, θα μπορούσε να την κατεβάσει ή να την βελτιώσει. Ήμασταν έξι άτομα στο θέατρο μπροστινές σειρές και δεν την ακούγαμε καν! Αλλά μακάρι να ήταν αυτό το μόνο κακό!

Παρόλα αυτά, μια καλή παράσταση σε αποζημιώνει για δέκα κακές, οπότε σας εύχομαι μια υπέροχη, δημιουργική και προπάντων θεατρική χρονιά. Οι διακοπές δεν τελείωσαν, και το θέατρο τα Χριστούγεννα είναι παράδοση (σε αντίθεση με το Πάσχα.) Οπότε, δεν έχετε παρά να διαλέξετε κάποια από τις εξαιρετικές παραστάσεις που μπορείτε να απολαύσετε στην, ακόμα γιορτινή, Αθήνα!