Τρεις αδερφές στην αίθουσα αναμονής για Μόσχα

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ο Άντον Τσέχοφ (1860-1904) έγραψε τις «Τρεις αδερφές» -ένα έργο για την προσδοκία- το 1901, στο γύρισμα του 20ου αιώνα. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο του «κωμωδία» και τους χαρακτήρες του «μπουφόνους», καθώς φέρνει κάθε έναν από αυτούς, κάθε τους ελπίδα, κάθε τους αγωνία, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, όπως αυτή σμιλεύεται αμείλικτα από τον χρόνο.

«Τρεις αδερφές»
Η παράσταση ξεκινάει με ωραίο πολυφωνικό ρώσικο τραγούδι από όλο τον θίασο. Το σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου) δεν είναι, όπως

θα αναμέναμε, το σαλόνι των αδελφών, αλλά μια πολυτελής αίθουσα αναχωρήσεων. Οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός μορφωμένου στρατιωτικού «ξεμένουν» μετά τον θάνατό του στον τόπο της τελευταίας του μετάθεσης -σε μια απομακρυσμένη και μονότονη πόλη της ρωσικής επαρχίας- και ονειρεύονται, ασταμάτητα, να πάνε στην γενέτειρά τους, στην πρωτεύουσα, στην Μόσχα… Η άκρη της σκηνής προσομοιάζει σε μια εγκαταλελειμμένη (αλλά σύγχρονη αποβάθρα). Το τρένο δεν θα περάσει ποτέ για αυτούς. Οι υπόλοιποι ρόλοι, οι επισκέπτες, κάθονται, συχνά, ανάμεσα στους θεατές και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο σαλόνι. Το ρολόι ψηλά έχει σταματήσει, για την ακρίβεια έχει κολλήσει· ο χρόνος δεν κυλάει σε αυτή την επαρχία. Τα νεύρα και η βαρεμάρα είναι εμφανή και στις τρεις αδερφές. Η 28χρονη γεροντοκόρη Όλγα ανάβει τσιγάρο κι αναπολεί την κηδεία του πατέρα τους και φυσικά την Μόσχα. Νιώθει γριά. Από την άλλη η Μάσα τραγουδάει συνέχεια. Μάλλον από υστερία. Και τραγουδάει ελληνικά. Διάφορα τραγούδια, αλλά έχει προτίμηση στον Θεοδωράκη! Τα ονόματα των ηρώων, καθότι ορθόδοξα, έχουν γίνει ελληνικά: η Μάσα Μαρία, η Ιρίνα Ειρήνη, ο Θεοντόρ Θοδωρής κ.τ.λ. Ειδικά το τελευταίο κάνει τον ήρωα πιο οικείο στο ελληνικό κοινό, πιο ανθρωπάκο.

Ο σκηνοθέτης Δημ. Τάρλοου κατάφερε να ενορχηστρώσει μια υπέροχα σύγχρονη παράσταση με ήπιες κωμικές νότες καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Ρεαλιστικά, άχρονα κοστούμια για όλους τους ρόλους, ενώ, ειδικότερα, η κάθε μια από τις τρεις αδερφές είναι ντυμένη σύμφωνα με τον χαρακτήρα της, αλλά αντλώντας από εντελώς διαφορετικές δεκαετίες, με την Ειρήνη να φτάνει στο σήμερα. Ωραίες οι αλλαγές ανάμεσα στις πράξεις με live πιάνο και τρομπόνι (Άγγελος Τριανταφύλλου).

Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς ξεχωριστά. Ο Γ. Νταλιάνης φτιάχνει έναν μοιρολάτρη και σχετικά αδιάφορο για όσα συμβαίνουν Βερσίνιν, ο Δημ. Μπίτος έναν εκρηκτικό Σαλιόνι απόλυτα δικαιολογημένο, ο Λ. Μαλκότσης έναν σωστά καταπιεσμένο Αντρέα, ο Γ. Μπινιάρης έναν πραγματικά τεμπέλη γιατρό κι όχι βαριεστημένο -όπως συνήθως μας τον παρουσίαζαν οι σκηνοθέτες- ο βαρώνος Τούζενμπαχ του Παντ. Δεντάκη δεν είναι άβουλος και μικροπρεπής, αλλά αισθαντικός, ενώ η γριά Ανφίσα της Μαριέττα Σγουρδαίου είναι πραγματικά μια χωριάτισσα, η οποία όμως έχει ζήσει δεκαετίες σε καλό σπίτι, κι αυτό φαίνεται, και παρότι 83χρονη δεν είναι ένα βήμα πριν τον τάφο, όπως συχνά την παρουσίαζαν. Ο Κωστής Κορωναίος δίνει έναν υπέροχα μικροπρεπή, αλλά καλόκαρδο δάσκαλο, αλλάζοντας τη φωνή του και καταφέρνοντάς μας να τον συμπαθούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης! Κωμική νότα η υπέροχη Νατάσσα (ή Ναταλία) της Μαριάννας Δημητρίου, που κλέβει συχνά την παράσταση.

Γράφοντας όλα αυτά, έχω στο μυαλό μου παλαιότερα ανεβάσματα του έργου που είδα. Κι αν ήταν καλές παραστάσεις, δύσκολα οι δεύτεροι ρόλοι ξέφευγαν από το να σκιαγραφήσουν τους ήρωες σαν χάρτινους, ρώσικους (ή έστω τσεχωφικούς) τύπους ή σαν ανθρωπάκια που περνάει η ζωή τους και χάνεται.

Τέλος, οι τρεις αδερφές κρατούν άξια όλη την παράσταση στα χέρια τους. Η Λένα Παπαληγούρα δίνει μια δυναμική Ειρήνη που μπαίνει στην ενήλικη ζωή, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη μια γλυκιά και αισθαντική Όλγα, με σωστά μετρημένη την υποκριτική της, ενώ η Ιωάννα Παπά -ίσως στον καλύτερο ρόλο της μέχρι τώρα (μεγάλης) καριέρας της- καταφέρνει να αισθανθεί όλη την απόγνωση της μικροπαντρεμένης με τον ανούσιο δασκαλάκο, της απελπισμένης με μια υστερία που δεν μπορεί να εκφράσει, για αυτό και ή κλαίει ή τραγουδάει.

Όλες οι ερμηνείες διαπνέονται από φυσικότητα, μελαγχολία και μια κάποια απόγνωση (εκτός από τους στρατιώτες). Όλοι υποφέρουν, άλλοι γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, άλλοι γιατί ποτέ δεν προσπάθησαν για τη ζωή. Κι όταν ο βαρώνος αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να πάει να δουλέψει, του κόβουν το νήμα της ζωής… Πρόκειται για μια υπέροχη τρίωρη παράσταση, που δεν κουράζει και δεν έχει καμία σχέση με ανιαρά ανεβάσματα έργων του Τσέχωφ, όπου οι χαρακτήρες δήθεν φιλοσοφούν και τίποτα σχεδόν δεν συμβαίνει.
Τελευταίο ΠΣΚ και, φυσικά, επανάληψη από Οκτώβρη.

Θέατρο Πορεία
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69
Πλατεία Βικτωρίας
210 8210991, 210 8210082
Παρ. 9 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 8.30 μ.μ.
Εισιτήρια: € 20, 17, 14

www.poreiatheatre.com
www.facebook.com/poreiatheatre
http://www.poreiatheatre.com/gr/performances/current/treis-aderfes/

Υ.Γ. Πέρυσι (και σε επανάληψη φέτος) η ομάδα Casus Belli ανέβασε στο «Από Μηχανής θέατρο» τις «Τρεις αδελφές» πάνω σε μια παρεμφερή ιδέα! Το σαλόνι είναι γεμάτο μπαούλα (που χρησιμοποιούν και ως έπιπλα) και όλα τα πράγματα είναι πακεταρισμένα, γιατί είναι έτοιμες να αναχωρήσουν για Μόσχα. Κάθε φορά που ήθελαν να πιούν τσάι ξεπακέταραν τα σερβίτσια και έπειτα τα ξαναπακετάρανε!

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:

«Ο Γλάρος_αυτό ήθελα να πω» Παπαγάλος 7 Ιουνίου
«about sex» 104 Πεμπτ+Παρ.
«Noir» Τέχνης, Φρυνίχου 6 Ιουνίου
«Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» Βρυσάκι Δευτ+Τρ+Τετ.
«Γκιακ» Skrow Κυρ+Δευτ+Τρ.
«Αργοπορημένη» Skrow Πεμπ-Κυρ.
«Αγαπημένε Χέρμπερτ» Τέχνης, Φρυνίχου τελευταίο ΠΣΚ
«Τρεις Αδερφές» Πορεία τελευταίο ΠΣΚ
Φεστιβάλ «12 κουπέ» Τρένο στο Ρουφ
Off off festival Επί Κολωνώ
Φεστιβάλ χορού-χορογράφων Ίδρυμα Μιχ.Κακογιάννης

Το άρθρο Τρεις αδερφές στην αίθουσα αναμονής για Μόσχα εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.