Στο Εθνικό μούχλα, όταν χωρίς budget νέοι χρησιμοποιούν την τεχνολογία για ιδιαίτερες παραστάσεις

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Είπα να τολμήσω να πάω να δω την «Γειτονιά των Αγγέλων» που όλοι, κριτικοί και κοινό, θάβουν και κατακρίνουν. Και μετά από αυτό, πηγαίνοντας στο αντίθετο άκρο, θα προτείνω δυο πολύ νεανικές, πολύ ιδιαίτερες και για συγκεκριμένο κοινό, παραστάσεις!

Γειτονιά των Αγγέλων

Πρόκειται για μουσικοθεατρικό έργο του 1960, το οποίο έγραψε ο σημαντικότατος Καμπανέλλης, μετά από παραγγελία (δεν ήταν το μόνο), αλλά δεν το συμπεριέλαβε στα άπαντά του. Το ’63 ανέβηκε

στην ίδια σκηνή όπου παίζεται και τώρα, με Κούρκουλο, Καρέζη και κατέβηκε σε ένα μήνα! Πέντε χρόνια μετά γυρίζεται σε ταινία με τίτλο «Γυμνοί στο Δρόμο», από τον Δαλιανίδη, με Κούρκουλο, Λάσκαρη και Μαρινέλλα (ούτε αυτή το συμπεριλαμβάνει στη βιογραφία της) και είναι, κι αυτό, εισπρακτική αποτυχία.
Ωστόσο, ο νεοεκλεγείς διευθυντής επιλέγει αυτό το έργο για να ξεκινήσει την θητεία του στο Εθνικό θέατρο! Το αναθέτει σε έναν σκηνοθέτη (Κ.Τσιάνο) από τον οποίο έχουμε πολλά χρόνια να δούμε κάποιο αριστούργημα, όπως τα παλιά του..., και το έργο ανεβαίνει χωρίς καμία διασκευή, κανέναν εκσυχρονισμό και με ένα τεράστιο, βαρύ και λίγο κιτς (αν και μίνιμαλ) σκηνικό (Αγγ.Μεντής).
Η παράσταση δεν ήταν τόσο κακή όσο περίμενα, αν και προστέθηκαν κι άλλα τραγούδια (σε σχέση με το αρχικό έργο) και αυτό κούραζε. Οι μουσικές του Θεοδωράκη ξύπνησαν σε εμένα παιδικά ακούσματα και στο –κυρίως- γεροντικής ηλικίας κοινό, νεανικές ένδοξες μνήμες!
Η υπόθεση θυμίζει ταινία Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ: Στην κηδεία του δολοφονημένου (για προσωπικές-ταξικές διαφορές) Παύλου, ένας εργάτης (Ν. Ψαρράς) γνωρίζει και ερωτεύεται την κόρη (Μ.Ασλάνογλου) του εργοστασιάρχη που τους γκρέμισε το προσφυγικό τους σπίτι στο Κερατσίνι. Ο έρωτάς τους, παθιασμένος θα προκαλέσει την οργή στην γειτονιά. Οι δύο εραστές θα παλέψουν με την κοινωνία αλλά και με τις δικές τους προκαταλήψεις: «άλλο εγώ, εγώ είμαι άντρας». Όταν άκουσα αυτή την φράση, αναρωτιόμουν γιατί, έστω, δεν έκοψαν μόνο αυτό· Μήπως η παράσταση είχε λαογραφικό σκοπό; Στο τέλος το απαραίτητο happy end, με την δύναμη της αγάπης τους να γεφυρώνει τις διαφορές όλων. Καμία αναφορά ούτε στην σύγχρονη, επίσης, εποχή της ανέχειας, ούτε στην δολοφονία, στην ίδια περιοχή, του συνονόματου Παύλου Φύσσα, ένα μήνα πριν την πρεμιέρα του έργου!
Η παράσταση, αν και δίωρη, βλέπεται (ως εκεί, όμως), αλλά αν πάτε, πάρτε μαζί σας την γιαγιά σας ή τους γονείς σας και εσείς, απλά θαυμάστε, τον Ταξιάρχη Χάνο ως τρελό (καθώς και το πως η φτωχολογιά στο Κερατσίνι κάθε μέρα φορούσε κι άλλο φουστάνι!)....

Kill-the-M-all

Ένας στρατιώτης επιστρέφει από τον πόλεμο στην πόλη του (υποθέτουμε κάπου στις ΗΠΑ, αλλά δεν έχει σημασία) και πιάνει δουλειά ως σεκιουριτάς σε ένα mall, αλλά αυτό διαταράσσει ακόμα περισσότερο την ταραγμένο ψυχικό του κόσμο. Βασισμένο στον μονόλογο «Το εμπορικό κέντρο» της Κατ.Παπαδάκη, η παράσταση δεν μιλά μόνο για την φρίκη στο μυαλό του βετεράνου. Μιλά για την ανεργία, τον υπερκαταναλωτισμό, την δικτατορία της τεχνολογίας, τους μη ήρωες, την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου, την απαξίωση ακόμα και του έρωτα! Ένα κείμενο σκληρό, σαν να έχει γραφτεί από άντρα κι όχι γυναίκα, που όμως σε κάνει, ως ένα σημείο, να ταυτιστείς με τον ήρωα – να αισθανθείς τα προβλήματά του, το άγχος του, την απόγνωσή του.
Η παράσταση, καθόλα ανδρική και ο τίτλος της διφορούμενος: Kill them all ή Kill the Mall; Στο μυαλό του πρώην στρατιώτη υπάρχουν και τα δύο.
Η σκηνοθεσία (Ζαφείρης Χαϊτίδης) δυνατή, στοιχεία cyberpunk, ενώ η σκηνογραφία (Ηλίας Λόης) τεχνολογική και ενδιαφέρουσα· στιγμές αισθάνεσαι ότι βλέπεις ταινία. Ένα video wall από παλιές οθόνες, υποστηριζόμενες από κατακεραυνωτικά φωτορυθμικά και δυνατά ηχητικά αποσπάσματα, ενισχύουν τη κινηματογραφική προσέγγιση του έργου. Ο ηθοποιός Στέλιος Δημόπουλος είναι σε κάθε στιγμή κύριος της σκηνής και δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Με προβλεπόμενη εμφάνιση σεκιουριτά, μονολογεί, διερωτάται, ουρλιάζει, χτυπιέται, μεταφέρει την αγωνία, τον πόνο, τη τρέλα την οποίο βιώνει ο ήρωας. Μόνος πάνω στην σκηνή, για παραπάνω από μία ώρα, τα δίνει όλα υποκριτικά και σωματικά· το πρόσωπό του, οι κινήσεις του, η φωνή του, δε σε αφήνουν να ξεκολλήσεις από πάνω του.
Ο μονόλογος διακόπτεται περιοδικά από δυνατά αποσπάσματα ήχου και εικόνας σε αυτό το σκοτεινό έργο για τον ηττημένο ψυχικά, που έχει επιστρέψει, δήθεν, νικητής από εκεί που τον έστειλαν...
Περισσότερα στο: http://www.attikipress.gr/73729/kill-the-m-all-ermhneia-poy-skotwnei

Δευτερότριτα στις 9.30, αλλά επειδή πέφτει παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, επικοινωνήστε με το “Θέατρο ΠΚ“ (metro N.Kόσμος).

Years of the Rabbits (an under[the]ground opera)
Μια πολύ ιδιαίτερη συναυλία-παράσταση παίζεται αργά το βράδυ στο Τριανόν!
Στη φανταστική χώρα της Bunny Land, τα κουνέλια πιστεύουν στον Βασιλιά, ο οποίος έχει τα μεγαλύτερα αυτιά. Η ηρεμία στην Bunny Land κινδυνεύει από τα Mad Bunnies, ενώ τα Black Rabbits κυνηγούν τη χαμένη αγνότητα.Μπορείς να πιστέψεις στην πιθανότητα του απίθανου ή πάντα θα χρειάζεται να τρέφεις τους εφιάλτες σου για να υπάρξεις; Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά που πέφτουν θύματα στην ίδια τους τη χώρα...
Ο Κώστας Δημουλέας είναι μουσικός και έχει γράψει μουσική για μικρά σύνολα, αλλά και για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. www.kostasdimouleas.com
Ίσως για αυτό αυτό το έργο του είναι τόσο θεατρικό. Γιατί όμως πρωταγωνιστούν κουνέλια;
Για τον Δημουλέα τα κουνέλια είναι ο συμβολισμός του φόβου ή έστω το ζώο που φοβάται περισσότερο από όλα τα άλλα. Κι αυτό του θυμίζει τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, το ότι ο κόσμος αντέδρασε σαν κουνέλι! Το «Years of the Rabbits» είναι ένα πολιτικό έργο, γιατί ο θεατής μπορεί να δει τον εαυτό του στην οθόνη. Έτσι ξεκινάει και η προβολή: ένας τηλεθεατής βουλιαγμένος στην πολυθρόνα του που δεν διαμαρτύρεται ή δεν κλείνει έστω τον δέκτη του, δέχεται ότι του πασάρουν, νιώθει αυτά που θέλουν εκείνοι να νιώσει και έτσι σιγά-σιγά μεταμορφώνεται σε «κουνέλι».
Πέρα από όλα αυτά το “Years of the Rabbits” (www.facebook.com/yearsoftherabbits ) είναι για μια ονειρική παράσταση, ή έστω συναυλία. Οι μουσικές (πλήκτρα: Δημουλέας, σαξόφωνο Παν.Ράπτης) πολύ ιδιαίτερες, όχι τόσο για συγκεκριμένα γούστα, παρά γοητευτικές! Η φωνή της νεαρότατης Έλενας Παπαδημητρίου (που συχνά συνόδευε και με τσέλο), εκπληκτική, και οι εικόνες και τα animation (Δ.Γαλανός) στην τεράστια οθόνη του κινηματροθέατρου Τριανόν, πανέμορφα. Ιδιαίτερες φωτογραφίες (Yves Lecoq) και θεατρικό στήσιμο (σκηνοθεσία, φωτισμοί: Γ.Κωνσταντακόπουλος).
Οι μουσικές και τα βίντεο, δηλαδή, φτιάχνουν ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικοoπτικοακουστικό θέαμα που θα σας παρασύρει. Ένας live διάλογος με το φόβο:
“Run like a fucking rabbit…Βecause always you want a devil you know better, than a devil you don’t.”

Τριανόν
Κοδριγκτώνος 21 (Πατησίων 101, μετρό Βικτώρια), www.trianon.gr
Τετάρτη & Πέμπτη 22:00,
Παρασκευή 00:15 (μεταμεσονύκτια)

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί Θέατρο Ν.Κόσμου
Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Μελίνα Επί Κολωνώ
10cm up, Olvio
Interview, Ανάδυσις
ElizaDeth Vault
Ευριδίκη, Πορεία
Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος
Mistero Buffo, Θησείον
Μπαρ σε καλό μας, Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt
Χαλασοχώρηδες, Altera Pars
Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο
Ανάκριση, Τζ.Καρέζη
Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις
Blackout , καφενείο Χαλαρά
Η νοσταλγία ενός Ρεμπέτη, Σπίτι του Ηθοποιού
Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 104
Η ρομαντική μου ιστορία, Δημ.Θέατρο Πειραιά

Με ελεύθερη είσοδο:
Interview, Ανάδυσις
Αιώνιος Προμηθέας, studio Οδού Πλαταιών
Αθοπετού, Τρίκυκλο
Το μπουλούκι, Δήλος
Πέρσες, Δυναμό
Το πράσινο λεμόνι Λουκούμι bar