Προεδρο… λογικά

Ανάμεσα στην προεδρική και την προεδρευόμενη δημοκρατία τάσσομαι σαφώς υπέρ της δεύτερης. Σε θεωρητική τουλάχιστον βάση, γιατί στην εν Ελλάδι πρακτική εφαρμογή του ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι στην καλύτερη περίπτωση «διακοσμητικός», στη δε χειρότερη «έρμαιο» στα κατά καιρούς πολιτικά διακυβεύματα.

Του Νικόλαου Καραμάνογλου

Τις δύο τελευταίες δε δεκαετίες -εξαιρουμένου του φωτεινού παραδείγματος του Κωστή Στεφανόπουλου- το να είναι κάποιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ελλάδα σημαίνει

να παρίσταται σε τελετές και δεξιώσεις και να χαιρετά τα παρελαύνοντα στρατιωτικά τμήματα στις παρελάσεις.

Ακόμα περισσότερο στις μέρες μας η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έφτασε να αποτελεί μοχλό ανατροπής της πολιτικής κατάστασης και πεδίο πολιτικών συναλλαγών. Τον Μάρτιο του 2015 λήγει η θητεία του Κάρολου Παπούλια και η συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου αποφάσισε να κινήσει τις σχετικές διαδικασίες ένα μήνα πριν, τον Φεβρουάριο.

Η συγκυβέρνηση ωστόσο διαθέτει μόνο 154 βουλευτές έναντι των 180 που απαιτούνται για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκεί εδράζονται και οι ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μια ενδεχόμενη αποτυχία εκλογής νέου Προέδρου, θα προκαλέσει αναγκαστικά πρόωρες εκλογές με ακαθόριστη έκβαση. Επί της ουσίας πλέον το πολιτικό ενδιαφέρον εστιάζεται στο πως θα κινηθούν οι ανεξάρτητοι βουλευτές, οι οποίοι αποτελούν ουσιαστικά και την κυρία δεξαμενή ψήφων για την πολυπόθητη συγκέντρωση των 180 βουλευτών.

Αναμφίβολα τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι πλέον αργά για συνταγματικές μεταβολές, αλλά εφόσον η κατάσταση έχει φθάσει σε αυτό το σημείο και εφόσον από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας εξαρτάται το πολιτικό μέλλον της χώρας, μήπως είναι ο καιρός να εξετάσουμε το ενδεχόμενο η εκλογή του να γίνεται απευθείας από τον λαό;