Προ των ευθυνών τους

Γράφει ο Νίκος Καραμάνογλου

Μόλις αυτή την εβδομάδα η κυβέρνηση -με πρόδηλη αμηχανία- φαίνεται ότι συνειδητοποίησε πως δεν διανύει πλέον περίοδο χάριτος και ότι το σύνολο της κοινωνίας βρίσκεται απέναντί της. Οι μαζικές κινητοποιήσεις της περασμένης Πέμπτης και κυρίως η από κοινού συμμετοχή σε αυτές ετερόκλητων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων ταρακούνησε τον κυβερνητικό συνασπισμό, φέρνοντας τους πάλαι ποτέ τιμητές των πάντων στη θέση του κατηγορουμένου. Και όχι αναίτια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

εκβίασε τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, υποσχόμενος σκίσιμο των μνημονίων, τερματισμό της λιτότητας, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μείωση φόρων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και μία εν γένει αμιγώς αριστερή πολιτική. Ένα χρόνο μετά η αριστερά πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είναι μια έννοια που υπόκειται σε μια ευκαιριακή πλαστικότητα. Τα μνημόνια αυξήθηκαν σε αριθμό, η λιτότητα συνεχίζεται, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν και άλλο, οι φόροι αυξήθηκαν και ο ΕΝΦΙΑ παραμένει. Και όλες αυτές οι εκφάνσεις της πιο νεοφιλελεύθερης πολιτικής βαπτίστηκαν συλλήβδην «διαπραγματευτικές επιτυχίες» και «δημοσιονομικές αναπροσαρμογές».

Από τις δεσμεύσεις της η κυβέρνηση δεν τήρησε ούτε μία και τώρα ετοιμάζεται να εισπράξει τα επίχειρα της προεκλογικής της φλυαρίας. Η ένταση και η μαζικότητα των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων των επαγγελματικών ομάδων που πλήττονται από το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο προκαλεί τριγμούς στα θεμέλια του κυβερνητικού συνασπισμού και φαίνεται να είναι έτοιμη να δώσει τη χαριστική βολή σε αυτό που ούτως ή άλλως ήταν μια φθισική διακυβέρνηση. Μια διακυβέρνηση που διαπραγματεύτηκε με χωρίς υπόβαθρο θράσος, με εμφανή επιπολαιότητα και χωρίς συγκροτημένο σχέδιο για τίποτα. Μια διακυβέρνηση που η καταφανής της αβελτηρία το μόνο πράγμα που μπορεί να εγγυηθεί και για το μόνο που οι πολίτες πλέον την πιστεύουν είναι η ικανότητά της για ισοκατανομή της φτώχειας.

Για να είμαστε αντικειμενικοί βέβαια, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας φέρει ευθύνες, είτε για την περίοδο που χειρίστηκε τα πράγματα ως κυβέρνηση, είτε για την αδυναμία της στοιχειώδους εθνικής συναίνεσης, όσον αφορά αυτούς που δεν γεύτηκαν τη «χαρά» της κρατικής εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι κοινό και είναι ώρα πλέον όλοι να τεθούν προ των ευθυνών τους.