Πώς με το τίποτα μπορείς να κάνεις αριστουργήματα

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

10cm up

Μια εκπληκτική παράσταση από νέα παιδιά και νέα σκηνοθέτιδα. Η Σοφία Πάσχου έφερε στην Ελλάδα την τεχνική «Platform» και δημιούργησε την ομάδα Patari Project. Οχτώ  ηθοποιοί σε τρία πατάρια-εξέδρες που έχουν ύψος 10 cm, δημιουργούν το σκηνικό, αναλαμβάνουν τη μουσική επένδυση και τους

ήχους, καθώς και τα οπτικά «εφέ» της παράστασης, με μοναδικά εργαλεία το σώμα και τη φωνή τους. Μια παράσταση που προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς, σωματικούς και όχι μόνο. Στην αρχή πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ιστορία, και δεν σε πειράζει καθόλου αυτό, γιατί ό,τι κάνουν οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικό και άψογα εκτελεσμένο με, σχεδόν, χορευτική ακρίβεια... Σιγά-σιγά, όμως, διαπιστώνεις ότι η παράσταση έχει αυστηρό σκελετό και ότι πρόκειται για τρεις διαφορετικές ιστορίες, σε διαφορετικές μεν εποχές, αλλά με πολλά κοινά!

Όλοι οι ηθοποιοί παίρνουν μέρος και στις τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται το 1936, το 1973 και στο σήμερα. Πρόκειται για σωματικό θέατρο με λόγο. Βλέπουμε πώς συμπεριφέρονταν και πώς αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι τότε και τώρα, τον έρωτα , το αντίθετο φύλο, πως συμπεριφερόταν το σώμα τους, πώς αντιδρούν στο περιβάλλον και τα ήθη που επικρατούν, καθώς και τις αναλογίες της κάθε εποχής! Η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Χωρίς σκηνικά και κουστούμια, στριμωγμένοι από πλατφόρμα σε πλατφόρμα, πηδούν συνέχεια από ιστορία σε ιστορία κι από εποχή σε εποχή και χρησιμοποιούν τα σώματα και τις φωνές τους για να φτιάξουν ανθρώπους αλλά και αντικείμενα, ακόμα και έπιπλα, και δρουν είτε μεμονωμένα ως ήρωες της ιστορίας, είτε όλοι μαζί ως μια μηχανή που λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια!! Απίστευτη σκηνική οργάνωση, καθώς και απίστευτη εκτέλεση των κινήσεων, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο καιρό δούλευαν! Παρόλα αυτά, το κοινό ξεκαρδίζεται συνέχεια, μέχρι την στιγμή, βέβαια, που θα έρθει η πολιτική συνειδητοποίηση.

Χωρίς τίποτα και απλά με το τίποτα κατάφεραν να μας κάνουν όχι απλά να γελάσουμε και να ενθουσιαστούμε, αλλά, συνάμα, να φύγουμε από την παράσταση προβληματισμένοι, αλλά και με απίστευτη χαρά και ενέργεια. Είναι τόσο μεγάλη η ενέργεια που δίνουν και εκπέμπουν αυτά τα οχτώ παιδιά από σκηνής, που είναι αδύνατον να μην την εισπράξεις...

Θέατρο Rabbithole (πρώην Θέατρο της Άνοιξης), πλατεία Αυδή, Μεταξουργείο. 

Τα Άγρια Αγόρια II 

Αυτή η περφόρμανς έχει κάποια κοινά στοιχεία με την παραπάνω. Οι ηθοποιοί βρίσκονται την περισσότερη ώρα πάνω σε τέσσερις κύβους, εναλλάσσονται και χρησιμοποιούν πολύ το σώμα τους και την φωνή τους. Τα κοινά όμως σταματούν εκεί, γιατί όσο καλή παράσταση ήταν το «10cm up», τόσο κακή ήταν τα Άγρια Αγόρια! Αναρωτιέμαι αν η περσινή παράσταση «Τα Άγρια Αγόρια» ήταν καλή, ώστε να έχουν το θάρρος και την χρηματοδότηση να κάνουν και δεύτερη παράσταση και μάλιστα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Αν κρίνω από το βίντεό της, ίσως ήταν καλύτερη, αλλά όχι καλή. Η φετινή που είδα, όμως, δεν βλεπόταν! Θα είχα φύγει στην μέση, αν δεν έλεγα να μείνω για να δω που το πάει ο σκηνοθέτης. Έλα,