Π.Αλμοδοβάρ: «Κύριε Ραχόι μην χρησιμοποιείτε τη σιωπή μου»

Με μια ανοιχτή επιστολή τάσσεται υπέρ των Ισπανών διαδηλωτών ο διάσημος σκηνοθέτης, Πέδρο Αλμοδοβάρ, ο οποίος γνωστοποιεί ότι ανήκει στους Ισπανούς «που αγανακτούν με τις επιθέσεις της αστυνομίας».

Ο βραβευμένος με όσκαρ Αλμοδοβάρ δημοσίευσε στην ισπανική έκδοση της Huffington Post

Η επιστολή έχει ως εξής:

Καμιά φορά τυχαίνει –ενώ είσαι σε πλήρη διαδικασία κατασκευής μιας ιστορίας- να εισβάλλει μέσα σου η αίσθηση ότι το σημαντικό είναι αυτό που συμβαίνει έξω, κάτι πολύ πιο σημαντικό από την ιστορία που εσύ δημιουργείς με προσοχή και εμμονή. Ισχύει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται μια μυθιστορηματική δόση σε καθημερινή βάση, χωρίς την οποία δεν θα κατάφερνε να ζήσει, αλλά επίσης είναι ισχύει ότι σε πολλές περιπτώσεις τα μουγκρητά της πραγματικότητας που περνούν μέσα από τις τηλεοράσεις και τις οθόνες των υπολογιστών μας είναι τόσο δυνατά που σε αφήνουν χωρίς ανάσα και με την αίσθηση πως μια ταινία είναι κάτι ασήμαντο αν την συγκρίνεις με αυτά.

Μου συνέβη την Τρίτη, ενώ μόνταρα την δική μου ταινία κι ένα εντυπωσιακό τσουνάμι πολιτών βρυχόταν στην πλατεία Νεπτούνο για το δικαίωμα τους να διαφωνούν με τους πολιτικούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν και βρίσκονταν σε σύσκεψη εκείνη την στιγμή στο Κογκρέσο. Οι φωνές απ’ αυτό το ρεύμα, περικυκλωμένο και σε κάποιες περιπτώσεις χτυπημένο και ταλαιπωρημένο από τους 1.300 αστυνομικούς στην πλατεία Νεπτούνο, έχουν φτάσει στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων του κόσμου, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν τον αυτί του Μαριάνο Ραχόι να ιδρώσει κατά τις ημέρες παραμονής του στη Νέα Υόρκη. Στην συνδιάσκεψη της αμερικάνικης εταιρίας ο Ραχόι επεξεργάστηκε ξανά την πραγματικότητα σύμφωνα με την φαντασία του ευχαριστώντας από τη Νέα Υόρκη, «την σιωπηλή πλειοψηφία των ισπανών που δεν διαδηλώνει».

Κύριε Ραχόι, εγώ είμαι ένα κομμάτι αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας που δεν διαδήλωσε στις 25 Σεπτεμβρίου και σας παρακαλώ να μην διαστρεβλώνετε και πολύ περισσότερο να μην χρησιμοποιείτε την σιωπή μου. Το ότι δεν βρισκόμουν με την φυσική μου παρουσία στο Νεπτούνο δεν σημαίνει ότι δεν εξοργίζομαι με τις επιθέσεις της αστυνομίας, με την υπερβολική αντίδραση της κυβερνητικής εκπροσώπου, με τον χειρισμό των εικόνων από την κρατική τηλεόραση, με τη χυδαιότητα των αστυνομικών που αρνήθηκαν να αναγνωριστούν στον σταθμό της Ατότσα και που εκφόβισαν τους επιβάτες (τόσο μακριά από το Κογκρέσο), ενώ παράλληλα απαγόρευαν σε κάποιους φωτογράφους να συνεχίσουν την δουλειά τους, υποσχόμενοι ότι οι Μαδριλένιοι θα βρισκόμασταν από το πρωί σε μια πόλη πολιορκημένη και πως αυτό θα μας έκανε να είμαστε εναντίον των διαδηλωτών (αποστολή αποτυχημένη, οι μαδριλένιοι υποφέρουμε στη σιωπή ή με φωνές, αλλά δεν πιστεύουμε τα πρόσωπα που μας κυβερνούν από το δημαρχείο ή τη νομαρχεία, πρόσωπα εκλεγμένα μοιραία ή με την συμμετοχή τους σε κλειστές εκλογικές λίστες).

Οι εικόνες και ότι άλλο μας περιστοιχίζει είναι διαχειρίσημε