Παλλόμενα συμφέροντα

Της Ευτυχίας Παπούλια

Εκείνη την 25η του Γενάρη που η χώρα δόθηκε στα χέρια της αριστεράς κι η πλειοψηφία ούρλιαζε από χαρά κι ελπίδα, οι λίγοι φώναζαν πως η ιδεολογία της δεν έχει αποστασιοποιηθεί από τη μαρξιστική προοπτική, πως το κλειστό αυτό σύστημα που αρνείται να συζητήσει θα αλλάξει το πνεύμα της κοινωνίας μας κι όχι προς το καλύτερο. Κανείς δεν άκουγε όμως, ήταν όλοι εκστασιασμένοι από τις υποσχέσεις … Χρήμα, χρήμα, χρήμα…

Χρήμα που το καθυστερούσαν, αφού πρώτα ήθελαν να φέρουν στα μέτρα τους την

κοινωνία. Είπαν να καταργήσουν τις παρελάσεις, να απαγορέψουν την ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία. Δεν αντιδράσαμε πολύ, το ξέχασαν κι εκείνοι. Θέλησαν να φέρουν πίσω τους αιώνιους φοιτητές, ξέσπασαν κι οι νέοι, ξεχάστηκε κι αυτό. Προσπαθούν να ελληνοποιήσουν τους λαθρομετανάστες , μας προτρέπουν να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες γιατί τους βλέπουν σαν χρήμα που θα μείνει στη χώρα κι όχι γιατί νοιάζονται γι αυτούς. Οι πολλοί, εστίασαν στις θέσεις εργασίας που θα «κλέψουν» από τους Έλληνες οι άνθρωποι που βρίσκονται στην πατρίδα μας και λίγοι μίλησαν για την κοινωνική αναταραχή. Αμφισβήτησαν το θεσμό της οικογένειας, με θύελλα αντιδράσεων τότε να ξεσπά στη χώρα μιας κι η συντηρητική κοινωνία μας δυσκολευόταν να δεχτεί την εικόνα ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, ήταν οι πρώτοι που βγήκαν να φωνάξουν για την ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Ψηφίστηκε το σύμφωνο, τη τσέπη μας δεν την πείραξε, ξεχάστηκε λοιπόν κι αυτό.

Κι ήρθε τώρα ο Φαμπρ να μας εκπολιτίσει, να αναλάβει το Φεστιβάλ – ελληνικό μεν, αφιερωμένο στο βέλγικο πνεύμα δε- με την ευλογία και την ανοχή της κυβέρνησης που μάλλον θέλει μια χώρα χωρίς εθνική ταυτότητα, παράδοση, αρχές κι αξίες. Που δέχεται να ανέβει στην Επίδαυρό μας μια παράσταση που μας εξευτελίζει! Με ερμηνευτές να ενσαρκώνουν τους θεούς του Ολύμπου αλλά κι ήρωες τραγωδιών που έχουν την ελληνική σφραγίδα να μοστράρουν τα γεννητικά τους όργανα και να χορεύουν γυμνοί υπό τους ήχους του θρυλικού Ζορμπά! Ο διακεκριμένος καλλιτέχνης με διεθνή απήχηση κατά τα λεγόμενα του υπουργού Πολιτισμού, αυτή η προσωπικότητα, που θεωρεί τέχνη δυο ζωντανές γάτες κρεμασμένες από τσιγκέλια , ήρθε στη χώρα μας να χλευάσει την ιστορία μας. Κι έφυγε πάλι μετά τις αντιδράσεις, με τον υπουργό να κατηγορεί τους «επιτιθεμένους» ότι με τη στάση τους καταρράκωσαν κάθε έννοια ελευθερίας στην καλλιτεχνική έκφραση- μια ελευθερία που μερικές φορές αφήνει πίσω της πολύ αίμα, αν γυρίσουμε λίγο πριν, στους σκιτσογράφους της Γαλλίας.
Το περίεργο είναι πως οι ίδιοι καλλιτέχνες που ακόμη περιμένουν την πολυσυζητημένη εκείνη «ελπίδα», οι υπέρμαχοι του «ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει», ενοχλήθηκαν τώρα που κινδυνεύει η τσέπη τους. Κανείς δε μίλησε για την Ελλάδα, για την παράσταση που ευτελίζει μια ιστορία παγκοσμίως γνωστή. Φώναζαν μόνο γιατί πιθανόν δε θα έπαιρναν δουλειά.

“Ετσι κι όλοι μας, που θυμόμαστε την επανάσταση μόνο όταν κάποιος βάζει βίαια το χέρι στην τσέπη μας. Να μαζέψουμε λεφτά, να αγοράσουμε λίγη αξιοπρέπεια όταν δούμε πως τη χάσαμε εντελώς.