Παλιοί, καλοί και μάχιμοι!

Του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου

Νομοταγείς Τύποι (Stand Up Guys)

Ο παλαίμαχος εκτελεστής Βαλ (Αλ Πατσίνο) αποφυλακίζεται μετά από 28 χρόνια και ο καλύτερος του φίλος Σκοτ (Κρίστοφερ Γουόλκεν) τον περιμένει για να απολαύσουν μαζί τις πρώτες ώρες της ελευθερίας του. Ένας παλιός γνωστός τους περίμενε όλα αυτά τα χρόνια για να πάρει εκδίκηση από τον Βαλ για τον φόνο του γιου του. Όμως, εδώ, δεν θα υπάρξει κατά μέτωπο επίθεση καθώς τον φόνο του Βαλ έχει αναλάβει μετά από εκβιασμό καλύτερός του φίλος. Ο Βαλ το γνωρίζει, δεν

Ενώ, αρχικά, περιμένουμε μία περιπέτεια με αρκετό πιστολίδι και βία, το σκηνικό σταδιακά ανατρέπεται καθώς εστιάζουμε στην σχέση των πρωταγωνιστών. Τι συμβαίνει όταν αποδέχεσαι πως θα πεθάνεις το επόμενο πρωί και έχεις ξοδέψει 28 χρόνια στην φυλακή; Το πιο παρακμιακό βράδυ φυσικά. Το φαγητό διαδέχεται το σεξ και τα ναρκωτικά, ή μάλλον χάπια για την πίεση που σνιφάρει ο Βαλ από τον πάγκο ενός μπαρ. Σπαρταριστά επεισόδια σε πορνείο διαδέχονται άβολες σκηνές σε club και καταδιώξεις με αμάξι που οδηγάει ένας ετοιμοθάνατος συνταξιούχος (Άλαν Άρκιν), με την ίδια άνεση που βλέπουμε σε ταινίες όπως το Fast & Fyrious. Ταυτόχρονα, διαφορετικές οικογενειακές ιστορίες έρχονται στο πλάνο και όταν αυτό πλαισιώνεται με τον θάνατο που αναμένεται, δημιουργεί μια περίεργη ανάμιξη χιούμορ και μελαγχολίας.

Ναι, μιλάμε για μια γκανγκστερική κωμωδία τρίτης ηλικίας αλλά και για ένα υπαρξιακό δράμα που πασπαλίζεται από βία και απολαυστική δράση. Η ταινία πετυχαίνει λόγω της εμπειρίας των πρωταγωνιστών στο είδος. Τα βλέμματα και οι σιωπές τους λένε τα πάντα και ενώ γνωρίζουμε τα πιθανά ενδεχόμενα εξέλιξης της ιστορίας το ενδιαφέρον κρατιέται αμείωτο. Σεναριακά δεν υπάρχει κάποια μεγάλη πρωτοτυπία, αλλά οι καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες και οι ερμηνείες ξεχωρίζουν και καταφέρνουν να συγκινήσουν. Ο Πατσίνο ως γερόλυκος που αποζητά το γυναικείο άγγιγμα και την κορύφωση πριν τον θάνατο είναι απολαυστικός, όπως πάντα, και ο Γουόλκεν είναι συγκινητικός προσπαθώντας να προσεγγίσει με την εγγονή του ενώ παλεύει με τις εντολές που έχει.

Ένα δίδυμο ηθοποιών με χημεία κινείται με άνεση σε μια ταινία που συγκινεί και αποφεύγει το φθηνό χιούμορ και τους υπερβολικούς συναισθηματισμούς. Θα σας αφήνει με ένα χαμόγελο και ένα κλασικό φινάλε που ποτέ δεν παλιώνει.

Η Αυτοβιογραφία Ενός Ψεύτη (A Liar’s Autobiography)

Οι αξεπέραστοι και πρωτοπόροι Monty Pythons άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της κωμωδίας με το αναρχικό χιούμορ τους και μία διαβολική διάθεση που δεν άφηνε τίποτα ιερό και όσιο ανέγγιχτο από την σάτυρά τους. Αν και διαλύθηκαν από καιρό, η πρωτότυπη δουλειά τους συνεχίζει να είναι δημοφιλής, ενώ από τους ίδιους ο John Cleese συνεχίζει την καριέρα του ως κωμικός ηθοποιός και ο Terry Gilliam ως σκηνοθέτης χαρίζοντάς μας εξαιρετικές ταινίες βγαλμένες από την ανεξάντλητη φαντασία του (Βαρόνος Μινχάουζεν, 9 Monkeys, Tideland, The Imaginarioum of Dr. Parnasus).

O Γκράχαμ Τσάπμαν, που πέθανε το 1989, ήταν και από τους βασικούς διαμορφωτές του χιούμορ της ομάδας. 23 χρόνια μετά τον θάνατό του οι υπόλοιποι Monty Pythons με την βοήθεια πολλών animators και των σκηνοθετών Μπιλ Τζόουνς, Τζεφ Σίμπσον και Μπεν Τίμλετ έφτιαξαν μία θεότρελη ταινία-αφιέρωμα στην κωμική ιδιοφυΐα του αναμιγνύοντας διαφορετικά είδη animation με αρχειακό υλικό τους. Κατέληξαν σε μια απολαυστική κωμωδία/ψευδο-ντοκιμαντέρ/βιογραφία ως φόρος τιμής προς για τον αγαπημένο τους φίλο. Μπορεί να μην είναι αυτό που θα περίμεναν οι φαν των Monty Python αλλά απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό που έχει γελάσει έστω και μια φορά με την σειρά “Το Ιπτάμενο Τσίρκο»και τις ιερόσυλες ταινίες τους (“Οι Ιππότες Της Ελεεινής Τραπέζης”, “Η Ζωή Του Μπράιαν”, “Το νόημα της Ζωής”).

Hanna Arendt

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην πολιτική φιλόσοφο Hanna Arendt και το έργο της που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις με την προσέγγισή του στην έννοια του «κακού». Η Γερμανοεβραία φιλόσοφος αναλαμβάνει να καλύψει για το περιοδικό «New Yorker» την δίκη του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ το 1960 τον οποίο είχε συλλάβει η Μοσάντ στην Αργεντινή προκαλώντας διπλωματικό επεισόδιο. Το κείμενο της Hanna Arendt υποστηρίζει ότι ο Άιχμαν δεν ήταν παρανοϊκός ή υποκινούμενος από μίσος ή αντισημιτισμό, αλλά, απλά, ακολούθησε την γραμμή του καθεστώτος. Μπορεί να ήταν από τους βασικούς οργανωτές της «Τελικής Λύσης» εξόντωσης των Εβραίων, αλλά, κατά βάση, η χαμηλή του νοημοσύνη και αδυναμία του να αμφισβητήσει το καθεστώς τον έκαναν να πιστεύει πως έκανε κάτι απολύτως λογικό.

Οι θεωρίες της Hanna Arendt προσφέρουν μια μοναδική οπτική στο πως γεννάται ο απολυταρχισμός και τα αυταρχικά καθεστώτα, αλλά και το πως απλοί άνθρωποι μπορούν να διαπράττουν ή να συναινούν σε φρικτά εγκλήματα. Δίνοντας το βάρος περισσότερο στην βλακεία και την τυφλή υπακοή αντί στην σατανική φύση κάποιων ανθρώπων υποστήριξε πως το «κακό» εμφανίζεται απλά εκεί που υπάρχει έλλειψη σκέψης. Οι θέσεις της προκάλεσαν το μένος της Αμερικανοεβραϊκής κοινότητας και του φυσικά του Ισραήλ. Εξαιρετική ερμηνεία από την Μπάρμπαρα Σούκοβα και σκηνοθεσία από την Μαργκαρέτε Φον Τρότα.